Het antwoord is nee, niet wanneer het zo goed wordt gepresenteerd als in Splatterhouse. De game straalt een heerlijk foute grindhouse-stijl uit, alsof je de controle hebt over een slecht gemaakte horrorfilm uit de jaren tachtig. De dik aangelegde ingesproken stemmen, grauwe omgevingen en natuurlijk de liters (en we bedoelen echt liters) bloed en afgehakte ledematen vormen samen een heerlijk foute game.
Hoofdpersonage Rick doorloopt een groot, griezelig landhuis waar hij zijn vriendin uit de klauwen van de getikte profe or West probeert te redden. Vlak voordat Rick vermoord wordt door de talloze monsters in het huis, snelt een vervloekt masker hem te hulp. Rick kan het masker opzetten om te blijven leven en zijn vriendin alsnog te redden, maar dan verandert hij wel in een moordlustige bullebak die constant bloed binnen moet krijgen om het masker tevreden te stellen.
Bloed
Bloed is het centrale thema in Splatterhouse. Niet alleen gaat er geen minuut voorbij dat je het rode spul niet alle kanten van het scherm op ziet spuiten, je hebt het ook nodig om hard kont te schoppen. Het bloed houdt je namelijk in leven en vult ook een metertje waarmee je speciale aanvallen kunt toepa en op je vijand. Zo kun je het bloed van je tegenstanders tappen om zelf weer levensenergie te krijgen. Ook kun je bij het vullen van je bloedbalk in een speciale staat terecht komen waarin het beeld in echte MadWorld-stijl in zwart-wit verandert. Vervolgens kun je de ene na de andere gruwelijke move uithalen.
Uiteindelijk zul je niet alleen bloed, maar ook ledematen rond zien vliegen. Grappig genoeg kun je deze weer oppakken en gebruiken als wapen. Sta er dus niet van versteld wanneer je vijanden met armen of hoofden van tegenstanders te lijf gaat.
Stoelen met uitsteeksels
De game is eigenlijk een aaneenschakeling van kamers en gangen waarin je talloze vijanden tegenkomt die je tot stukken scheurt. Hier en daar kom je puzzels tegen die geheel in stijl om bloed en geweld draaien. Zo moet je om een deur te openen vier vijanden op wel heel speciale stoelen zetten. Deze stoelen hebben een groot uitsteeksel en het is dan ook geen verra ing dat je je vijanden hier hard op vast moet pinnen. Zitten de vier vijanden eindelijk op hun plek, dan gaat de rij stoelen omhoog en worden de ongelukkige monsters zonder pardon geroosterd. In een andere puzzel moeten er vijanden in een grote grinder (vermaler) gegooid worden om bloed te verzamelen en verder te komen in het spel. Puzzels zijn dus nooit moeilijk op te lo en en maken altijd gebruik van de omgevingen. Het thema geweld wordt nooit uit het oog verloren.
Op enkele momenten gedurende de game verandert het aanzicht van het gebruikelijke over-de-schouder perspectief naar een side-scroller. In feite doe je hier niets anders dan wat rondspringen, vijanden verslaan en verder proberen te komen. Toch zorgen deze secties voor wat nodige variatie en zijn zij een ode aan de originele Splatterhouse-game, die geheel tweedimensionaal was.
Bloedfestijn
Splatterhouse lijkt net als zijn inspiratiebronnen een bloedfestijn te worden en zolang het goed bestuurt, zoals hier het geval is, hebben wij daar totaal geen problemen mee. We weten niet zeker voor hoelang de ogenschijnlijk eendimensionale gameplay echt leuk blijft, maar wellicht dat dergelijke games ook gewoon maar een half uurtje per speelse ie gespeeld moeten worden. Onze dorst naar rondvliegend bloed is in ieder geval nog niet gelest; hij is met Splatterhouse alleen maar erger geworden.