“We hebben in die tijd voornamelijk de focus gelegd op het wegpoetsen van slordigheden in de game”, vertelt senior producer Denby Grace ons. Natuurlijk hing onze eerste vraag al in de lucht vanaf het moment dat 2K Games ons uitnodigde: “Wat hebben jullie het afgelopen anderhalf jaar uitgespookt?” Er schuilt een dubbele intere e achter. Enerzijds is het profe ionele nieuwsgierigheid. Een titel die indruk maakt op de grootste gamebeurs ter wereld wordt zonder uitleg op de lange baan geschoven, twee keer uitgesteld en vervolgens buiten de media gehouden. Waarom doet een uitgever zoiets en wat gebeurt er in zo’n periode? Spec-Ops: The Line zag er namelijk relatief gezien ‘af’ uit qua gameplay. De tweede reden die deze vraag relevant maakt: we hebben voorafgaand aan ons gesprek met Grace in anderhalf uur tijd al een aardig beeld kunnen krijgen van zijn game. Maar grote veranderingen ten opzichte van de E3-presentatie hebben we niet kunnen ontdekken.
Walhalla
En dus keren we terug naar wat we al kennen, zij het met een iets diepere blik op alles. Met de boel op het eerste gezicht onveranderd, is een half onder het zand verdwenen Dubai nog steeds het strijdtoneel van het team van drie dat de strijd aangaat met het goddeloze geteisem in de stad. Martin Walker, de Commander Shepard look-a-like die je direct bestuurt, is op zoek naar zijn vroegere bevelhebber John Konrad. Konrad is, toen de eerste zware zandstormen Dubai op z’n kop zetten, met het 33e richting de stad getrokken om de evacuatie van burgers te begeleiden. Maar na de laatste (en grootste) zandstorm is er niets meer van hem of zijn regiment vernomen. Dat is zes maanden geleden.
Voor wie de inspiratiebronnen Heart of Darkne en Apocalypse Now kent, zal het niet als een grote verra ing komen dat Konrad uiteindelijk achter de ontstane anarchie blijkt te zitten. Ma agraven met verbrande lijken vullen de straten, aan de lantaarnpalen bungelen opgehangen opstandelingen en voor we er goed en wel erg in hebben komt ook de CIA zich nog even tu en alle chaos begeven. In plaats van in te zetten op een plottwist die iedereen al mijlenver van tevoren ziet aankomen, heeft Yager er slim voor gekozen om zijn pionnen in ieder geval vrij snel op de juiste plaats te zetten. Met de contouren helder, kan namelijk pas echt begonnen worden aan een van de ogenschijnlijk sterkste punten van de game: het verhaal.
Thema’s boven gezichten
Het verhaal is het paradepaardje van Spec-Ops: The Line en daar hameren ze bij 2K Games dus ook op. Bovendien lijken ze ook de juiste weg ingeslagen te zijn. Het gros van de games vandaag de dag denkt dat sterke, lineaire verhaalvertelling draait om de gebeurteni en van een hoofdpersoon. Maar films en boeken weten al jarenlang beter. Een echt sterk verhaal draait niet om gebeurteni en, maar om aangrijpende, intrigerende thema’s. En dat beseft Spec-Ops: The Line. Walker lijkt net als zijn teamgenoten jammerlijk inwi elbaar te zijn, maar de thema’s in deze game zijn dat allerminst.
Waar is de mens als wezen toe in staat? Wat is goed en wat is slecht? Hoe ver kun je de psyche van een man drijven voordat hij breekt en wat is ‘de waarheid’? Spec-Ops: The Line speelt hiermee met een zelfverzekerdheid die verademend werkt. Het gelooft dat zijn eigen vertelling intere ant genoeg is om een hoofdrol te vervullen en dat zien we eraan af. Dat voelen we ook wel. Of we uiteindelijk ook hosanna zullen zingen over het eindresultaat is nog niet te zeggen. Een verhaal ervaar je van begin tot eind en hoe vaak hebben we games wel niet de mist in zien gaan met beginnersfouten? Te vaak. Maar dit zou zomaar eens een van die mooie uitzonderingen kunnen worden.
Gameplay op de tweede plaats
Het grootste minpunt van die zware focus op verhaalvertelling: de gameplay overtuigt in zijn kern nog niet helemaal. Er zijn behoorlijk wat elementen die Spec-Ops: The Line razend intere ant maken. Zo komt tijdens een van onze shoot-outs plotseling een zandstorm opzetten die het gevecht een compleet andere wending geeft. Af en toe kunnen we het zand naar onze hand zetten, door bijvoorbeeld een ruit kapot te schieten waardoor het binnenstroomt en de tegenstand smoort. Ook mooi is het moment waarop we nietsvermoedend over een glazen dak heen rennen, alvorens de tegenstanders op de begane grond dat onder onze voeten kapot schieten. Intere ante elementen, maar ze verbloemen nog niet dat dit in de basis een behoorlijk standaard third-person shooter is. Dekking zoeken en schieten, dat is the name of the game. Dat werkt goed, maar in onze speeltijd was het nog enigszins kleurloos.
En dus staat of valt Spec-Ops: The Line door zijn balans. Het verhaal is er, de intere ante tweaks zijn er en de basis staat. Maar hoe gaan ze die drie factoren straks balanceren? Zijn de eerste twee elementen goed genoeg om de derde irrelevant te maken? Of verzandt deze game straks in veel te veel standaard shoot-outs die niet omhoog gehouden kunnen worden door verhaalvertelling en/of unieke momenten? We gunnen het de ontwikkelaar net zozeer als dat we het onszelf gunnen. Want deze game zou zomaar eens iets heel moois kunnen gaan doen. Een ding is in ieder geval zeker, de mannen en vrouwen bij Yager hebben anderhalf jaar lang ongestoord kunnen werken aan die o zo belangrijke balans. Dan zou je toch zeggen dat het wel goed komt.