Need for Speed: Hot Pursuit (2010) snapt de bevrediging van arcaderacen

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op 13 september, maar is bijgewerkt vanwege de aankondiging van Need for Speed Hot Pursuit Remastered.

Als één van de succesvolste reeksen in de racegamegeschiedenis kunnen we Need for Speed vooral duiden met een flauwe woordgrap: de weg kwijt. Waar het origineel uit 1994 nog simpelweg draaide om de beleving van scheuren in begerenswaardige sportwagens en uit handen blijven van de politie, grossiert de franchise nu al jaren vooral in het constant aanhaken van nieuwe concepten, elementen en settings. Met, voorzichtig uitgedrukt, wisselend succes - temeer omdat deze zucht naar ‘innovatie’ vooral lijkt te worden voortgedreven door resultaten uit focusgroepen. Zo is het inherent aan Need for Speed om zelden goed voort te borduren op een bewezen opzet, maar steeds iets anders te willen, op zoek naar een nieuwe identiteit - als een voortvluchtige snelheidsmaniak.

Daarbij is het gemakkelijk om voorbij te gaan aan de pogingen die wél succesvol waren, in elk geval in de ogen van gamecritici, zoals Need for Speed 2 en Need for Speed: Porsche 2000. Maar ook het deel waarvan de subtitel een synoniem is geworden voor de reeks: Need for Speed: Hot Pursuit. Want als er één goede reden is naast ontkomen aan de politie om je het gaspedaal nog verder te laten intrappen, dan is het wel de mogelijkheid om zélf met loeiende sirenes wegpiraten aan de kant te zetten. Dat is precies wat het deel uit 1998 je liet doen - al zou het nog twaalf jaar duren voordat deze formule geperfectioneerd werd met de release van een gelijknamige remake.

Need for Speed: Hot Pursuit (2010)

Geen verhaal, geen professionele racecommunity en zelfs geen tuning. Need for Speed: Hot Pursuit (2010) is wars van dit soort poespas en richt zich puur op snelle auto’s en dito achtervolgingen. Daarmee komt juist deze editie in het ruim vijfentwintigjarige bestaan van de franchise nog het dichtst in buurt van de originele Need for Speed, in elk geval wat betreft de mooi uitgebalanceerde gameplay.

De helft van de tijd ben je zonder risico op politiepatrouilles op pad, om louter te strijden tegen andere straatracers (die dankzij genereuze rubberbanding altijd nabij zijn) óf de klok, om zo snel mogelijk van A naar B te sjezen. Wanneer er wel politie in het spel is, verandert elke straatrace al gauw in een ware strijd op wielen, waarbij je tegenstanders zo effectief mogelijk tot schroot wilt reduceren. Het goed getimed ontwijken dan wel oproepen van wegblokkades en politiehelikopters of het afvuren van EMP-stralen worden daarmee verheven tot een ware kunst.

Om de competitie met je vrienden aan te wakkeren, werd met deze Need for Speed het sociale platform Autolog geïntroduceerd. Dit ‘klassement 2.0’ stuurde je, nog voor de echte grote doorbraak van social media, notificaties wanneer iemand jouw beste tijd had verbroken en gaf zelfs een soort ruwe tijdlijn weer van activiteiten en foto’s.

Criterion Games

Deze vondsten en meer kwamen vooral uit de koker van Criterion Games, het team dat zich meermaals bewezen had met de Burnout-reeks en de sleutels van Need for Speed kreeg toegeworpen toen de tuning-setting uit het Underground-tijdperk bleek uitgewerkt. Hoewel Hot Pursuit (2010) zonder enige twijfel een pure arcaderacer is, voelt het rijgedrag merkbaar anders ten opzichte van het veelgeprezen Burnout Paradise. Auto’s laten zich hier met meer gevoel en gewicht besturen, wat ervoor zorgt dat je harder moet werken, zowel om andere auto’s van de weg te rammen als om sierlijk te driften. Het realisme is nog altijd ver te zoeken, maar met de iets grotere mate van waarheidsgetrouwheid is het evenzogoed een genot Porsches, Chevrolets Corvette en Lamborghini’s dwars door bochten te gooien - waarmee je bovendien lachgas verdient om jezelf het volgende rechte stuk op te katapulteren. Fenomenaal motorgebrul, waarmee je al lekker wordt gemaakt tijdens het selecteren van je auto, maakt de bevredigende beleving compleet.

De ietwat krappe, maar vooral diverse wereldkaart van Seacrest County vormt het perfecte decor voor wilde ritjes, met een heel netwerk aan wegen door bossen, woestijnen, velden en langs stranden. Competitieve events vinden uitsluitend plaats op afgesloten stukken weg, zodat je je volledig kunt focussen op de volgende bocht en de snelheidsduivels om je heen. Wanneer je echter in je eentje op pad bent, al dan niet om vrijelijk rond te cruisen, doet de game extra sterk denken aan nog oudere oer-arcaderacers dan de originele Need for Speed, zoals OutRun.

Niet zo Most Wanted

Jammer genoeg verviel de franchise na dit huzarenstukje weer in edities van zeer wisselende kwaliteit, zoals het tenenkrommende Need for Speed: The Run. Criterion mocht het twee jaar na de Hot Pursuit-remake nogmaals proberen met Most Wanted (2012) - met enig succes, al vloog men daarmee wat uit de bocht met een overdaad aan wilde stunts en de terugkeer van (hetzij gestroomlijnde) tuning. Uit de samenwerking met de nieuw geformeerde studio Ghost Games verscheen nog een jaar later Need for Speed: Rivals, wat je kunt beschouwen als ‘Hot Pursuit 2(2013)’, al wist die titel jammer genoeg geen impact te maken. Datzelfde gold voor drie edities met Ghost Games achter het stuur.

Daarmee blijft Hot Pursuit uit 2010 onovertroffen. Wie de game nu nog speelt op de Xbox 360 of PlayStation 3, merkt vooral hoeveel moeite die systemen hebben om de beeldverversing van dertig frames per seconde aan te houden. De hoogste tijd voor een moderne heruitgave dus, in navolging van Burnout Paradise Remastered, om dit hoogtepunt van de Need for Speed-franchise opnieuw ruim baan te geven.

In Reload houdt Gamer.nl regelmatig games van toen tegen het licht van nu. Lees ook: