Daarover kunnen we kort zijn, maar dat doen we niet. Dat zou namelijk zonde zijn, want in ieder geval de PlayStation 4-versie laat zich buitengewoon prettig besturen. Aiden Pearce zoekt moeiteloos dekking achter elk object dat centraal in beeld staat. Vervolgens schuifelt, kruipt en gluipt Aiden Pearce moeiteloos naar andere opstaande richels, randen en muren als deze weer gecentraliseerd in beeld staan. Het is daadwerkelijk goed mogelijk om sluipend patrouillerende bewakers te ontwijken, er eentje stilletjes om te leggen, om jezelf daarna snel en goed achter verdekt opgestelde objecten te verstoppen.
Het hacken werkt al net zo eenvoudig. Tuur richting een camera en met een enkele knop hack je het koekeloertje. Vervolgens is de omgeving te bekijken vanuit de camera zelf en vanuit het apparaat zijn weer nieuwe objecten of andere camera’s te hacken. Zo is het mogelijk om al springend van hack naar hack steeds meer inzicht te krijgen in de omgeving waardoor je meer en meer informatie aan de omgeving kan ontfutselen. Waar bewakers staan of wie de beveiligingscode van de serverruimte heeft bijvoorbeeld.
Deze informatie wordt vervolgens ook getoond als de speler weer terugschakelt naar Pearce zelf, waardoor schermen langzaam worden gevuld met aanvullende informatie die fijn helpt. Bewakers staan op de minimap aangegeven, een doelwit wordt goed gemarkeerd binnen de spelwereld zodat er geen misverstanden over kunnen bestaan waar de speler naartoe moet.
In ons geval was een simpele verkenning genoeg om een paar bewakers te ontwijken, om daarna via een heftruck die we gebruikten als lift via het dak in één keer voor de deur te staan. Daarachter bevonden zich de zogenaamde CtOS-servers die ervoor zorgen dat binnen bepaalde gebieden Pearces hackmogelijkheden geblokkeerd worden. Verwacht dus dat je meer dan eens een gebouw moet zien te infiltreren om een stel servers naar de eeuwige ascii-velden te sturen.
Autorijden
De paar auto’s die we onder onze kont kregen tijdens onze speelse ie, bestuurden elk verschillend en hebben een fijn eigen karakter. Een kla ieke Amerikaanse slee deint en veert door elke bocht zoals je dat kent van een beetje doorsnee Amerikaanse politietelevisieserie uit de jaren ’80 of ’90. Een muscle car is dan weer vooral lomp, hard en rechttoe rechtaan, terwijl een luxe coupé een fijne allrounder is die lekker door bochten is te gooien op stevige snelheden. De besturing voelt direct genoeg en crashes komen voor door stuur- en inschattingsfouten, niet doordat een auto onverwacht reageert.
Wilde politieachtervolgingen worden hierdoor ook echt leuk. Met een beetje slingeren en bravoure scheur je over kruispunten en activeer je met een druk op de knop omhoog schietende paaltjes waar politiewagens zwierig in slow motion overheen kukelen en kwakken. Of je gooit de lichten op groen, precies zodat een soccer mom SUV oom agent in de zijkant geparkeerd krijgt. Wel neemt het systeem nogal ruim wat jij echt veroorzaakt aan chaos en wat meer toevallig gebeurt; een auto wi elde net van baan terwijl we de lichten op rood zetten, waarna vervolgens een politiewagen knalde op die zondagsrijder. De game ging echter wel over naar de slow motion-camera, zonder dat wij ons echt verantwoordelijk voelde voor deze aanrijding.
Soms krijg je hierdoor ‘spectaculaire herhalingen’ zoals je ze in Blik op de Weg ziet; er is niet altijd iets heel schokkends aan de hand. Is dat erg? Nee, het maakt van Watch Dogs ook weer meer een game die zijn eigen regels volgt. En het geeft ook aan dat er ruimte is voor eigen interpretaties en daarmee dus mogelijk ook improvisatie.
Hack de hacker die jou hackte
Watch Dogs kent een uitgebreide multiplayercomponent die binnen de singleplayer is geïntegreerd en wel wat te vergelijken is met Dark Souls. Kwaadwillende mensen kunnen jouw wereld binnendringen waarna ze proberen jou te hacken. Vervolgens begint een meter zich te vullen en moet binnen deze tijd binnen een bepaalde straal de hacker gevonden worden. Identificeer je de identiteitsdief tijdig, dan volgt een achtervolging en mogelijk een dodelijke afloop voor de hacker. Weet de hacker echter te ontkomen met je gegevens, dan krijgt hij daarvoor ervaringspunten.
Blijft het bij een succesvolle identificatie van een hacker, maar weet deze te ontsnappen, dan spreek je van een gelijkspel met wraakgevolgen. Het is na zo’n gelijkspel weer mogelijk om in te breken bij de inbreker en hem hetzelfde geintje proberen te flikken, maar dan succesvoller. Een leuk kat-en-muis-spelletje voor samen met vrienden, maar waarom mensen dit consequent zouden verkiezen boven zelf Watch Dogs spelen, zien we vooralsnog niet.
Daarvoor speelt Watch Dogs zelf echt veel te lekker. Waarom zou je jouw beste vriend gaan hacken als er een hele virtuele stad aan je voeten ligt? Het is nog zo’n geheim dat we nog niet helemaal hebben kunnen ontfutselen aan Watch Dogs. Dat volgt ongetwijfeld nog wel.
