Ik mag graag een spelletje spelen. Niet alleen computerspellen, maar ook traditionele bordspellen kunnen mij een avondje zoet houden. Voor een potje Risk, Kolonisten van Catan of Monopoly ben ik altijd te porren. Er is echter één spel wat ik zo verschrikkelijk vind, wat gewoon totaal niet leuk is, waar ik mij alleen maar aan kan ergeren: 'Mens erger je niet'. Tijdens het spelen van Arctic Tale moest ik vaker aan dit irritante bordspelletje denken.
Arctic Tale is gebaseerd op de gelijknamige documentaire. In deze documentaire wordt een beeld geschetst van het veranderende klimaat in het Arctische gebied, door de opwarming van de aarde. Centraal hierin staat het leven van een ijsbeer en haar jongen en het leven van een walrus en haar kind. Een nieuw deel in een reeks van natuurdocumentaires en films, die ons laat zien hoe onze levenswijze het milieu overal op de wereld verandert.
Het spel Arctic Tale plaatst je aanvankelijk in de rol van een jonge ijsbeer, maar als snel zul je ook als volwa en ijsbeer, poolvos, orka en walrus kunnen spelen. Verder is het spel duidelijk gericht op de jongere gamers en probeert het hen iets te leren over de verschillende dieren, hun eetgewoontes, natuurlijke vijanden, enzovoorts. Een nobel streven, maar helaas is het spel helemaal in het Engels en zullen jongere kinderen er dus niet veel van gaan begrijpen.
Met de dieren ben je vrij om de grote, gure gebieden die de polen rijk zijn te ontdekken. En wat blijkt: het is er best een jolige bende. In deze gebieden zijn namelijk minigames te spelen, die aangegeven zijn met een icoontje van het desbetreffende dier waarmee je speelt. Dus kun je onder andere 'raften' op een ij chots met de poolvos, schelpen verzamelen met de walrus, curling spelen met de ijsbeer (waarbij je in het centrum van een cirkel moet eindigen voor zoveel mogelijk punten) en op walrusjacht met de orka. In elke minigame kun je een bronzen, zilveren en gouden medaille winnen en heb je er genoeg dan kun je door naar het volgende gebied. Helaas zijn de minigames nooit echt leuk.
Het niveau van de minigames kent twee uitersten, namelijk heel makkelijk en nagenoeg onmogelijk. Dit laatste is de schuld van de besturing, het grootste euvel van Arctic Tale. Het enige wat je nodig hebt is je Wii-Mote. Met de A-knop loop je en de B-knop ren je, terwijl je stuurt door de Wii-Mote de kant op te richten die je wilt gaan. Heel simpel, maar toch pakt het niet goed uit. De besturing is namelijk erg stroef, waardoor je niet behendig bent. Je kunt wel nog een scherpe draai maken met de vierpuntdruktoets, maar daarna sta je stil en duurt het tergend lang voordat je ijsbeer weer enigszins op gang is. Een bijkomend probleem door deze besturing is dat je geen controle hebt over de camera (maar over het dier), wat tot allerlei irritante situaties leidt, vooral bij nauwere stukken. Het is goed mogelijk dat de camera blijft steken achter iets of geblokkeerd wordt door een berg of stuk ijs. Dit hoeft echter niet altijd problematisch te zijn, want meer dan eens kun je gewoon door de ijsmuren heen kijken.
Dan zijn er nog de graphics, die zelfs voor Wii-begrippen zeer matig zijn. Op de voorkant van het doosje lacht een schattige, kleine ijsbeer je toe. Helaas blijft hier in het spel weinig van over en ook de omgevingen zijn niet spectaculair te noemen.
“Far beyond the world we humans know, there is a remote and ancient kingdom that for the creatures living in the astonishing cold is a paradise on earth”. Zo begint het spel en ik had gewild dat deze wereld van Arctic Tale ook ver bij me vandaan was gebleven, want door de slecht uitgewerkte besturing en lelijke graphics heb ik me alleen maar zitten ergeren.