The Darkne is gebaseerd op de gelijknamige comic-reeks, maar dat straalde de shooter met zijn realistische uiterlijk nauwelijks uit. Het tweede deel maakt daarentegen gebruik van de cartooneske cel shading-techniek en dat vergt gewenning. De wereld rondom hoofdpersonage Jackie Estacado is nog steeds gehuld in verdoemenis en criminaliteit, maar de dikke omlijningen en felgekleurde textures doen af aan deze anders ongemakkelijke ambiance. Die sfeer was juist waarin het eerste deel excelleerde.
Uniek
Digital Extremes is het daar niet mee eens. De studio beweert dat de game door de nieuwe stijl meer gelijkeni en met de eigenlijke comic heeft en nu dus trouwer is aan de licentie. Wellicht heeft de studio gelijk, maar vooralsnog zijn we niet overtuigd. Wel kent de serie nog steeds diezelfde duistere inhoud. Jackie heeft het hoog geschopt en mag zichzelf maffiabaas noemen, maar al snel zit het leven ‘m tegen. The Darkne teistert Jackies geweten met flashbacks van zijn vermoorde vriendin en een mysterieuze orde genaamd The Brotherhood eist dat Jackie zijn krachten overdraagt.
Langzaam maar zeker wordt duidelijk waarom Jackie The Darkne bezit, welke rol zijn vermoorde vriendin Jenny speelt en wie de sleutelfiguren zijn die hem het leven zuur maken. Het is vooral de vraag of het plot op eenzelfde manier verteld wordt als in zijn voorganger. The Darkne gebruikte sfeer en trage verhalende momenten om de speler aan hoofdpersonages te binden. Zo ligt Jackie op een gegeven moment op de bank met zijn vriendin Jenny naar de TV te staren, terwijl hij enkele mi ies later toe moet kijken hoe zijn eigen Darkne -krachten haar van het leven ontnemen. Sommige critici en gamers ondervonden die tempowi elingen als ergerlijk, maar het leverde wel een unieke game op.
Wij wilden vooral weten of de tweede telg de verhaalvertelling op eenzelfde manier benadert. Er staat tijdens de ontwikkeling van The Darkne II immers een nieuwe studio aan het roer. Na een goed half uur in de game te hebben doorgebracht, zijn we enigszins gerustgesteld. Het kundig vertellen van een verhaal lijkt wederom hoog in het vaandel te staan. Zo spelen we een mi ie die Jackie naar een bordeel stuurt. Het hoerenhuis is tot de nok toe gevuld met leden van The Brotherhood, maar voor we aan confrontaties met het tuig toekomen, neemt The Darkne II de tijd om banden met personages op te bouwen en het achtergrondverhaal uit de doeken te doen. Eigenlijk exact zoals het eerste deel dat zou doen.
Kracht
In het bordeel worden we gefouilleerd door de bewakers, betreden we een nogal ongure ruimte in en praten met wat medewerksters. Een van de sekswerkers lijkt met Jackie bevriend te zijn. Ze leidt Jackie naar haar kamer, blijft in haar rol en overhandigt hem een pistool. Het is tijd om stennis te schoppen en dat kan in het vervolg op verfijnde wijze. Jackie gebruikt nu zijn linkse tentakel om onder meer vijanden vast te pakken, pistolen op te rapen of obstakels uit de weg te trekken. Met het rechtertentakel slaat Jackie vijanden weg of scheurt hij ze doormidden. Combineer dat met de mogelijkheid om twee geweren tegelijkertijd te hanteren en The Darkne II is een veel ‘speelsere’ game dan zijn voorganger. Zo schieten we aanvankelijk op lampen om het licht te doven, maar later ontdekken we dat we ook een vijand kunnen beetnemen om hem richting de lichtnetinstallatie te slingeren.
Terwijl we door het bordeel lopen, schieten we op alle lichten die we tegenkomen. Nog steeds schuilt de kracht van Jackie zowel letterlijk als figuurlijk in de ‘Darkne ’. Enkel in duistere omgevingen kan de langharige maffioso gebruikmaken van zijn slangachtige aanhangsels. Negeer je de dat gegeven, dan kun je ook geen harten verorberen om jezelf aan te sterken als je bijna het leven laat. Ook tegenstanders beseffen zich dat Jackies krachten enkel werken in het donker. Ze gebruiken ditmaal lampen en flashbangs om het inzetten van je krachten tegen te gaan. Wat dat betreft is The Darkne II allerminst een gemakkelijke game; op de ‘normal’-moeilijkheidsgraad legden we meerdere malen het loodje.
Het offensieve arsenaal van Jackie is gelukkig veel uitgebreider dan in het eerste deel. Dat komt onder meer doordat je door middel van ervaringspunten nieuwe vaardigheden kunt kopen. Zo kun je de mogelijkheid vrijspelen om door muren te zien en aan te vallen, kun je je kogels tijdelijk extreem krachtig maken en kun je (net als in het eerste deel) een zwart gat creëren dat iedere vijand in de omgeving opzuigt. Jackie is daardoor krachtiger, maar vooral ook intere anter. Het is in The Darkne II verleidelijk om experimenteel te werk te gaan, terwijl je in het eerste deel meer dan eens verviel in het schieten op alles dat je tegenkwam.
Later in het level krijgen we de mogelijkheid om het persoonlijke hulpje van Jackie, de Darkling, zelf te besturen. We banen ons als het wezen een weg door het luchtafvoerstelsel, snijden wat kabels en kelen door en zorgen zo dat Jackie zijn mi ie in het donker kan klaren. Een leuke toevoeging die voor milde afwi eling zorgt, maar we spelen vooralsnog liever als de protagonist. Het spelen met een Darkling voelt als het moeten uitlaten van je hond: leuk, maar geforceerd. We staan liever in de schoenen van Jackie, die met zijn tentakels opponenten onder losgerukte autodeuren plet, mensen spietst met houten balken, de armen van rompen aftrekt… Afijn, je ziet ons punt.
Completer
Met de actie zit het dus wel goed. En omdat je op lichtval moet letten, gebruik kunt maken van de omgeving en op talloze manieren de aanvul kunt zoeken, valt The Darkne II gevoelsmatig niet in herhaling. Het vervolg oogt vooralsnog als een completere versie van het eerste deel. Dat is een goed teken. Het impliceert dat het Digital Extremes gelukt is de feel en sfeer van de eerste game te behouden. Een belangrijke voorwaarde voor het vervolg hebben we eigenlijk niet.