Zoals je ziet, was het altijd Nintendo die volgens vaste traditie met een grootse game kwam bij de lancering. Deze game kon hun nieuwste console meteen in een goed daglicht zetten. De afgelopen generatie was Nintendo echter niet in erg goede doen met de GameCube en mi chien wel mede daardoor kon Microsoft aan de haal gaan met Halo. Er was sowieso geen Mario-game bij de lancering, zoals normaalgesproken wel het geval was. Ook dit keer staat ons geen nieuw Mario-avontuur te wachten bij de launch van de Wii, maar Nintendo denkt ergens anders een waardige vervanger vandaan te kunnen halen.
Deze vervanger is de Zelda-franchise. Traditioneel verschijnt een Zelda-game pas één of twee jaar nadat een Nintendo-console op de markt is gekomen. Nu wil echter het geval dat de GameCube eind dit jaar nog een tweede Zelda-game krijgt en toevalligerwijs streeft Nintendo er naar om dit het grootste en meest epische Zelda-avontuur ooit te laten worden. Nu is de Wii qua hardware niet zo'n enorm grote sprong voorwaarts ten opzichte van de huidige generatie consoles en verschijnt deze nieuwe console eveneens aan het einde van dit jaar. Met een simpel rekensommetje kwam Nintendo zodoende tot de besli ing om deze laatste GameCube-topper volledig naar de Wii te porten en de game daar als de welbekende system seller bij de lancering in te zetten.
Het grootste en meest epische Zelda-avontuur ooit. Dat is dus het streven van Nintendo. Men heeft zich de kritieken van de laatste Zelda-game, The Wind Waker, blijkbaar sterk ter harte genomen. The Wind Waker werd als te gemakkelijk ervaren, had een ernstig tekort aan kerkers, het rondvaren voelde op langere termijn te eentonig aan en het simpelweg opvi en van Triforce-stukjes was een behoorlijke teleurstelling en afknapper voor veel fans. Ook snakten velen naar een Zelda met een meer duistere en realistische stijl, ondanks dat de cartooneske stijl van The Wind Waker door velen toch echt beschouwd wordt als een artistiek hoogtepunt van deze generatie.
Nintendo wist dat ze iets goeds te maken hadden en dat ze hun fans moesten laten zien dat ze het vakmanschap en de 'magical touch' nog niet verloren waren over de jaren. Dit had niet alleen met The Wind Waker te maken, maar eigenlijk met bijna de gehele levensloop van de GameCube. De beste Zelda-game ooit gemaakt, moet het voornaamste wapenfeit van Nintendo's vaardigheden als spelontwikkelaar worden. Behoorlijk ambitieus, maar men is dan ook al zeker drie jaar non-stop met de game bezig. Er zijn zelfs enkele uitstellen nodig geweest om de game zoveel mogelijk te perfectioneren.
Wat mogen we dan zoal in deze nieuwe Zelda-game verwachten? Allereerst belooft Twilight Prince aanzienlijk meer content dan The Wind Waker. Zo is men weer terug met een negental kerkers. Een aantal wat door Zelda-fans toch min of meer geëist wordt. Ook kunnen we weer lekker door uitgestrekte landschappen reizen, zowel te voet als te paard. Een andere oude bekende die terugkeert, is de parallelle wereld welke je moet doorkruizen. De Twilight Realm wordt deze wereld ditmaal genoemd. Kortom, men keert terug naar de structuur van Ocarina of Time en A Link to the Past. Maar dat is lang niet alles, want om de beste Zelda-game ooit te maken, heb je veel meer nodig dan succesformules uit vorige delen.Nee, er moet ook vernieuwd en geïnnoveerd worden. Eén van de punten waar aan gesleuteld is, is de speelwereld. Het landschap is namelijk enorm en sterk uitgebreid. Games als Shadow of the Colo us en Grand Theft Auto: San Andreas hebben al gedemonstreerd dat grote, levendige en geloofwaardige werelden prima mogelijk zijn op huidige generatie consoles. Twilight Prince volgt in die voetsporen en zal een ongekend grote omgeving gaan bieden die je naar hartelust kunt verkennen. Het koningrijk van Hyrule is nog nooit eerder zo groot en uitgestrekt geweest. Donkere wouden, glooiende heuvels, kabbelende rivieren, diepe kloven, rustieke meren, hoge bergen en uitgestrekte velden pa eren allemaal de revue. Met de eerste volledige speeltest van de game kwam men op 70 uur uit. Dan is er aan alle aanwezige geheimen en extra’s nog niet eens aandacht besteed. Kortom, deze game is werkelijk lang en groot.
