Een gemiddelde werkdag in Los Angeles. Na ver van de snelwegen te zijn gebleven om files te vermijden (wie het verkeer in Nederland haat: ga hier eens spitsrijden) kom je aan bij het LA Convention Center. Je vraagt je af waarom al die mensen in godsnaam in een driehonderd meter lange rij staan om binnen te komen. Om tien uur gaan de deuren open en zwermen bezoekers van alle kanten de door airco bevroren South- en West-hallen binnen. Zelf loop je naar je eerste afspraak, die zich gelukkig in een van de meeting rooms boven afspeelt. Het zweet van beneden is net niet hardnekkig genoeg om door het betonnen plafond te dringen.
Dat is het begin van een routine van heen en weer lopen tu en South en West en de meetingrooms verdeeld over de twee gebouwen en de brug die ze verbindt. Je speelt games, je interviewt ontwikkelaars. Je ziet bekende gezichten van concullega’s, studio’s en uitgevers. Je wordt gebeld door een collega. Of je even een stand-upje voor de camera wilt doen om te vertellen over wat je zojuist gecheckt hebt. Je vertelt je verhaal en loopt naar de balie van uitgever X om jezelf binnen te lullen bij een game waar je nog geen afspraak voor had. Het lukt, of het lukt niet. Om een uur of zes verzamel je ergens met collega’s. Iemand vraagt wat het vetste is dat je hebt gespeeld en je kunt geen antwoord geven omdat alle games na zo’n dag opgaan in één grote E3-waas.
Degelijke bangers
Die waas begin je te ontleden wanneer je thuiskomt. De villa is poppin’. De tv-crew is over de vloer. Er is bier, er zijn gin-tonics, en één verdorven ziel is wodka en Mountain Dew aan het mixen. Je typt je proza terwijl een collega zijn wansmaak door de in de plafonds ingebouwde speakers pompt. Muse en de Red Hot Chili Peppers komen langs en het lijkt alsof je op Pinkpop previews zit te tikken. Samen met een andere collega krijg je de dj zo ver om te draaien. Iemand vraagt: “Waarom is dit vet?”
Je breit een einde aan je Call of Duty-preview en begint aan een volgende. Als de woorden niet willen komen pak je Tinder er even bij om plastic schoonheden te swipen. Je kijkt rond. Twee collega’s staan te zwaardvechten met opblaasbare oplichtende EA-stokken. Twee collega’s zitten weggedoken in de bank om de teksten te typen die jij, de lezer, morgen leest. Twee collega’s zitten keihard video’s te monteren, wat ze waarschijnlijk tot diep in de nacht zullen blijven doen. Zelf tik je door tot een uur of één, slaap je en dan begint het verhaal opnieuw. Je praat nog even met de hoofdredacteuren over wat er gedaan is en wat er nog moet gebeuren. Een Tim Willits-interview over het nieuwe Quake, ja; nee, dat Todd Howard-interview ligt al bij de eindredactie.
Iemand krijgt een lachkick op het balkon, we maken een groepsfoto, er komen meer Corona’s en gin-tonics, en het collectieve besef daalt in dat morgen de laatste dag is van het belangrijkste evenement van het jaar.
Tijdens E3 plaatsen redacteuren Arthur en Michel regelmatig blogs over hun ervaringen op E3 en in Los Angeles. Dit bovenop de gebruikelijke content, om zo een nog completer beeld van de beurs te geven.