Waarschijnlijk is het handig als ik eerst even uitleg wat het plot van deze documentaire precies behelst. Mensen die een beetje thuis zijn in de 'oude school' arcadegames zullen vast wel bekend zijn met Billy Mitchell. Billy is namelijk een icoon in de game-industrie. Hij breekt al heel zijn leven talloze gamerecords en wist als eerste een 'perfect game' te behalen in Pac-Man. Ook heeft Mitchell de hoogste score in Donkey Kong, volgens hem de moeilijkste arcadegame ooit. Billy wordt hierdoor op handen en voeten gedragen door zowel de arcadegamers als door Twin Galaxies, een organisatie die al jaren de records op het gebied van arcadegaming bijhoudt.
Billy "klootzak" Mitchell
Billy wordt in The King of Kong geportretteerd als een god, dat is namelijk ook precies hoe hij door zijn 'principalen' wordt gezien. Maar eigenlijk is Billy een enorme klootzak, wiens ego groter is dan menig gangstarapper. En daarom wil je dat Billy afgaat; hij moet falen. En hier kan maar een iemand voor zorgen: Steve Wiebe. Steve is eigenlijk precies het tegenovergestelde van Billy en heeft helaas heel wat minder geluk gehad. Niet alleen verdient hij het meer doordat hij een veel sympathieker persoon is, hij heeft ook nog eens de score van Billy verbroken op Donkey Kong. Maar wegens persoonlijke vetes tu en de persoon achter Twin Galaxies, Walter Day, en de oorspronkelijke eigenaar van Steve's Donkey Kong-kast, werd deze score als onbetrouwbaar afgedaan. Nu wil Steve erkenning en gaat hij opnieuw proberen Billy's score te verpletteren. Wat een drama!
Het briljante van The King of Kong zit 'm niet in intere ante plotwendingen of geweldig camerawerk, het draait allemaal om de personages. Billy is uniek in zijn soort en speelt een centrale rol in de 'arcadescene', terwijl Steve Wiebe de zeer herkenbare rol van ondergewaardeerde underdog op zich neemt. Het is bijna belachelijk hoeveel drama en soap hierdoor ontstaat. Een aflevering van Goede Tijden, Slechte Tijden is er niets bij! Daarnaast wekte de film bij mij, en ik denk dat dat ook bij anderen het geval zal zijn, een gevoel van herkenbaarheid en confrontatie op. Hoe belangrijk zijn games eigenlijk? Verliezen we af en toe niet de echte belangrijke dingen uit het oog? The King of Kong laat dit zien door veertigjarige, contactgestoorde mannen te laten praten over videogames alsof het hun leven is. De manier waarop videogames serieus worden genomen in de documentaire (en mi chien ook wel in ons dagelijks leven) is lachwekkend, maar tegelijkertijd zeer beangstigend.
Bekijk deze 'gamer oap' dus. Hij is al een jaar of twee op de markt, maar nog steeds vrij makkelijk op het web te vinden. Zelfs voor niet-gamers is hij zeer vermakelijk!