Competitieve shooters ondergaan de invloed van commercie. Profe ionalisering, grote sponsoren en gigantische prijzenpotten doen mondjesmaat hun intrede. Snelle competitieve shooters als Call of Duty, Halo en Counter-Strike: Global Offensive (op pc) eisen de aandacht op. Zie daar de noodzaak van de comeback van een oude bekende. Rainbow Six: Siege is niet alleen een tactische shooter in een ADHD-klimaat, het is ook de geanticipeerde terugkeer van een grijsaard naar zijn competitieve en tactische roots.
Tactisch schouwspel
Het ironisch dat de alpha-versie op de pc geen friendslist kent. Ook via Ubisofts eigen Uplay, het zoveelste nodeloze digitale platform van een grote uitgever, is het niet mogelijk om een potje met bekenden te spelen. Dat gebrek maakt het benutten van de volle potentie van een potje Rainbow Six: Siege eigenlijk al onmogelijk. Rainbow Six: Siege leunt op samenwerking. Die is enkel gematigd als je met wildvreemden speelt.
Aan de inmiddels welbekende opzet van de multiplayer is sinds zijn onthulling op de E3 weinig getornd. De alpha kent twee kleine maps: één in een Boeing op een landingsbaan en één in een huis in een woonwijk. Daarin nemen twee teams van vijf het in deze alpha-versie tegen elkaar op. Het aanvallende team dient een gegijzelde te bevrijden, het verdedigende team dient daar een stokje voor te steken.
De periode die aan ieder potje vooraf gaat is illustratief voor Rainbow Six en de tactiek die in Siege de boventoon voert. De aanvallers kiezen op een map waar ze spawnen, de verdedigers kiezen waar ze de gegijzelde neerzetten. Vervolgens mogen beide team zich tientallen seconden voorbereiden.
Rainbow Six: Siege leunt op samenwerking.
De periode die aan ieder potje vooraf gaat is illustratief voor Rainbow Six en de tactiek die in Siege de boventoon voert. De aanvallers kiezen op een map waar ze spawnen, de verdedigers kiezen waar ze de gegijzelde neerzetten. Vervolgens mogen beide team zich tientallen seconden voorbereiden.
Eerst moet er nog een kla e gekozen worden, maar in de alpha verschillen die kla en niet bijster veel van elkaar. Zo leunt de ene kla e meer op het toedienen van destructie, de andere op behendigheid of het uitschakelen van elektronische uitrusting. Dat is geen zwaktebod, want juist het gebrek aan variabelen zorgt er in Siege voor dat de balans de boventoon kan voeren. Er hoort in Rainbow Six geen ruimte te zijn voor trivialiteit. Met een goede tactiek kun je ook in Siege iedere vorm van toeval uitsluiten.
Het verdedigende team luidt ieder potje in door barrières op te zetten, prikkeldraad neer te leggen en zich te positioneren. Het aanvallende team gaat met drones het vliegtuig/huis binnen en krijgt de kans de gegijzelde te spotten. Wordt de gegijzelde gespot, dan verschijnt die op de radar en wordt diens positie op het scherm weergegeven. Dan gaat het tactische schouwspel van start.
Triviale destructie
Zelfs al spelen we met willekeurige spelers, er wordt vrijwel altijd druk overlegd via de microfoons. Dat is ook wel nodig, wil je enigszins als collectief handelen. Zo flanken we in ons tweede potje vijanden via de bovenverdieping door teamgenoten te laten vuren op de deur van het laadruim, uiteraard zoals afgesproken via de headsets. We blazen een gat in de het plafond van het ruim en leggen zo in één klap drie tegenstanders om. Ze zagen ons nooit aankomen.
De destructie in de alpha van Siege is soms nog een beetje triviaal. Sommige dingen kun je wel opblazen, andere dingen niet. Zo blaas je makkelijk ’n gat in de ene muur, maar blijft de muur die er tegenover staat gewoon staan na dezelfde breaching charge.
De paniek die ontstaat als collectief alle muren worden opgeblazen is briljant
Met name in de map met de woning blijft het vermakelijk om vijanden te bestoken met breaching charges als ze zich verschansen in de ruimte met de hostage. De paniek die ontstaat als collectief alle muren worden opgeblazen (want, in Rainbow Six Siege spreek je het belegeren van een kamer natuurlijk af) is briljant – en maakt het bovenal gemakkelijk om je targets in de kamer met loepzuivere salvo’s om te leggen.
In de map met dat huis komt Siege dan ook het beste uit z’n recht. Meestal bereikten we als aanvallende partij de bovenliggende verdieping middels het ‘rappel’-touw. Via de zijkant van de woning bestormden we een van de kamers boven de ruimte waarin de hostage zich bevond. Met een breaching charge bestookten we de vijanden van bovenaf, wat onze teamgenoten de kans bood naar binnen te stormen en te profiteren van de tactiek.
Als verdedigende partij leunden we iets vaker terug, maar ook dan kan het lonen om de aanval te zoeken – zo lang de aanvallers maar niet de kans krijgen de hostage te grijpen en te ontsnappen. Toen we eenmaal doorhadden dat de aanvallers na een minuutje spelen vaak de hostage proberen te omsingelen, konden we ze gemakkelijk flanken en in de rug te grazen nemen.
Sleutelwerk
De alpha van Siege stemt ons in die zin vrolijk: ze heeft alles waardoor wij jaren geleden verliefd zijn geworden op Rainbow Six. Anderzijds kent de Alpha genoeg gebreken, waarvan sommige behoorlijk belangrijk zijn.
Zo is de Heartbeat-sensor een vertrouwde tool in de serie, maar lijkt ze in Siege nogal sterk. Ze geeft alle vijanden binnen een straal van vijftien meter weer. Zelfs na aanpa ing van de indicatie van die vijanden (een soort van bliepje op het scherm), blijft de sensor een opvallend sterk hulpmiddel.
De Alpha kent nog genoeg gebreken
Dan is er nog een belangrijk punt: de terugslag. Wapens horen in Rainbow Six alle kanten op te vliegen als je de schietknop/trigger ingedrukt houdt. In Siege kun je met veel a ault rifles en alle submachine guns vaak simpelweg blijven schieten. Er is wel degelijk terugslag, maar die is in onze optiek nog niet groot genoeg. Schieten moet in Rainbow Six wel écht uitdagend blijven.
Ook de hitmarkers (de kruisjes die in beeld komen als je iemand raakt) maken het schieten net iets te makkelijk. Je kunt zelfs lukraak op een plafond schieten in de hoop iemand boven je te raken en zijn positie zo vrij te geven (met name dankzij de enorme hoeveelheid kogels waarmee je iedere ronde opnieuw begint).
Toch willen we deze preview positief afsluiten. Siege is naast een hele mooie game, ook een shooter die tegenwoordig niet meer gemaakt wordt. Een game waarin je in iedere modus maar één leven hebt. Waarin je geen leven ‘regenerate’ nadat je geraakt wordt. Waarin enkel het kunnen verwonden van een tegenstander al de moeite waard is. Waarin de a ist soms mooier is dan de kill.
Siege heeft alle potentie om een geweldige shooter te worden, maar lijkt vooral de geslaagde terugkeer van een vergeten IP. Althans, dat laatste hopen we, maar Ubisoft moet afgaande op de alpha-versie nog een hoop sleutelwerk verrichten. We vragen ons daarom af of de game dit jaar nog verschijnen gaat. Hoeveel A a ins Creed-delen gaat deze release nog duren?