Vanavond zond het televisieprogramma Zembla een documentaireuit rond het fenomeen gameverslaving. De strekking van het programma wasvoorspelbaar en eenzijdig: online games zijn verslavend en de mensen die hetspelen houden er geen sociaal leven op na. Aan het woord kwamen de bekendepartijen. Ouders van verslaafde gamers, de verslaafde gamers zelf, een wetenschapperdie zich in gameverslaving verdiept heeft en uiteraard de wonderdokter op hetgebied van gameverslaving, Keith Bakker. Naast de stelling dat games verslavendzijn, werd ook benadrukt dat ontwikkelaars games bewust verslavend maken en zomin mogelijk proberen te doen om verslaving tegen te gaan. Oftewel, dat Blizzarden consorten bewust de sociale levens van tienduizenden gamers ruïneren. Een partij die echter niet aan het woord kwam, waren de partijendie juist bestrijden dat games verslavend zijn. Aanvankelijk dacht ik even dat ditte wijten was aan Zembla zelf, een programma dat wel vaker andere denkwijzen achterwegelaat om zo een beter punt te kunnen maken. Maar aan het eind van de uitzendingbleek dat Zembla wel degelijk geprobeerd heeft om ook Blizzard of Vivendi omeen reactie te vragen. Alleen, die kregen ze niet. De kritische vragen blevenonbeantwoord. Het enige wat ze kregen was een e-mailtje met standaardantwoorden, waarbij onder andere wordt verwezen naar de 'parental control'-opties, die naar verluidt voor de meeste gamersmakkelijk te omzeilen zijn.Dat Blizzard besloot niet aan het programma mee te werken, werktbehoorlijk tegen ze. Niet alleen zorgt het ervoor dat Zembla een heel eenzijdigbeeld schetst en het fenomeen gamesverslaving nog verder doorgedrongen is in depublieke opinie, het voelt vooral als een stilzwijgende bekentenis van hetbedrijf zelf.  Wie zwijgt stemt toeimmers en als je niets te verbergen hebt kun je zelfs de meest kritischejournalisten te woord staan. Maar Blizzard gaat bewust alle vragen uit de weg.En dat is ook logisch, want ze hebben iets te verbergen. Blizzard weet zelf namelijk dondersgoed hoe verslavend hungames zijn. Die verslavingsfactor is nodig om mensen in eerste instantie aanhet spel te binden en ervoor te zorgen dat ze ook op langer termijn verderblijven spelen. Alleen werkt het beloning ysteem in World of Warcraft zo, datzeer intensief spelen de grootste beloning oplevert voor de speler. Hierdoorzorg je niet alleen dat gamers het spel blijven spelen, maar dat ze het zoveelmoeten spelen dat daardoor hun sociale leven naar de knoppen gaat.  Die uitwa en zijn niet alleen slecht voor degamers, het imago van World of Warcraft en games in het algemeen, maar ook voorBlizzard's zelf.De zeer intensieve World of Warcraft-gamers kosten namelijkmeer geld dan dat ze opleveren. Het zijn juist de mensen die nog wel eenabonnement hebben maar slechts sporadisch spelen, waar Blizzard veel geld doorbinnen haalt. Die gamers doen namelijk een veel minder grote belasting op deservers van het bedrijf. Daarnaast zouden de negatieve uitwa en van deintensieve spelers er wel eens voor kunnen zorgen, dat andere mensenterughoudender zijn om aan World of Warcraft te beginnen.Juist daarom is de terughoudendheid van Blizzard in deZembla-documentaire des te opvallender. Men heeft namelijk geen directe baatbij de echt verslaafde gamers en heeft dus prima argumenten op zak waarom deschuld niet bij henzelf ligt. Daarnaast zou men er goed aan doen om eensconcrete maatregelen te nemen die ervoor zorgen dat intensief spelen geenvoordelen meer oplevert voor de spelers. Hierdoor laat men zien dat ze niet doelbewustde sociale levens van mensen ruïneren en tegelijk maakt men World of Warcraftgeschikt voor een nieuwe groep gamers (lees: abonnees) die mi chien wel Worldof Warcraft willen proberen, maar hun sociale contacten daarvoor niet op willengeven.