Welkom in Chernarus, een landschap van 225 vierkante kilometer vol onleesbare Ru ische borden, verroeste auto’s, wilde boomlandschappen, verlaten spooksteden en duizenden bloedlustige zombies. Jij bent één van de vijftig overlevenden die zich in dit kolo ale gebied met een luizig rugzakje moet redden. En een oud Makarov-pistool.
Dit is DayZ, een mod voor ArmA 2 die al vele harten heeft veroverd. Na flink wat opstart- en installatieproblemen was het zover: ik kon beginnen. Om eerlijk te zijn heb ik nooit van langzame horrorshooters gehouden. Daar ben ik iets te ongeduldig voor. Toch had DayZ mij vanaf het eerste moment bij de lurven te pakken. En dat komt door de eenzaamheid die de game uitstraalt. Je bent zo alleen, maar achter elk hoekje kan een zombie zitten.
(Dood)stil
De gewaarwording dat de wereld zo enorm verlaten is en tegelijkertijd stampvol met zombies zit, is iets magisch. Dit komt mede omdat ik aan het einde van de avond op een Europese server speelde. De servers houden de normale tijd van de dag aan, waardoor het pas rond twaalf uur ’s nachts echt donker wordt. In de schemering beweeg ik mij voort. Ik loop hurkend en luister aandachtig naar alle geluiden om mij heen. Als ik een aantal huisjes tegenkom waar ik niet in kan, hoor ik wat vliegen. Een dood persoon. Ik rits zijn ammunitie, pistool en wat verband mee. Het eerste uur loop ik vooral rond en mijd de zombies die ik in de verte zie.
Een stad ligt aan de horizon, en als ik goed kijk zie ik ook nog eens een militaire uitkijkpost. Daar moet wel een flink wapen te vinden zijn. Ik word enthousiast en begin sneller te rennen. Hoewel Chernarus steeds donkerder oogt vanwege de verstreken tijd, blijf ik als een enthousiast kind naar de uitkijktoren rennen. Ik maak te veel geluid. Plotseling hoor ik een gorgelend geluid van rechts. Ik kijk om, maar zie niets. Achter een steen probeer ik mij te verschuilen. Het smerige geluid houdt aan. In mijn rechter ooghoek zie ik hoe twee zombies enorm snel en zigzaggend op mij af komen rennen. Ik schiet een aantal kogels mis en moet herladen. Nog voordat ik een nieuwe kogel kan afvuren, ben ik dood. Dat was vier uur speeltijd.
Is dat alles?
Naast mij zat een vriend die aan het kijken was hoe ik door twee zombies werd vermoord. ‘Is dat alles? En nu? Moet je nu helemaal opnieuw beginnen’, vroeg hij. Ik knikte instemmend. ‘Wat een kutspel zeg. Heb je niet eens een checkpoint?’ Nee, dat niet eens. Ik nam mij voor om DayZ nogmaals te spelen als het licht was. Mi chien had ik die zombies gewoon niet zien aankomen *ahum*.
De tweede speelse ie duurde ongeveer zes uur. Ik begon in daglicht, wat de game iets minder eng maar zeker niet gemakkelijker maakt. Ik zwerf tu en kleine bewoonde gedeeltes, maar vind alsmaar lege blikjes soda en de verkeerde ammunitie. Na een tijdje lopen kom ik bij een grote boerderij aan. Ik sluip om de twee zombies die op het veld staan heen en ga de hooischuur in. Een verdieping omhoog vind ik een kruisboog met drie pijlen. En die wil ik meteen uitproberen. Vanaf de bovenste verdieping klim ik het dak op en richt mijn kruisboog op een zombie. Ik vuur. De pijl vliegt een meter over zijn hoofd, terwijl ik toch echt op zijn rug had gericht. Nog een keer. De tweede pijl raakt hem recht in het hoofd. De andere zombie merkt niets. Ik heb nog één pijl. Wat doe ik? Schiet ik hem neer vanaf het dak of ga ik naar beneden?
Ik kies om naar beneden te gaan. Ik ben als de dood dat ik mijn laatste pijl verknal en om die pijlen weer op te halen, zou ik mijn pistool moeten gebruiken. En dat trekt de aandacht van andere zombies. Als ik de schuur uitkom, hoor ik het gorgelende geluid van de zombies veel harder. Ik kijk om de zijkant van de schuur en zie twee extra zombies. Met mijn Makarov-pistool knal ik ze beide neer, waarna het geluid de laatste zombie aantrekt. Met een schot in het hoofd gaat hij ook naar de grond.
Eikels
Ik vind maar één pijl van de twee die ik heb afgeschoten. Dat is naar, want je mist plotseling een derde van je totale ammunitie. De kruisboog komt overigens enorm goed van pas, want ik heb mij ongeveer een uur lang ongezien door de bo en kunnen bewegen terwijl ik alle zombies van een vrij kleine afstand geluidloos neerschoot.
Na een flinke wandeling kom ik bij een afgelegen legerbasis. Ik zoek alle tenten door en vind een machinegeweer met demper. Helaas wel met één magazijn. Ik doe het ervoor en ruil mijn kruisboog in. Ik loop naar een groot gebouw toe, wat het hoofdkwartier van de legerbasis lijkt. Ik schiet een zombie neer met mijn kleine pistool om mijn andere ammunitie te sparen. En dat had ik beter niet kunnen doen. Van alle kanten komen zombies op mij afgerend, die constant dat vervelende gorgelende en schreeuwende geluid maken. Ik haast mij naar binnen en wacht aan de bovenkant van de trap op de zombies. Met mijn machinegeweer schiet er een stuk of vijf neer, waarna ik door andere zombies flink aangevallen word. De resterende zombies kan ik nog net met mijn pistool aan. Ik wikkel snel wat verband om mij heen, neem wat pijnstillers en loop verder naar boven. Daar ligt een sniper. Yes. Een fucking sniper. De ammunitie van mijn machinegeweer is toch op en hier liggen genoeg kogels om mijn rugzak mee te vullen.
Als ik mijn weg naar het onbekende noorden vervolg, hoor ik na een klein half uur een auto. Ik pak mijn verrekijker en zie op de weg een auto aankomen. Voor het eerst zie ik een andere speler, en dat na ongeveer tien uur spelen. De auto komt op mij afgereden. Mi chien kunnen we voor een tijd even samen rijden en de omgeving verkennen? De auto komt erg dichterbij, maar mindert geen vaart. Ik ren naar de zijkant van de weg, maar het is al te laat. Hij knalt vol tegen mij aan, waardoor ik een gebroken been heb. De auto rijdt snel door. Daarnaast heeft het geluid van de auto flink wat zombies aangetrokken. Ik lig te creperen op te grond en probeer mijzelf snel te genezen. Het gorgelende geluid klinkt steeds harder. Ik pak mijn wapen. Fuck: een sniper! Daar kan ik maar drie kogels mee schieten. De eerste is meteen mis. Ik geef het op en kijk hoe tien zombies mij levend opvreten.
Wat is die automobilist een teringlijer.