Retrogamebeurzen zijn te vinden door het hele land. Op deze beurzen tref je vooral mensen die op zoek zijn naar iets specifieks uit hun jeugd, waarbij de focus op spelcomputers ligt. In Tilburg was ontzettend veel te vinden voor de SNES, Mega Drive maar ook voor consoles die minder succes boekten. Zo waren er games voor Atari’s Lynx (1989) en Jaguar (1993), en kon je vrijwel alle titels die ooit op Sega’s Dreamcast zijn uitgebracht aanschaffen. Maar ik was vooral op zoek naar de fysieke versie van games die ik herontdekte dankzij de vele Reloads. Deze artikelen op Gamer.nl brachten een oude pa ie terug: het bekijken, openen en etaleren van die prachtige grote verpakkingen: de big boxes.
Mijn (lichte) verzameldrang begon toen ik de reload van Space Quest IV schreef. Met de gedachte aan de grote dozen van vroeger vroeg ik me af hoeveel van deze games nog op de zolders van andere spelers lagen te verstoffen. Mijn eigen dozen deed ik jaren geleden weg vanwege ruimtegebrek, waar ik geleidelijk spijt van kreeg. Ik speurde mijn favoriete spellen op via eBay en Marktplaats en had in een mum van tijd de originele verpakkingen van Space Quest IV, Indy IV en Sam & Max in handen. En hoewel ik een fractie van de originele prijs had betaald, werd het langzaamaan wel degelijk een kostenpost. In twee weken tijd verzamelde ik twintig dozen, waarvan slechts een deel een plek zou krijgen in de vitrinekast. Een aantal games schafte ik puur voor de doorverkoop aan, waarbij de waarde van enkele zeldzame games mogelijk de kosten van de collectie terugbetaalt. Mits ik ze wegdoe. Daarin schuilt het gevaar van verzameldrang.
Een beurs doet pijn in je portemonnee
Enkele games hebben een redelijk vaste waarde op eBay, wat je terugziet in de prijzen van bekende verzamelobjecten op beurzen. Zo lag bij de stand van Maarten – verkoper van zeldzame console- en pc-games – een exemplaar van Zak McKracken in goede staat. De game kostte bij hem zeventig euro en levert momenteel op eBay tu en de honderd en honderdvijftig euro op. Met name in Duitsland zijn games van LucasArts veel geld waard, wat aantrekkelijk is omdat de verzendkosten naar onze oosterburen meevallen. Natuurlijk moet je goed naar het huidige aanbod kijken, en de tijd en moeite van het verkopen niet onderschatten. Daarbij speelt natuurlijk deze factor mee: wil je die mooie dozen opnieuw kwijt als je ze na lang zoeken hebt gevonden?
Pc-games zijn de niche
Op de beurs in Tilburg viel op dat pc-games echt de niche vormen. Slechts twee stands richtten zich volop op de big boxes voor pc en bij deze verkopers lukte het mij niet om de portemonnee in de broek te houden. Bij Zak McKracken keek ik twijfelend naar de prijs van zeventig euro, ook liet het prachtige doosje van Prince of Persia (bovenin de foto te zien) me niet los.
Het is opvallend dat ik uiteindelijk een drietal compleet andere spellen kocht, om impulsieve redenen. Twilight’s Ransom (1987) was het mooiste gamedoosje dat ik tot dat moment toe had gezien, terwijl ik de game niet eens kende. Daarnaast trof ik – nog in de verpakking – één van mijn allereerste games: Airborne Ranger (1987). En vlak daarnaast lag het lelijkste doosje dat ik ooit had gezien. Saillant detail: het lelijke doosje, met de game Sorcerer Lord uit 1988, staat momenteel op eBay voor honderdtien euro. Het doosje kocht ik echter vanwege de hypnotiserende werking – mogelijk zoals dat ging bij het vinden van het boek Necronomicon in The Evil Dead. Werd ik ter plekke vervloekt met een levenslange verslaving aan het sparen van zeldzame pc-games?
Sparen of verkopen?
Een aantal weken terug vatte ik het luchtige plan op om de favoriete games uit mijn jeugd terug te vinden, puur om nostalgische en decoratieve redenen. Inmiddels merk ik dat er een levendige handel is in vintage games en consoles, die op een beurs als deze perfect zichtbaar is. Mijn verzameling zal nooit de grootte bereiken van die van Ton en Patricia Gerritsen, die met een greep uit hun collectie op de beurs stonden. In het onderstaande verslag van een lokale televisiecrew, vertelt Patricia dat haar moeder de deur van de kamer met pc-games niet meer dicht kreeg (minuut 22:40). Bij Ton en Patricia kocht ik drie spellen om ze uit de brand te helpen – een mooi excuus voor de aankoop – waardoor mijn eindscore op zes games uitkwam. En dat terwijl ik me had voorgenomen alleen te komen kijken.
Terwijl de regenbuien wegtrokken, liep ik met een tasje vol games terug naar het treinstation. Het viel me in de coupé pas op dat het een tasje van het inmiddels failliete Dynabyte betrof, wat direct een brug sloeg naar een andere tijd. In gedachten ontmoette ik mijn jongere zelf, meer dan twintig jaar geleden in de trein terug naar huis. Toen al wist ik dat ik de vele dozen die ik kocht ooit weg zouden moeten vanwege ruimtegebrek, waar ik nu beter op let. Tot het moment dat de vitrinekast niet meer dicht wil, geniet ik van de mooie herinneringen in de doosjes.
De jaarlijkse retrobeurs in Tilburg kende een kleine achthonderd bezoekers, maar dit aantal groeit elk jaar. Tevens zijn er beurzen in onder andere Deurne, Utrecht en Eindhoven.