Stiekem worden we daar best wel gelukkig van. Neem nu de touchpad van de PS4-controller. Een gigantisch groot oppervlak, maar vaak niet meer dan een veredelde select-knop. Vanwege de omvang is het ook maar lastig in onze kop te krijgen dat het daadwerkelijk in te drukken valt. We betrappen onszelf er nog steeds op dat we in plaats daarvan naar de share-knop uitwijken.
En dan die lichtbalk op de achterkant. Grand Theft Auto 5 maakt er een sirene van zodra de politie je op de hielen zit, maar als je het ons vraagt kunnen ze beter achter Sony aangaan. Zo’n lichtbron in een anders heerlijk donkere kamer – zo game je het liefste, toch? – is een ernstig misdrijf. Begrijp ons niet verkeerd: deze preview is geen verkapte kritiek op Sony’s controller. Het is maar om aan te geven dat de extra functies van de DualShock 4-controller zelden natuurlijk aanvoelen. Het lijken eerder vreemde ontwerpkeuzes op een verder traditionele controller.
Geen gimmick
Bij Tearaway Unfolded is dat anders. Voorbeeldje: het gooien van voorwerpen richting je controller oogt aanvankelijk als de grootste gimmick in de geschiedenis, maar nog geen tien minuten later ben je er alweer aan gewend. Het is dan ook aardig intuïtief: je pakt een voorwerp vast, kantelt je DualShock 4 en smijt het ding met een druk op de knop richting je controller. Vervolgens schiet je het weer net zo makkelijk terug door over de touchpad te vegen. Richten doe je door de DualShock 4 naar het doelwit te laten wijzen.
Bij nader inzien klinkt dat behoorlijk omslachtig. Maar dat is het dus niet. Na een beetje oefenen hoef je er verder nooit meer over na te denken. Zo los je al spelenderwijs een rits puzzels op die gebruikmaken van deze spelmechaniek. Dat had nooit gekund met bijvoorbeeld de PS3-controller. Ja, je had er een knoppencombinatie voor kunnen bedenken, maar dan had je het spel er speciaal voor moeten onderbreken. Dat onderscheid blijkt het verschil tu en feature en gimmick. MediaMolecule lijkt dat gelukkig goed te snappen.
Geen excuus
Je kunt jezelf uiteraard afvragen waar het überhaupt goed voor is, zulke DualShock 4-functies. Dat mag, maar dan mogen wij je op onze beurt een zuurpruim noemen. Je moet echt goed je best doen om daar tijd voor vrij te maken tijdens het spelen van Tearaway. MediaMolecule bewees met LittleBigPlanet al dat het een talent heeft voor aandoenlijke aankleding. Alsof ze hun medewerkers via een Britse breiclub hebben geronseld. In Tearaway zijn het alleen geen haken en kraalogen, maar is alles van papier gemaakt. De spelwereld ontvouwt zich letterlijk voor je ogen. Staarten van eekhoorns krullen zoals een velletje dat doet, bomen waaien alsof je ze zo wegblaast. Het strookt precies met hoe je zo’n universum voor zou stellen en blijft toch verra en. Het is een kijkdoos om uren in rond te gluren.
Dat kon op de Vita al, maar in 1080p en met een hogere framerate komt het allemaal wat beter tot zijn recht. Bovendien krijgt de PS4-versie extra content. Of dat genoeg is voor bezitters van de Vita-versie om Tearaway nog eens te kopen, durven we nu nog niet te zeggen. Nieuwkomers hebben daarentegen geen excuus. Tearaway speelt fijn, klinkt fijn en oogt fijn. En dat alles in harmonie, zoals een spelervaring hoort te zijn. Dat het een beetje aan uitdaging ontbreekt, mag je daarom voor lief nemen. Het maakt de beleving niet minder.