De beste E3-momenten zijn die momenten in kleine kamertjes waar kleine games getoond worden, gepropt tu en kleine kamertjes waar grote, spectaculaire blockbuster-titels de kleine games bijna overstemmen. Tacoma is een game die zich graag laat overstemmen. Het ruimteavontuur van de makers van Gone Home koestert de sereniteit van een ruimtestation, zwevend in een stille kring rondom de Aarde. En de twee mensen die tu en het doorsijpelende lawaai proberen te vertellen over de game, zijn niet twee radertjes in de machine van een groot bedrijf, maar de twee mensen die – de helft van het team – volledig verantwoordelijk zijn voor de game die we te zien krijgen.
Odin 9000
We kijken naar Tacoma, een tu enstation voor goederentransport van Aarde naar maan. Tacoma is een spookschip. Na een incident wordt niets meer vernomen van de zes man sterke crew. Jij, Amy Ferrier, wordt namens opdrachtgever Venturis ernaartoe gestuurd om verzamelde data op te halen en veilig thuis te brengen.
Dat is een eenzame mi ie, zoals rondlopen in Gone Home ook een eenzame ervaring is. Je enige contact is met AI-hulpje Odin. Odin is Tacoma’s HAL 9000: angstaanjagend rustige stem, ogen en oren overal, dienstbaar maar autonoom genoeg om je ongemakkelijk te laten voelen. Odin projecteert scènes zoals hij die heeft waargenomen en opgeslagen. Jij ziet ze gebeuren als door het station bewegende gekleurde hologrammen van de crewleden. Die scènes zijn de sleutel tot het doorgronden van het onfortuinlijke verhaal van Tacoma.
Zo zie je de verschillende crewleden tijdens een bepaalde scène hun ding doen, afzonderlijk gesprekken voeren met elkaar, eten klaarmaken, fitne en. Welk persoon je volgt, moet je zelf maar zien. Plots gebeurt er iets en het team verzamelt zich in de keuken, zich beradend op wat nu te doen. Tacoma zal vol zitten met dat soort momenten, waarbij je gelukkig de optie hebt om scènes terug te spoelen en verschillende crewleden tijdens het zelfde moment te kunnen volgen.
Genremaker
Tacoma is geen fantastische game. Fullbright lijkt er alles aan te doen om een geloofwaardige setting te creëren, met een ruimtestation dat alleen op bepaalde, centrifugerende gedeeltes zwaartekracht heeft – of Amy, die haar augmented reality-vizier nodig heeft om scènes te kunnen projecteren en data te analyseren.
Door een bug in het systeem krijgt ze, jij, toegang tot data die niet voor jouw ogen bedoeld is. Al gauw wordt je profe ionele opdracht bijzaak en probeer je de ware toedracht van de gebeurteni en aan bood van de Tacoma te achterhalen. Dat doe je door verhaallijnen te volgen die je wilt volgen, details te kiezen, persoonlijke desktops te doorzoeken en als een ruimtedetective de geschiedenis op eigen tempo te reconstrueren. Hoe meer info je verzamelt, hoe completer beeld je krijgt van het voorval.
In die vrijheid probeert Tacoma zich te onderscheiden van Gone Home. Laatstgenoemde kwam uit in een periode dat het genre der wandelsimulatoren zich nog in de kinderschoenen bevond. Samen met Dear Esther en The Stanley Parable gaf Gone Home het genre vorm – nu kijkt Fullbright verder. Nadat de twee aanwezige ontwikkelaars hun verhaal hebben gedaan, vertellen ze tijdens het vragenrondje dat Tacoma oorspronkelijk Gone Home on a space station was, maar dat Fullbright zich al gauw realiseerde dat het iets nieuws wilde doen, ook ten opzichte van andere games in het genre. Meer exploratie dus, meer vrijheid en – zo lijkt het – meer eigen verantwoordelijkheid om à la Her Story het verhaal uit te pluizen.
Ook kleine studio’s doen op de E3 aan pr-praat, dus met gezonde scepsis wachten we af hoeveel waar gaat zijn van die woorden. Toch is het moeilijk om niet enthousiast te worden over een nieuwe game gemaakt door mensen met titels als BioShock 2, XCOM en uiteraard Gone Home in hun portfolio. En er zijn ergere dingen te bedenken dan een Gone Home 2 in de ruimte.
Tacoma verschijnt dit jaar voor pc, Xbox One en PlayStation 4.
