Om te beginnen zijn de snelheid van je tegenstanders en hun kogels, de hoeveelheid vijanden en de beweegruimte die je als speler hebt als een klokwerk op elkaar afgesteld. Het resulteert in situaties waarin je altijd wel de ruimte krijgt om te schieten én te lopen (en daarmee de tegenstanders of rondvliegende kogels te ontwijken), maar tegelijkertijd het scherm regelmatig overweldigend vol is. Ook de verschillende wapens wi elen elkaar perfect af. Een smg voor veraf en een shotgun voor dichtbij lijken – naast gewoon doeltreffend - heel basaal, maar de truc zit ‘m in de hoeveelheid munitie die je tot je beschikking hebt. Je raakt er vaak genoeg doorheen waardoor je wel met regelmaat moet wi elen tu en je wapens, maar wordt altijd nét op tijd aangevuld voordat het frustrerend of nijpend wordt. Ondanks dat zelfs de ‘normale’ moeilijkheidsgraad van begin af aan stevig is, voelt Alienation door al deze factoren en de zeer stabiele (maar straffe) leercurve nooit oneerlijk aan. Dit is een game die ouderwets uitdaagt tot het eind en regelmatig het uiterste van je vraagt.
Andere elementen zijn minder feilloos uitgevoerd. Zo zit er een uitgebreid upgradesysteem in de game, maar is de wapenomloop zo hoog dat je geen wapen langer dan een paar mi ies vasthoudt, en diep in het upgradesysteem duiken dus nauwelijks loont. Ja, met de juiste upgrades laat je bepaalde wapens sneller schieten of zijn magazijnen groter, maar je krijgt aan de lopende band wapens die gewoonweg meer brute kracht produceren. Mi chien oordelen we te vroeg en krijgen de upgrades hun meerwaarde als je pas echt het maximale aantal XP wilt verdienen, maar in dat geval moet je wel écht een purist zijn wil je er wat aan hebben.
Mist aantrekkingskracht
Eerlijk gezegd verwachten we ook dat alleen de echte puristen zo lang doorgaan met Alienation. Hoewel de kern van de gameplay echt heel sterk is en op dat gebied geen minpunt te bespeuren valt, mist de game de aantrekkingskracht die Housemarque wel leverde met bijvoorbeeld Super Stardust HD en Resogun. De game is veel te klinisch om avond na avond op te pakken, en niet opzwepend genoeg om de hele nacht door te spelen om te proberen die ene high score te verbreken. Er worden wel tal van statistieken bijgehouden. Het is bijvoorbeeld leuk om te zien hoe Nederland het gemiddeld doet ten opzichte van de rest van de wereld (best goed, kunnen we alvast verklappen!), maar in alle eerlijkheid: het zijn maar getalletjes weggestopt in een menu. Na de ruim zes uur durende campagne kun je nog eindeloos doorspelen in moeilijkere levels, je wapens verbeteren en skills ontgrendelen, maar de meesten zullen het na die ruime zes uur ook wel gezien hebben.
Vergis je niet: die zes á zeven uur zijn al overtuigend genoeg. Vooral wanneer je met anderen speelt excelleert de gameplay van Alienation. Vrienden vinden is helaas onnodig lastig. Om te beginnen ontbreekt lokale coöp, wat al een groot gemis is. Als je zelf al speelt kun je vrienden wel uitnodigen, maar je kunt niet zelf direct het spel van een vriend joinen. Je zult elkaars spel via de grote wereldkaart in het hoofdmenu moeten vinden. Heb je de mi ie die je maat net speelt nog niet ontgrendeld, dan zul je zijn spel dus ook niet kunnen zien. En heb je de game uit, dan begint het verhaal opnieuw (met een hoger ‘World Level’, wat zorgt voor standaard sterkere vijanden) en zie je eerder ontgrendelde levels niet meer, wat het vinden van vrienden alleen maar ingewikkelder maakt. Met de verhalende opzet schiet Housemarque zichzelf dus een beetje in de voet.
Gelukkig krijg je per mi ie wel een overzicht van alle andere spelers die op dat moment die mi ie spelen, waardoor je hen eenvoudig kunt meedoen, en binnen no-time sta je schouder aan schouder met drie andere dappere strijders aliens naar hun maker te knallen. En anders begin je gewoon in je eentje, in onze ervaring is het dan slechts een kwestie van tijd voordat andere spelers zich bij jou voegen. Je hoeft dus eigenlijk nooit in je eentje te spelen en dat is maar goed ook, want de lege plekken worden niet opgevuld door computergestuurde kompanen en bovendien is samen spelen aanzienlijk leuker.
‘Nice’
Het knappe is dan wel weer dat Alienation aan de ene kant niet per se leunt op daadwerkelijk strategisch samenspelen, maar toch leuker wordt door de aanwezigheid van anderen. Zit je met drie ongeleide projectielen opgescheept, dan is er geen man overboord, daar de gevechten en puzzels geen nauwe samenwerking vereisen. In feite zijn je strijdmakkers gewoon wat extra wapens. Je beschikt dan ook maar over drie communicatiezinnetjes (‘Wait’, ‘Over here’, en ‘Nice’) maar dat telkens voldoende te zijn om elkaar te helpen. Een prachtvoorbeeld ontstond toen ondergetekende het loodje legde tijdens een baasgevecht en iemand anders een verwoede poging deed tot reanimeren. En welgemikte ‘Wait’ attendeerde hem op tijd op een naderende aanval van de eindbaas, waarop de daaropvolgende ‘Over here’ het teken was dat de kust nu wél veilig was. Dat we daarna in koor ‘Nice’ riepen, maakte het af. Het is een simpel en mi chien onbenullig voorbeeld, maar het illustreert hoe leuk het is om met wildvreemden in wat simpele zinnetjes te communiceren en alles toch tot een goed einde te brengen.
Ben je minder van het samenspelen, dan kun je ook nog andermans potje binnenvallen waarmee de game in een player-versus-player modus verandert. Gelukkig kun je als speler dit soort invasies uitzetten, want niet geheel onverwachts zijn het vooral spelers met hoge levels die de andere potjes binnenvallen en daar is weinig lol aan te beleven. Een mi tap dus, maar optioneel en daardoor gelukkig zonder gevolgen. En dat is maar goed ook. De herspeelbaarheid van Alienation mag dan tegenvallen, de speelbaarheid absoluut niet.
Alienation is beschikbaar voor PlayStation 4.