Aan de vooravond van de uiteindelijke release van The Darkne II, mogen we nog eenmaal proeven aan de duistere shooter. Waar eerdere demo’s vooral lieten zien hoe ánders de game wel niet is, toont deze previewversie juist overeenkomsten. Terug zijn bijvoorbeeld de kenmerkende monologen van Jackie Estacado tijdens de verschillende laadschermen. Orerend vanuit een stoel in de duisternis, reflecteert de gedoemde hoofdpersoon op gebeurteni en in de game, of verschaft hij al herinneringen ophalend een stuk achtergrondverhaal.
Déjà variété
Terug zijn ook de broodnodige rustpunten tu en alle bloederige bombast. Eén van de mooiste momenten uit de eerste Darkne -game was vlak na het begin, wanneer Jackie met zijn vriendin Jenny op de bank neerploft voor de televisie. Je kunt op elk moment opstaan en verder gaan met het verhaal, maar waarom zou je? Jenny dommelt op een gegeven moment in slaap op je schouder, terwijl de film To Kill a Mockingbird ongestoord verder speelt op de tv. Niet veel later in de game wordt voor je ogen een kogel door haar brein gejaagd.
Digital Extremes probeert ongeveer hetzelfde te doen in The Darkne II. Hoewel Jenny dood is, weet de Darkne -entiteit Jackie voor zijn kar te spannen door hem constant visioenen van zijn grote liefde voor te houden. Op een gegeven moment kom je haar tegen in een verlaten restaurant. Terwijl je je realiseert dat dit niet de werkelijkheid is, vraagt ze of je met haar wil dansen. Jij, gekrenkte weduwnaar, laat deze kans uiteraard niet liggen. Badend in het tl-licht van de typisch Amerikaanse hamburgertent legt Jenny wederom haar hoofd op je schouder, terwijl de jukebox rustig zijn ding doet. Het moment mag dan een déjà vu zijn, het laat wel personages tot leven komen tu en alle dood en verderf. Ook brengt het de nodige afwi eling.
Die variatie komt overigens terug in de gehele speelse ie, zo blijkt. Heftige shoot-outs worden afgewi eld met momenten in een groot landhuis dat dient als thuisbasis voor de maffiabende van Jackie. De villa dient als faux hub, als geweldloze verbinding tu en nachtelijke New Yorkse bloedbaden in schimmige bordelen en verroeste pakhuizen. In het landhuis kom je oude bekenden tegen uit The Darkne , zoals Butcher Joyce en Aunt Sarah.
Keuzevrijheid
Maar de variatie gaat nog een stap verder. Shoot-outs spelen zich afwi elend af in open ruimtes en nauwe gangen. Het verroeste pakhuis bijvoorbeeld beslaat een groot oppervlak, wat betekent dat je in eerste instantie vooral van een afstand met vijanden afrekent. De Darkne -krachten reiken niet in het oneindige, waardoor op zulke momenten vuurwapens beter van pas komen. Andersom bestaat het schimmige bordeel juist uit claustrofobische corridors, die zich perfect lenen voor een genadeloze slachtpartij met de demon arms.
Hoe je deze demonische tentakels gebruikt is afhankelijk van keuzes die je maakt in de talent tree. Met vier overkoepelende richtingen om je krachten te ontwikkelen, kun je kiezen om vuurwapens van Darkne -krachten te voorzien, gezondheid te regenereren door vijanden zo bloederig mogelijk te executeren, speciale superkrachten vrij te spelen, enzovoorts. Elke volgende stap kost een bepaalde hoeveelheid ‘dark e ence’, wat je verzamelt door bloed te vergieten, harten te eten en zogenaamde Relics – duistere artefacten die her en der verspreid liggen – te verzamelen.
Eenmaal flink doorontwikkeld, kun je de demonarmen inzetten op allerlei manieren. Met de linkerschouderknop slinger je autobanden, containers, gastanks en lijken richting vijanden, of pak je autodeuren op om als schild te gebruiken in een vuurgevecht. Met dezelfde knop pak je je belagers op om ze bruut uiteen te rijten dan wel de ruggengraat uit hun nog levende lichaam te trekken. De rechterschouderknop gebruik je in combinatie met de rechterstick om rondlopend tuig verticaal, horizontaal of diagonaal door midden te hakken. Alsof dat niet genoeg is, kun je ook flink variëren qua tactiek met vuurwapens. Behalve gericht schieten kun je namelijk ook gerust twee pistolen tegelijk hanteren, of dual wielden met twee verschillende wapens.
De previewversie die wij spelen, verrast met een eindbaasgevecht waarin je al deze alternatieven móét inzetten om te overleven. Jackie staat tegenover een crimineel die zijn toevlucht heeft genomen tot een hijskraan met sloopkogel. De kogel zwiept rond, van alle kanten word je belaagd door toestromende bendeleden, terwijl je Darkling-maatje gasfle en aanreikt om richting de hijskraan te slingeren. In alle chaos vormt het gevecht wederom een nieuwe ervaring in de twee uur durende speelse ie, waarin alle mogelijkheden nog eens worden getoond.
Hoewel het de semi-open wereld van The Darkne achter zich laat, compenseert het tweede deel dit een ander soort vrijheid. Vrijheid om te schieten, te hakken, te slingeren en huis te houden zoals jij wil. Alle mogelijkheden dragen bij aan het gevoel een superkrachtige genadeloze antiheld-tegen-wil-en-dank te zijn, zoals we dat ook waren in deel één.