Aan de basis van Ace Combat Zero staanals vanouds de solide gameplay en de prachtige graphics. In dit deelis weer een blik nieuwe vliegtuigen opengetrokken waarmee hetluchtruim onveilig kan worden gemaakt. De setting van de game zalkenners bekend voorkomen, want Ace Combat Zero speelt zich af in deBelkan War, tien jaar voor de oorlog in Squadron Leader. De mensendie hebben opgelet in deze game, weten gedeeltelijk ook al welkegrote gebeurteni en zich voor zullen doen in het verhaal. Eenverhaal dat geheel volgens verwachting zeer episch wordt neergezet.In tegenstelling tot de meeste flightsims, is dit ook éénvan de attracties van de reeks. Hierover later meer.Het verhaal wordt grappig genoeg tienjaar na de oorlog verteld. Een journalist onderzoekt de legende vande Demon Lord (jij dus). Hij gaat bij een aantal veteranen langs dieverhalen vertellen over de grote veldslagen waar je in mee hebtgespeeld. Deze veteranen worden gespeeld door echte acteurs. De keuzeom acteurs te gebruiken pakt echter maar gedeeltelijk goed uit. Deacteurs zijn allemaal onbekend, maar goed gecast voor hun rol. Jammergenoeg is de tekst die hun wordt voorgeschoteld nogal clichéen cheesy te noemen. De Japanse invloed komt hierin sterk naar voren,maar de Engelstalige acteurs kunnen er niet altijd even goed meeomgaan. Een begrip als Demon Lord komt dan ook zeer onnatuurlijk uitde mond van zo’n acteur. Toch voelt deze game meer aan als eenuitbreiding dan als een compleet nieuwe game. In tegenstelling totSquadron Leader vlieg je in Ace Combat Zero met maar éénmaatje die opdrachten kan worden gegeven. Dit waren er in devoorganger drie. Nu was dit systeem niet foutloos, maar eenuitgebreider systeem lag toch wel in de lijn der verwachting. Deaanwezigheid van maar één maatje betekent echter nietdat het command systeem er minder op is geworden. Er is voorzichtiggesleuteld aan het systeem. Zo zijn er drie opties toegevoegd,waarbij aan is te geven op welke soort aanval door je wingman denadruk gelegd moet worden. Deze zijn lucht, grond of beide. Dit zorgtervoor dat je buddy zijn eigen gang kan gaan zonder dat specifiekeorders gegeven hoeven te worden. Dit alles, inclusief andere opdrachten,zijn ondergebracht onder de vierpuntstoetsen. De andere opdrachtenzijn overigens hetzelfde gebleven. Zo kun je de opdracht geven om dedoelen aan te vallen die in de HUD (Heads Up Display) te zien zijn.Een andere opdracht laat je wingman verdedigende acties uitvoeren omde aanvallers van je staart te krijgen. De derde geeft toestemming omhet speciale wapen in te zetten. Deze opties kunnen worden gebruiktin combinatie met de andere orders. Speciale wapens zijn over hetalgemeen bommen, extra zware bommen en raketten die wendbaarder zijnof een langere afstand kunnen afleggen. Gedurende de mi ies heb ik echter maarweinig kunnen bemerken van de inzet van deze speciale wapens doormijn wingman. Over het algemeen is deze zeer zuinig met het gebruikervan en worden vooral de standaard raketten en het snelvuur kanoningezet. Een aangename verra ing was wel dat de wingman in dit deelwat agre iever is. In het vorige deel kon de vriendelijke AI noggeen deuk in een pakje boter slaan, maar ditmaal is het een genot omte zien dat je opdrachten (behalve de speciale wapens) meteen wordtuitgevoerd. Uiteindelijk is het toch de taak van de speler om hetgrote verschil te maken in de strijd, maar het is nu niet meerfrustrerend om te zien dat de AI voor spek en bonen meedoet. Ook