Mocht je bang zijn dat de verveling tijdens het reizen door de omgeving snel toe zal slaan zoals in The Wind Waker, maak je geen zorgen. De mannen bij Nintendo hebben er namelijk alles aan gedaan om de wereld zoveel mogelijk op te vullen met intere ante locaties, geheimen en verra ende extra’s. In een avonturenspel moet je veel kunnen ontdekken en dat is precies hetgeen waar Nintendo maximaal naar streeft met Twilight Prince . Dit betekent ook dat de negen aanwezige kerkers lang niet de enige kerkers of grotten zullen zijn die je moet doorkruizen. Er zijn nog vele andere plaatsen die je al dan niet optioneel kunt verkennen. Als je daar flauw van bent, dan zijn er nog altijd de minigames en sidequests die weer in groten getale aanwezig zullen zijn. Sommigen bekend van voorheen, zoals het vi en, anderen minder bekend. Natuurlijk moet ik het nieuwe vechtsysteem te paard ook niet vergeten, want tijdens je reizen zul je regelmatig op vijanden stuiten die je te paard te lijf moet gaan. Behoorlijk uniek, want er zijn nog niet zoveel games waarin je te paard kunt vechten.
Andere innovaties vinden we terug in de Twilight Realm, de parallelle wereld. Dit is mi chien wel de meest duistere wereld die we ooit in een Zelda-game gezien hebben. Nintendo wil veel puzzels en geheimen in de game nauw met de Twilight Realm verbinden, wat hopelijk unieke en originele puzzels oplevert. De gebruikelijke schakelaar en blokpuzzels kennen de Zelda-fans immers wel. Ook compleet nieuw is Link’s transformatie naar een wolf in de Twilight Realm. De gelijkeni en met Okami zijn snel gelegd en zeker niet onterecht. Toch zal Twilight Prince een geheel eigen uitwerking voor dit onderdeel van de game bieden, waardoor het helemaal op zichzelf kan staan. Sowieso is het wel eens lekker om op een andere manier de vijanden en obstakels te lijf te gaan. Immers zul je jezelf als wolf wezenlijk anders voort moeten bewegen.
Zelda-games hebben altijd al een verhaallijn gehad, maar echt heel diepgaand werd dit verhaal nooit. Toch opvallend wanneer je bedenkt dat The Legend of Zelda één van de eerste consolegames was die zich door een echt plot liet voortdrijven. Het probleem is gewoon dat de franchise nooit serieus meegegroeid is met de ontwikkeling van verhaalvertelling in games. Na A Link to the Past op de SNES zijn er geen grote vorderingen meer gemaakt. Twilight Prince belooft hier verandering in te brengen en wordt sterk plotgedreven met veel emotionele momenten en mysterieuze situaties. Het zal serieuzer en complexer in elkaar steken dan ooit tevoren en dat is ongetwijfeld iets waar veel Zelda-fans al lang op wachten. Doordat de wereld nu zo uitgestrekt is, kan hier ook meer aandacht aan besteed worden. Zo word je alleen nog maar meer in het wel en wee van de inwoners van Hyrule betrokken.
Al deze mooie en veelbelovende features ten spijt, gaat het uiteindelijk toch om hoe de game speelt. Als dat niet goed in elkaar steekt, dan valt de hele game in duigen. Natuurlijk hebben Zelda-games altijd bekend gestaan om hun nagenoeg perfecte besturing, maar de Wii is wel even wat anders. Velen zijn nogal sceptisch over de besturing met die aparte controller, dus was het bijzonder fijn dat wij de game nu zelf eens uitgebreid aan de tand konden voelen. Uiteindelijk moet dit dan leiden tot een antwoord op de vraag of je beter de Wii of GameCube-versie kunt kopen.
Speciaal voor de Wii had Nintendo een aparte kerker ingericht die de besturing met de Wii-controller volledig demonstreert. Voor deze game heb je zowel de Wii-mote als de nunchuck nodig. Gelukkig zitten die allebei inbegrepen bij de console. Met de analoge stick op de nunchuck loop je rond. Dit is dus niets anders dan voorheen. Met de C-trigger op de nunchuck schakel je over naar een first-person camerastandpunt, terwijl je met de Z-trigger op vijanden of objecten focust zodat je er omheen kunt strafen. Wanneer je de nunchuck snel heen en weer kantelt, activeer je de welbekende spin-aanval.
