Met enige regelmaat lees ik NOS-teletekstpagina 316, eenpagina van de KRO waarop televisiekijkers hun ergerni en kwijt kunnen overallerhande televisieprogramma's. Doorgaans tref je er vooral gemopper aan.Gemopper over dat er te veel sport op televisie is, of juist te weinig. Teweinig ruitersport of te veel voetbal, te veel Ajax of te weinig PSV. Gezeikdus, maar ik vind het zelf erg amusant om te zien waar mensen zich zoal aanirriteren. Zoals het foutief gebruik van het woord 'irriteren' wanneer je eigenlijk'ergeren' bedoelt bijvoorbeeld, waarover ook met regelmaat klachten op 316 tevinden zijn.
Zo nu en dan zijn er echter ergerni en die hout snijden ofje aan het denken zetten. Zo was er vandaag een man, ene Wim Pruim uitAmsterdam, die zich beklaagde over het TMF-programma Gamekings. Deze goede manheeft waarschijnlijk geen enkele affiniteit met het medium games en kwam hetprogramma toevalligerwijs tegen bij een zapronde. Zijn bevindingen zijn des teopvallender, want ze slaan precies de spijker op zijn kop. Ze verklaren min ofmeer waarom games tegenwoordig door veel mensen nog steeds niet serieus wordengenomen, maar worden gezien als een activiteit voor opvliegerige, puistigepubers.
Het bewuste bericht
Allereerst heb je de mensen die het programma presenteren.Wim Pruim beschrijft de Gamekings als 'mannen van dik dertig, volgeschilderdmet tatoeages en met malle gezichtsbeharing' en waarschijnlijk zullen zelfs deGamekings zelf deze beschrijving niet kunnen ontkennen. Van mij mag iedereen eruit zien zoals hij wil, maar het voorkomen van de Gamekings maakt het programmaniet bepaald toegankelijk. Door hun eigenzinnige, mi chien wat ruige uiterlijk zullen veel mensen zich niet bij het programma op hun gemak voelen.Op de jeugd maken de Gamekings mi chien nog een stoere indruk, de rest van demensen heeft liever presentatoren met een verzorgd en representatief voorkomen.Representatieve, toegankelijke en deskundige presentatorenzouden een game-programma heel wat meer aanzien kunnen geven en mi chien zelfsde intere e voor het medium over kunnen dragen naar een nieuwe groep mensen. Ietswat Gamekings geenszins weet te bereiken. Maar dat komt, zo constateert ookPruim, niet alleen door de presentatoren. Ook aan de games zelf mag nog wel watveranderen. Hem valt vooral de geringe variatie tu en de games op die in deuitzending werden getoond. Want hoewel het de ene keer ridders zijn en deandere keer auto's, er is één overeenkomst tu en al die games: alles moet aangort geschoten, gereden of gehakt worden. En daar heeft Pruim een punt. Het gros van de games draaitom dood en verderf. Vergeleken met films zou je kunnen stellen dat games zicheigenlijk alleen in het actiegenre hebben ontwikkeld. Waar er tal vanromantische en komische films zijn, is er in die genres in de game-wereldnauwelijks iets te bespeuren. We hebben wel 'casual games', maar dat zijn vaaknog 'spelletjes' die dichter bij bordspelletjes of puzzels liggen, dan bij de serieuzegames.Zolang de game-industrie zich op actiegames voor jonge mannen blijftfocu en en ze laat aanprijzen door de mannen van Gamekings, zullentv-programma's er niet in slagen nieuwe mensen naar het medium games toe telokken. En dat terwijl een televisieprogramma daar in principe een uiterstgeschikt voor zou kunnen zijn.Het enige wat minder hout snijdt, is dat Wim Pruim de kerstgedachte mist in het game-programma. Ergens ben ik blij dat er nog dingen zijn die ons geen zoetsappige kerstgedachte door de strot willen drukken. Want die kerstgedachte krijgen we de komende week meer dan genoeg te verteren. Hoewel, mi chien een ideetje: een spel waarin je kinderen in Afrika van schoon drinkwater moet voorzien?