Daedalic Entertainment durft wel. In het bijgaande persbericht opent de pr-man van de Duitse game-uitgever met bovenstaand statement over The Night of the Rabbit, een nieuwe point-and-click adventure dat oude tijden moet doen herleven. Sterker nog, The Night of the Rabbit is zelfs béter dan al die Lucas Arts-kla iekers waar Gillian drie weken geleden nog vol weemoed op terugkeek. We kijken naar de bètaversie van deze zelfverklaarde pleister op de adventure-wonde.
Harry Potter
Jerry Hazelnut is twaalf jaar oud. Hij vindt zichzelf te oud om naar mamma te luisteren (“Hey, I’m not a little kid anymore”), maar jong genoeg om een carrière als tovenaar te ambiëren. Met nog twee dagen zomervakantie te gaan moet hij zich van zijn moeder voorbereiden op het nieuwe schooljaar; liever gebruikt Jerry die tijd om zijn droom na te jagen. Gelukkig is daar plots Marquis de Hoto, een galant gekleed antropomorfisch konijn met knalrode ogen. De behaarde markies schenkt Hazelnut Jr. een toverstaf en een magisch muntje, en helpt hem zo zijn droom te verwerkelijken. Jerry wordt getransporteerd naar Mousewood, een wereld die hij al wijs-en-klikkend van een groot gevaar moet zien te behoeden.
De opzet van The Night of the Rabbit doet denken aan verhalen als Erik of het klein insectenboek, en de gehele aankleding van de game ondersteunt dat. Mousewood is letterlijk een fabelachtige plek, bevolkt door pratende muizen, enorme padden en meer van zulks. Zowel de omgeving als personages worden in beeld gebracht met kraakheldere en kleurrijke tekeningen. De game heeft iets weg van The Curse of Monkey Island, het gehate en geliefde derde avontuur van sullige wannabe piraat Guybrush Threepwood. Waar Curse absoluut een kindvriendelijke game was, was het absoluut niet kingerícht. The Night of the Rabbit lijkt dat wel. Hoofdpersoon Jerry is een aspirant-Harry Potter die al gauw in een fabeltje belandt dat de volwa en metahumor mist van Monkey Island en andere Lucas Arts-games. Monkey Island gebruikte de kinderdroom van Pirates of the Caribbean als basis voor satire, cynisme en ironie; The Night of the Rabbit staat midden in een Neverending Story-universum en neemt het uiterst serieus.
Traditioneel
Treffend is het begin van The Night of the Rabbit. Via een radio worden de controls – voor zover je hier in meervoud mag spreken – uitgelegd. De DJ legt uit dat je op objecten in de omgeving klikt om ze te bekijken of op te pakken. Als je ze oppakt komen ze in je inventaris terecht. Daar combineer je ze met andere objecten; “One click... Everything is just ONE CLICK”. Naar weten van uw redacteur zijn er geen andere point-and-click adventures die spelers dit proces van A tot Z moesten uitleggen. Kleine Jerry is er overigens maar wat blij mee, maar ik kan me voorstellen dat zelfs kinderen op de basi chool best zonder de uitleg kunnen.
Puzzels in The Night of the Rabbit zijn over het algemeen iets minder infantiel, eerder traditioneel. Veelal komt het neer op rondlopen, gesprekken voeren en voorwerpen verzamelen. Een voorbeeld: al gauw vind je een magische brief, die ietwat cryptisch een magisch recept beschrijft. Je verzamelt onder andere een witte steen, een verrot rotje en een leeg blikje cola, vermorzelt de steen en neemt het kruit uit het rotje. Deze stop je in het blikje, samen met een paar eikels, een boomschors en een wortel. Strooi het goedje uit, steek het in de fik met de lucifer die je op zak hebt et voila: je eerste ontmoeting met Marquis de Soto is een feit.
Met een toverstaf en een magisch muntje ga je daarna op pad door Mousewood. De staf fungeert als hintsysteem voor wanneer je even niet meer verder komt; het muntje dient als medicijn tegen pixel-hunting. Door het aan te klikken lichten alle voorwerpen in de omgeving op waarmee interactie mogelijk is. Zulke hulpjes nemen enige frustraties weg en zijn, inderdaad, een mooi middel om de jonge spelers te a isteren in hun tocht door de magische wereld.
Die focus op de jongere speler tempert de verwachtingen voor The Night of the Rabbit. Of point-and-click adventures anno 2013 “better than ever before” zijn, waag ik naar aanleiding van deze game in ieder geval te betwijfelen, al mogen we pas conclusies trekken als we jonge Jerry Hazelnut naar het einde van zijn fabel hebben geloodst. Wat jij, Gillian?