Met de Wii-mote voer je alle andere zwaardslagen uit, zowel horizontaal als verticaal. Wanneer je een voorwaartse beweging maakt, zal Link een steekbeweging uitvoeren. Aan de D-pad kun je items koppelen. Wanneer je hiermee een item geselecteerd hebt, bedien je deze met de B-trigger. De A-knop wordt in alle situaties weer verschillend gebruikt, zoals we van 3D Zelda-games gewend zijn.
Dat is dus de besturing. Die klinken behoorlijk ingewikkeld voor een console die voor alle mogelijke doelgroepen toegankelijk wil zijn. Zelda is echter een game voor de hardcore, zoals Nintendo het noemt. Deze titel is niet voor iedereen bedoeld, maar vooral de echte traditionele gamer. De toegevoegde waarde van de Wii-controller is in dit geval dan ook niet zozeer een groter gebruiksgemak, maar vooral meer immersie. Je voert nu min of meer zelf de zwaardaanvallen uit en het richten met bijvoorbeeld de pijl en boog doe je door echt ergens op het scherm te richten. Wat in deze context ook zeker niet ongenoemd mag blijven, is de geïntegreerde speaker van de Wii-mote. Deze produceert voor bijna alle items geluidseffecten. Zo hoor je de boog spannen, de ketting uit de kettinghaak schieten, je hulpje Midna roepen en je zwaard zwaaien. Het is een hele subtiele toevoeging, die toch nog redelijk wat meerwaarde heeft.
Het is zeker waar dat je eventjes aan de besturing moet wennen. Aanvankelijk lukt het rondlopen al prima, maar alle andere handelingen vergen eerst toch een beetje oefening. Zo dien je de zwaardaanvallen wel een beetje te timen met de animaties van Link en moet je ook eerst redelijk wennen aan het richten op het scherm voor bijvoorbeeld de pijl en boog. Zodra je echter een klein kwartiertje gespeeld hebt, gaat alles al aanzienlijk beter en wordt het alleen maar intuïtiever en natuurlijker. Voor ons gamers is het gewoon even een noodzakelijke omslag, maar die is gelukkig relatief snel gemaakt door de goede werking van de Wii-controller. Het is bovendien bijzonder prettig dat je niet tot nauwelijks zit te zwaaien als een dolle en heel relaxed op de bank kunt zitten gamen. Dat was ook de situatie waarin wij verkeerden tijdens het spelen van de demo.
Als je de game een tijd gespeeld hebt, wil je eigenlijk niet meer zo snel terug naar een reguliere controller. Het speelt in de basis praktisch hetzelfde, behalve dat je meer in de game gezogen wordt dan voorheen. Bovendien verloopt het richten een stuk sneller en nauwkeuriger, zeker wanneer je niet zo bedreven zou zijn met twee analoge sticks. Ik kan niet zeggen dat het zo goed is als met een muis, maar het zeker een grote verbetering. Wat ik eigenlijk miste was een optie om zelf de gevoeligheid van de Wii-mote in te stellen en genoeg speeltijd om volledig aan het gevoel van het richten te wennen. Gelukkig is Zelda een lange game en zal de uiteindelijke versie wel verscheidene instellingsmogelijkheden voor de Wii-controller bieden. Mogelijk dat de nauwkeurigheid van een muis dan wel te bereiken valt.
Het enige grote gemis aan de besturing is het zelf kunnen bedienen van de camera. Ik ben zelf erg gewend om constant met de camera te spelen in een third-person game, maar nu is dat niet langer mogelijk. Gelukkig is er een first-person view aanwezig en kun je de camera altijd achter Link plaatsen met de Z-targeting. Buiten dat euvel om, was de rest van de demo echter perfect. Het ademende echt de Zelda sfeer uit en zag er ook grafisch uitstekend uit. Natuurlijk, het zijn niet de perfecte cartooneske animaties van The Wind Waker of de flitsende next-gen graphics van Xbox 360 en PS3 games, maar ondanks dat staat Twilight Prince ook op grafisch gebied als een huis. Jammer dat we het geluid niet zo heel goed konden horen, maar ook dat zal ongetwijfeld goed zitten.
