1) De pc-versie
We hebben Crysis 3 inmiddels zo vaak gespeeld, dat we twijfelen of er nog iets zinnigs over te melden valt. Het lijkt daarom een intikkertje om te stellen dat Crysis 3 op de pc een prachtig spelletje is. Toch willen we even benadrukken in welke mate, vooral omdat het spel op de consoles grafisch juist het tegenovergestelde presteert. Het is al langer duidelijk dat de spelsystemen het einde van hun Latijn hebben bereikt. Crysis 3 is daar het perfecte toonbeeld van. Met name de anti-aliasing (verantwoordelijk voor het wegpoetsen van de kartelrandjes) laat het op de consoles volledig afweten. Als je enigszins dicht met je neus op je tv zit, krijg je daardoor weinig mee van de pracht en praal die Crysis 3 te bieden heeft.
Wie het spel écht wil beleven, moet het op een dikke pc spelen. Toen wij de game onlangs voor het eerst in al zijn glorie ervoeren, waren we oprecht met stomheid geslagen. Het golvende water, het detail van opspringend zand als kogels in de grond slaan, de scherpte van objecten in de verte – wie zegt dat graphics nauwelijks van invloed zijn op de kwaliteit van de spelbeleving, heeft overduidelijk geen Crysis 3 op een moderne desktop-pc gespeeld. Dit zou zomaar de mooiste pc-game tot dusver kunnen zijn.
2) Varieer er op los
Net als in de eerste twee delen is het spel op drie manieren te spelen: als een gevatte ninja, als een baldadige marinier of als een combinatie tu en beide. Het mooie is dat je tijdens de singleplayer zelden gedwongen wordt te kiezen. Dat is ook de verdienste van de gigantische omgevingen. Die zijn bij vlagen zelfs zo gigantisch dat je verdwaald kunt raken als je je mi iedoelicoontje lang genoeg negeert (jawel, zoals dat ook gebeurde bij ons).
Al die vrijheid maakt Crysis 3 opvallend uniek binnen shooterland. Het voelt geweldig om bijvoorbeeld één tegenstander om te leggen met een gedempt wapen en een nietsvermoedend groepje soldaten te verra en met een granaat, om jezelf daarna onzichtbaar te maken en zo de resterende vijanden te flankeren. Wel is het een beetje raar dat je op elk moment kunt schakelen naar onzichtbaarheid. Meestal merken je tegenstander je dan plots niet meer op, wat natuurlijk een beetje knullig oogt, omdat je een seconde daarvoor nog op ze aan het knallen was.
3) De kruisboog
De kruisboog is momenteel een populair wapen in videogameland. Naast titels als Tomb Raider, Battlefield 3 en Far Cry doet ook Crysis 3 een duit in het zakje. En we begrijpen wel waarom, want het wapen is een genot om mee te spelen. Je kunt ‘m constant aangespannen houden. Zo hoef je dus niet pas op het moment van schieten de trekker over te halen en kun je vrijuit met een ‘geladen’ kruisboog het level verkennen. Omdat de boog vervolgens makkelijk te ontspannen is, ben je niet gedwongen om een loze pijl af te schieten.
Aangezien de boog daarbij extreem krachtig is en je met een raak schot elke voetsoldaat uitschakelt, is dhet ons wapen naar keuze in Crysis 3. Daarnaast is ‘ie logischerwijs mui til en roep je er na gebruik geen argwanende opponenten mee op je af. Van alle kruisbogen die de afgelopen tijd zijn langsgekomen, trekt die van Crysis 3 aan het langste eind. Wij zijn fan. Net als Xzibit, trouwens.
4) Hunter
Als je aan Crysis 3 denkt, leg je wellicht niet meteen de link met een uitstekende multiplayer-game. We durven (nog) niet te stellen dat Crysis 3 dat is (daar moeten we het spelsegment echt langer voor spelen), maar de competitieve Hunter-modus is in elk geval een geweldige voorbode. In Hunter beschikt één groepje CELL-soldaten over een machinegeweer met een beperkt aantal kogels. Zij nemen het op tegen de hunters: zwakke, maar onzichtbare spelers die enkel – daar is 'ie weer – de kruisboog gebruiken. Aan hen de taak in twee minuten alle soldaten om te leggen. Lukt dat niet, dan wint het CELL-team.
Klinkt standaard? Op papier is Hunter dat ook, maar gelukkig voelt de modus in Crysis 3 allesbehalve doorsnee aan. Dat komt omdat de onzichtbare sluipmoordenaar uithangen niet teleurstelt, maar ook het spelen als CELL-soldaat is verra end leuk. Dat je op elk moment door hunters omsingeld kunt zijn, is namelijk genoeg om je constant op het puntje van je stoel te houden. Helemaal perfect willen we de dynamiek tu en beide teams overigens niet noemen. Want eerlijk is eerlijk: de karakterloze CELL-soldaten kunnen met hun knullige machinegeweertjes absoluut niet op tegen de hunters, die ons wel heel erg doen denken aan een van onze bruutste jeugdhelden.
5) Kunstmatige intelligentie
Bij de tweede reden kaartten we al aan dat de kunstmatige intelligentie soms nogal dom reageert als je plots schakelt naar de onzichtbaarheidsmodus van je nanosuit. Dat is vooral zo opvallend omdat het ook gelijk de enige fout is waarop we onze tegenstanders wisten te betrappen. Verder reageren ze, met uitzondering van het buitenaards gespuis, als ware soldaten. Opponenten communiceren met elkaar, gaan op onderzoek uit op de plek waar ze je voor het laatst gezien hebben en zijn bovenal uitstekende tactici. Meer dan eens werden we uit het niets geflankt of hadden we het gevoel dat we werden omsingeld. De kunstmatige intelligentie van de tegenstanders is in Crysis 3 van ongekend hoog niveau. Alleen al daarom zouden shooterfanatici de game moeten uitproberen.
Het is nog de vraag of de multiplayermodus zijn mannetje staat en hoe de balans tu en de verschillende tactieken zich verhoudt, maar het staat als een paal boven water dat Crysis 3 een memorabele singleplayer-ervaring wordt. De grootste charme schuilt in de diversiteit, zoals we dat ook al hierboven aanhalen. Je waant je een kind in een speeltuin, een vrij gevoel dat bij veel hedendaagse shooters volledig ontbreekt.