Het Britse Team17 wil ook wel eens wat anders dan Worms, Worms en nog eens Worms, maar het lukt de studio maar niet om met iets anders dan glibberige, roze, raketschietende beestjes succes te boeken. De laatste succesreeks van de ontwikkelaar vóór Worms was Alien Breed, een top-down shooter die tu en 1991 en 1996 redelijk succesvol was op Amiga en PC. Team17 deed de laatste jaren al diverse pogingen Alien Breed terug te brengen. Zo zou in 2004 een PS2-game verschijnen, maar die werd geannuleerd. Nu is het dan eindelijk zover: Alien Breed Evolution is uit voor Xbox Live Arcade. Opgedeeld in drie episodes, waarvan de eerste nu te downloaden is.
Alien Breed Evolution blijft behoorlijk trouw aan de originele games. Het spel is nog steeds een no-nonsense shooter die wordt gespeeld vanuit een bovenaanzicht. Je loopt door een verlaten ruimteschip in staat van ontbinding en schiet hordes buitenaardse wezens aan gort in de lange, grijze gangen. Daarvoor heb je de beschikking over vrij conventioneel wapentuig, zoals een machinegeweer, vlammenwerper, shotgun en granaten.
De grootste verandering vinden we op het visuele vlak. Ondanks het bovenaanzicht gebruikt Team17 de krachtige Unreal Engine 3 om het spel vorm te geven. En het moet gezegd worden: zeker voor een Xbox Live Arcade-spel ziet het er prachtig uit. De vertrekken zijn sfeervol uitgelicht en in de donkere gebieden zorgt je zaklamp voor mooie schaduwpartijen. Kleinere voorwerpen rollen over de grond bij een explosie, wat de omgeving een zekere dynamiek geeft. Explosies worden overigens net iets te vaak gebruikt om het gevoel van instortingsgevaar te benadrukken. Zelfs muren van metaal kunnen uit zichzelf exploderen. Aanvankelijk lijkt het spectaculair, maar als je erop gaat letten wordt het een beetje cheesy. De hoge productiewaarden van Alien Breed Evolution zien we ook terug in de menu's, het gebruik van stemmen en de stevige klanken op de achtergrond die de actie kracht bijzetten.
Out of control
De besturing lijkt op het eerste gezicht vlot te werken. Rondlopen doe je met de linker analoge stick, terwijl je met de rechter 360 graden om je heen kunt schieten. Dit geeft je een flexibiliteit die hard nodig is wanneer je van alle kanten wordt omringd door buitenaardse mormels. Het schieten op zich werkt gewoon erg lekker, maar helaas geldt dat niet voor het wi elen en gebruiken van voorwerpen. Dit gaat via het D-pad, wat betekent dat je moet stoppen met lopen om bijvoorbeeld een granaat te selecteren. De tijd die dit kost is vaak net teveel in het heetst van de strijd, waardoor je eigenlijk van tevoren al het juiste voorwerp moet kiezen. Maar hoe weet je nu of een granaat of een healthpack als eerste van pas komt? En welk type granaat? Dankzij het gruwelijke D-Pad van de Xbox 360 komt het ook nog eens geregeld voor dat je niet alleen van voorwerp, maar per ongeluk ook van wapen wi elt. Dan sta je ineens met je kleine pistooltje tegenover een legertje bloeddorstige verre verwanten van E.T.
De nadelen van het selecteren van voorwerpen zijn in het heetst van de strijd zo groot, dat ze eigenlijk nooit echt natuurlijk deel gaan uitmaken van de gameplay. Vooral de granaten zijn een gemis, omdat ze net dat beetje diepgang kunnen toevoegen dat ontbreekt wanneer je louter kunt knallen op alles wat op je afstormt. Daarbij mi en de granaten ook nog eens wat impact en duurt het te lang om ze enigszins van je af te werpen. Doordat het wi elen van wapens net zo lastig gaat als het wi elen van voorwerpen, zul je ook niet snel een pa end wapen bij een bepaalde vijand kiezen. Wat overblijft is schieten met het wapen dat je toevallig actief hebt, tot je door je schaarse ammunitie heen bent en niets anders kunt doen dan met je kleine pistooltje de veel te sterke tegenstanders te lijf gaan.
Van hot naar her
Wat meer variatie in de gameplay was broodnodig geweest, want het verhaal en het mi ieontwerp zijn beiden niet boeiend genoeg. Het verhaal is flinterdun: het ruimteschip wordt aangevallen en staat op instorten en jij moet ervoor zorgen dat je er heelhuids uitkomt. Een of andere vrouw vertelt je telkens wat je moet doen om de boel nog enigszins aan de praat te houden. Dit komt in de praktijk vrijwel altijd neer op het activeren van een of ander belangrijk systeem, waarvan de knop achter vele dichte deuren zit die weer met andere knoppen geactiveerd moeten worden.
Die knoppen worden gerepresenteerd door consoles die vrijwel nooit in de buurt staan van het apparaat dat ermee bediend wordt. Je wordt dus continu van hot neer her gestuurd om telkens weer een of andere computer te besturen. Of het nu gaat om een luchtzuivering ysteem, het blu en van een brand, het activeren van een lift of het stilzetten van een lopende band, werkelijk alles doe je via een of andere console op een of andere onlogische plaats in de spelwereld. En dat is zo ongeveer het verhaal in Alien Breed Evolution. Andere personages of situaties kom je nauwelijks tegen en de korte stripverhaaltjes tu en de levels door zijn te summier om het wel intere ant te maken.
Looten
En dan zijn er nog kleine dingen die steeds meer gaan tegenstaan naarmate je langer speelt. Zo moet je om te looten verschillende kluisjes en menselijke lijken doorzoeken, wat neerkomt op het wachten tot een droog laadbalkje vol is. Onnodig oponthoud. De helft van de tijd vind je niets, wat het laadbalkje des te vervelender maakt. Daarbij is de hoeveelheid loot zeer beperkt, verder dan healthpacks, kogels en granaten gaat het niet. Alien Breed Evolution smeekt om een licht RPG-element, wat het spel net wat gevarieerder had gemaakt. Het heeft de basis van een hele goede futuristische hack-and-slash, maar blijft hangen in monotoon gangetjes doorlopen en schieten zonder diepgang.
Juist voor een spel dat in episodes is opgedeeld, zouden het verhaal en de karakterontwikkeling intere ant genoeg moeten zijn om verder te spelen. Bij Alien Breed Evolution is dat geenszins het geval. Na een tweetal mi ies heb je vrijwel alles al gezien wat de eerste episode te bieden heeft en de kans is groot dat ook de volgende twee episodes hetzelfde stramien blijven herhalen. We kunnen nauwelijks voorstellen dat iemand na deze eerste episode zin heeft in nog twee keer hetzelfde. Sterker nog, dat iemand na de eerste paar levels, überhaupt nog zin heeft de hele episode uit te spelen.