Ronnie: Zoals je in de preview kunt lezen, ben ik erg enthousiast over deze nieuwe Zelda-game. Voor mij duurde het verschijnen van de game eigenlijk te lang en ik was redelijk sceptisch over de besturing met de Wii. Kortom, echt gehyped was ik al lang niet meer. Dat is echter behoorlijk omgeslagen na het spelen van de demo, het bekijken van de meest recente trailers en gameplayfilmpjes en het lezen van de verscheidene uitzonderlijk positieve impre ies van mensen die het volledige avontuur nu aan het spelen zijn. Nee, Twilight Prince wordt vrijwel zeker een absolute topgame en waarschijnlijk dé launch line-up system seller van deze generatie.Willem: The Legend of Zelda: Twilight Prince . De naam alleen al. Mijn eerste aanraking met deze game was een goede. Over het algemeen speel ik enkel 2D Zelda’s, maar deze 3D Zelda bracht me in hogere sferen. De besturing met de nunchuck en Wii-mote werkt erg goed. Met de nunchuck loop ik en met de Wii-mote vecht ik, vis ik (héél tof!) en schiet ik met pijl en boog. Zelda wordt een topper en zeker de beste in het Zelda universum. Ook de graphics zijn om te watertanden, door een geweldige sfeer die in de game gewekt wordt. Verplichte kost, bij voorbaat.Erwin V: De tijd was bijna om en Zelda moest ook nog gespeeld worden, dus ik kreeg na een kort stukje direct een eindbaas voor mijn kiezen. Het was niet de moeilijkste vijand, dus met de nodige hints ging dat nog heel behoorlijk. De besturing heb je snel genoeg door, maar toch mis ik de mogelijk tot het besturen van de camera en het vechten gaat niet veel verder dan het schudden van de Wii-mote en de nunchuck. Dat terzijde is Zelda voor mij de reden om een Wii te kopen, want het heeft alles wat een Zelda-game goed maakt en nog veel meer.Matthijs: Jaja, daar was hij dan, Zelda: The Twilight Prince . De besturing was even wennen, maar werkte toch goed. Ik heb eigenlijk vooral het vi en gedaan en hier zien we pas echt hoe fantastisch de Wii-besturing werkt. Het uitgooien van de hengel, het bewegen, het inrollen: het is net alsof je een echte hengel vasthoudt, en het lijkt alsof jij zelf Link bent die in het bootje zit, zó perfect voelt de besturing. Ook het vechtgedeelte lijkt goed uitgewerkt qua besturing. The Twilight Prince lijkt een pareltje te worden, want buiten het feit dat Zelda gegarandeerd voor kwaliteit staat (wat nu ook weer te merken was), is de Wii-besturing goed geïntegreerd in het spel. Kopen dus die hap!Gerjan: De Zelda reeks heeft altijd al kwaliteit uitgeademd en ook dit deel barst weer van de potentie. We hebben maar twee korte demo’s van de game gespeeld, maar van wat ik gezien heb, werkt de Wii-mote uitstekend bij het besturen van Link en zitten er ook toffe minigames in verwerkt (zoals het vi en) om je lang zoet te houden met deze game. Afgezien van het gemis van het handmatig bedienen van de camera, zou ik mij niet kunnen indenken dat deze game niet gaat scoren.Guus: Had er grafisch meer van verwacht, ook al zag het er absoluut niet lelijk uit. Gameplay werkte goed, het eindbaas gevecht dat ik heb mogen doen was tof gedaan en de interface werkte super. Controller leent zich er wel voor, al kan ik me voorstellen dat je uiteindelijk wel uitgeslagen bent met de controller. Desondanks zag het er tof uit, speelde het lekker en wordt het volgens mij toch écht een absolute must have!Frans: Het verstandigste lijkt me als ik niets over de game, die ongetwijfeld hartstikke goed gaat worden, ga zeggen. Daar ik de game amper gezien, noch gespeeld, noch gehoord heb, gaat dat ook een beetje moeilijk natuurlijk. Die ultieme ervaring komt wel tijdens de release, zodat ik in alle rust het spel zelf kan spelen. Yep, persoonlijk kan ik wel wachten. Om deze ruimte toch niet compleet onbenut te laten kan ik je wel iets anders vertellen, namelijk dat de plee bij Nintendo geen lichtknopje had en dat best wel lastig mikken was af en toe, zo in het donker.Yarno: Ik ben nooit echt een grote fan van de Zeldagamesgeweest(schande, ik weet het). Desondanks wist The Twilight Prince mij zeeraangenaam te verra en. Na een paar minuten oefenen ben je gewend aan debesturing en ren je als een echte held door de levels heen om de vijanden eenkopje kleiner te maken. Dit zou wel eens de eerste Zeldagame kunnen worden dieik langer dan een half uur kan spelen.