isde vijandelijke AI op een aantal punten verbeterd. Tijdens sommigemi ies sta je voor de taak een vijandelijk eskader te verslaan datbestaat uit alleen maar ‘aces’. Waar andere vliegtuigen nogaleens dom lijken, zijn deze aces heel moeilijk te verslaan.De gameplay zelf is een mix tu ensemi-realistische vliegeffecten en een totaal arcade gameplay. Zozijn de bewegingen van het vliegtuig zeer realistisch te noemen, maarer is tegelijkertijd wel een absurde hoeveelheid bommen en rakettenmee te nemen. Dit zorgt ervoor dat je minuten lang vliegtuigen entanks kun neerschieten zonder dat je door je wapens heen raakt. Ditis altijd al het geval geweest in de Ace Combat reeks en het zorgtvoor een unieke en hectische speelervaring. Het geluid in AC0 is zeer goedverzorgd. Het suizen van de wind, het brullen van de straalmotoren ende explosies komen hard maar helder door de luidsprekers geknald.Tijdens de herhaling die na het einde van een mi ie is te zien, valtvooral op dat het langs razen van een straaljager zeer realistischklinkt. Mensen die wel eens een F16 laag hebben horen overkomenmoeten dit herkennen. Tijdens de gevechten is over de radio bovendiengenoeg te horen, want de ander piloten (inclusief tegenstanders) zijnte horen in hun strijd. Dit alles voegt echt iets toe aan deimmensiteit van de gevechten die plaatsvinden. Grafisch is er ook maar weinig aan temerken aan Ace Combat Zero. De vliegtuigen zijn weer prachtigweergegeven en ook de wereld onder je ziet er vaak mooier uit dan inveel andere flightsims. De licht- en rookeffecten hebben in dit deeleen kleine opwaardering gekregen. Beide zorgen voor een realistischeffect. Zo heeft de rook van bijvoorbeeld de raketten meer eentastbaar volume gekregen. Het licht zorgt dat alles er realistisch,maar tegelijkertijd ook sfeervol uitziet. Het contrast tu en debovenkant en onderkant van het vliegtuig dat ontstaat door een rodeondergaande zon is indrukwekkend te noemen.
De lichteffecten zijn prachtig
Van een online mode hebben deontwikkelaars van Ace Combat nog nooit gehoord, dus het mag geenverra ing zijn dat deze optie niet aanwezig is in Ace Combat Zero.Wel is de split-screen multiplayer mode weer terug van weggeweest.Deze mode is niet echt diep te noemen, maar is tu endoor zeker leukom met een vriend te doen. Er zijn zeven maps waarin verschillendedoelstellingen voltooid moeten worden om te winnen. Eén op ééndogfighting is een mogelijkheid, maar ook het neerschieten van zoveelmogelijk vijandige vliegtuigen. Daarbij komen ook nog eensbeperkingen zoals een maximum vlieghoogte of een beperkt aantalwapens dat is mee te nemen. Net als de singleplayer mode staat dezemode garant voor een aantal hectische momenten.
Uiteindelijkben ik toch een beetje teleurgesteld in Ace Combat Zero: The BelkanWar. Natuurlijk blijven de gameplay en het audiovisuele gedeelte vande game staan als een huis, maar de game voelt door de aanwezigheidvan maar één wingman toch meer aan als een uitbreidingdan als een volwaardige game. Uiteindelijk zou dit gezegd kunnenworden voor de hele reeks na Ace Combat 4, want andere ontwikkelaarsvoegen voor hun games veel meer toe dan alleen een paar extra opties.Dit gebrek aan vernieuwing heb ik dan ook zwaarder laten meetellen inhet cijfer. Toch is de game te genieten voor zowel de fans als debeginners. Het verhaal, hoewel van iets mindere kwaliteit dan zijnvoorgangers, plus de eerder genoemde positieve aspecten zorgen tochweer voor een vermakelijke game.