Arms heeft sinds de aankondiging tijdens de Switch-onthulling al de schijn tegen. Het filmpje waarin ‘echte’ mensen aan het vechten waren en het gebruik van bewegingsgevoelige technologie in de Joy-Cons deden veel gamers met de nodige angst terugdenken aan wapperende Wii-motes. En ja, de eerste keer dat wij ooit Arms speelden leverde een kortstondige flashback naar een potje Wii Sports-boksen op, maar het duurt niet lang voordat je je realiseert dat hier veel meer diepgang aanwezig is.
Met de rechter Joy-Con strek je in diverse arena’s de rechterarm van je gekozen vechtersbaas (of bazin) uit om je bokshandschoen tegen je tegenstander te knallen, en met de linker Joy-Con de linkerarm. Stuur je armen tegelijk naar een tegenstander en je grijpt hem vast om hem vervolgens op de grond te gooien. Je kunt door de Joy-Cons te bewegen en hier en daar op een knop te drukken tevens blokken, ontwijken, rondlopen en – wanneer een metertje vol is gelopen nadat er genoeg tijd is verstreken – kortstondig een groot salvo aan supersnelle knallen uitdelen. En dat is wel zo’n beetje de basis van Arms.
Subtiele diepgang
De diepgang zit hem in de vele nuances in de gameplay en de opties die je hebt. Na een paar potjes begin je te beseffen dat het cruciaal is om je armen met een bocht richting de tegenstander te sturen, door ook daadwerkelijk een bochtje te maken met de Joy-Con. Zo pa eer je gemakkelijker het blok van de tegenstander en raak je hem via de zijkant. In feite ben je met je uitrekbare armen dus aan het flanken. De Joy-Cons zijn heerlijk responsief en erg precies, waardoor de armen precies de route afleggen die je zelf aangeeft. Overigens kun je dit alles ook gewoon met een Pro Controller doen – bochtjes maak je dan met de analoge sticks – en dit werkt eigenlijk net zo goed.
De andere vorm van diepgang komt uit de vele bokshandschoenen waar je uit kunt kiezen, die bij diverse strategieën en aanvals- of verdedigingsmoves pa en. Elk personage heeft drie verschillende handschoenen waar je voor elke wedstrijd uit kunt kiezen, maar door de game te spelen verdien je punten waarmee je in een minigame alle andere handschoenen van de overige personages vrijspeelt, waardoor je uiteindelijk behoorlijk veel keuze hebt. Handschoenen zijn verdeeld onder verschillende elementen, zoals elektriciteit en vuur, en sommige stellen je in staat om lichte, snelle aanvallen uit te voeren terwijl andere handschoenen een stuk langzamer bewegen, maar wel meer schade doen. Je hebt zelfs handschoenen die een extra vorm van verdediging opleveren, omdat ze zo groot zijn dat ze de armen van de tegenstander tegenhouden. Wat Arms mist in een groot aantal moves per personages, wordt door deze handschoenen nagenoeg volledig goedgemaakt.
Uitgeklede campaign
Ook de personages hebben verschillende sterke en zwakke punten, al hebben die iets minder invloed op de wedstrijd als de handschoenen zelf. Spring Man kan bijvoorbeeld, niet geheel verra end, een dubbele sprong maken, waardoor hij soms lastig is om te raken. Andere personages hebben zelfs de mogelijkheid om hun healthbalk aan te vullen wanneer ze blokken. Daarbij voegen ook arena’s vaak originele elementen toe, bijvoorbeeld een soort ronde hoverboards waarop je sneller voortbeweegt, of pilaren om je achter te verschuilen. Dit alles zorgt ervoor dat er toch behoorlijk wat variatie in de gameplay zit, ondanks het vrij simpele spelprincipe.
Des te verbazingwekkender is het dat de hoofdcampaign in de game, die je in je eentje of met een vriend of vriendin kunt doorlopen, zo uitgekleed aanvoelt. Je speelt tien wedstrijden (tegen de negen andere vechters en een eindbaas) en dat was het. Tu en gevechten door is er geen sprake van een verhaal dat je motiveert om door te spelen, maar enkel wat tekstjes van een commentator die je details geeft over je volgende opponent en diens sterke en zwakke punten. Een uniek verhaal per personage, aangevuld met tu enfilmpjes of op zijn minst een afsluitend filmpje, had een wereld van verschil gemaakt. Dat laatste zit al sinds mensenheugenis in vechtgames, maar recente beat ‘em ups als Injustice 2 hebben nog grotere stappen gemaakt als het op achtergrondverhalen voor verschillende personages aankomt. Hoewel je de campaign in verschillende moeilijkheidsgraden met alle vechters uit kunt spelen, is dit toch een groot gemis dat een ding erg duidelijk maakt: Arms is een multiplayergame pur sang.
Feestje in de partymodus
Want in de multiplayer blijkt het plezier een stuk groter. Als je niet aan de slag gaat met ranked matches, speel je in de partymodus tegen verschillende andere spelers. Je zit vaak met een stuk of vier anderen in een lobby, van waaruit diverse gevechten automatisch worden toegewezen. Het ene moment neem je het op tegen twee andere spelers, het andere moment werk je samen om een monster met een flinke levensbalk af te maken. Daarbij zijn er een aantal leuke andere bezigheden naast vechten die spontaan opduiken – overigens ook in de campaign – die voor de nodige variatie zorgen. Zo moet je soms een potje volleybal spelen met een ontploffende bal, moet je meer doelwitten zien te raken dan je tegenstander of gebruik je je opponent als een levende basketbal.
De partymodus is dus eigenlijk letterlijk een feestje, doordat het zoveel verschillende bezigheden door elkaar mixt. Daarbij voelt het in vechtgames altijd fijner om tegen mensen van vlees en bloed te knokken dan tegen een iets voorspelbaardere computergestuurde tegenstander. Tijdens het recenseren werkte online gamen prima, zonder merkbare lag of andere problemen. Vrienden uitnodigen leverde ook geen problemen op. Wel misten we voice chat. Het is mi chien een beetje flauw om de game daar op af te rekenen, omdat het simpelweg (nog) niet mogelijk is op de Switch, maar doordat je niet met anderen in jouw lobby kunt praten, blijft iedereen behoorlijk anoniem. Ter illustratie: toen we met een andere recensent online speelden, moesten we via onze telefoon naar elkaar appen tu en wedstrijden om het vorige potje te bespreken of elkaar nog even te trash-talken. Dat voelt gewoonweg extreem ouderwets aan.
Arms puilt uit van de persoonlijkheid, leuk ontworpen personages en solide gameplay. Het lijkt dan ook het begin van een sterke nieuwe franchise voor Nintendo. Door de wat basale campaign voelt het totaalpakket echter wel te luchtig aan, een beetje vergelijkbaar met de oorspronkelijke release van Splatoon, dat na release overigens nog ruimschoots werd aangevuld met extra gratis content. Iets wat Nintendo ook van plan is met Arms. Dat is echter nog toekomstmuziek, deze recensie richt zich op de game zoals hij nu is. En in deze vorm komt Arms in de multiplayer zonder twijfel het beste tot zijn recht.
Arms is vanaf 16 juni verkrijgbaar voor Switch.