Voor wie het nog niet duidelijk is: Silent Hunter 5 is een onderzeebootsimulatie en daarmee ook direct een behoorlijk nicheproduct. Heb je een van de voorgaande delen gespeeld, dan weet je dat de reeks met elk deel steeds een stapje verder gaat wat betreft realisme en daarmee ook de moeilijkheidsgraad verhoogd. Want een kapitein op een onderzeeboot heeft een allesbehalve simpele taak. Dagen achtereen ronddobberen op een ijskoude oceaan, wachtend op een koopvaardijschip, dat is zeker geen pretje. En heb je eindelijk een schip gekelderd, dan word je ook nog eens achterna gezeten door een half dozijn destroyers die maar al te graag hun lading dieptebommen op jouw fragiele bootje droppen.

Gelukkig begonnen we in de gespeelde previewversie in de relatief rustigere wateren rond Polen en konden we op ons gemak weer even wennen aan onze oude, trouwe U-boot. Het is 1939; Duitsland is net haar buurland binnen gevallen en  wij krijgen de opdracht om zoveel mogelijk vluchtenden Poolse schepen tot zinken te brengen. De schepen zijn veelal onbewapend en vormen zo een ideale training voor de zware taak die voor ons ligt: de strijd aan gaan met de Britse Royal Navy.

Wat meteen opvalt aan Silent Hunter 5 is de verbeterde omgeving, zowel binnen als buiten je boot. De game is grafisch een paar flinke stappen omhoog gegaan in vergelijking met zijn voorgangers. Vooral het water mag er wezen en oogt realistisch, inclusief hoge golven tijdens een woeste storm of kabbelende kopjes wanneer je in een haven ligt. Daarnaast heeft Ubisoft ook de nodige aandacht besteed aan de aanwezige lichteffecten, zoals ontploffingen, zonlicht en zoeklichten, aangezien dit in de vorige delen soms wat te wensen overliet. Om het helemaal levensecht te maken, kun je zelfs de torpedo-inslagen in de romp van je getorpedeerde vijanden zien.

Het grootste verschil met de voorgaande delen zit hem echter niet in omgeving buiten de onderzeeboot, maar juist daarbinnen. Je vaartuig is niet langer opgedeeld in verschillende compartimenten, maar wordt nu volledig weergegeven in 3D. Dit maakt het mogelijk om vrij door alle kamers te struinen. Buiten een peukje roken op de commandotoren of toch nog even de machinekamer checken; het kan allemaal. Bovendien hebben de makers een oog voor detail en ziet alles er bijzonder geloofwaardig uit. Denk bijvoorbeeld aan een stampende dieselmotor, matrozen die een tukje doen in hun kooi of het gespannen gezicht van de man die de sonar bemant. Overigens reageren je manschappen daadwerkelijk op de bevelen die jij geeft en op andere gebeurteni en. Hierdoor wordt het leven in de onderzeeboot een stuk dynamischer en daarmee ook een stuk aantrekkelijker om te spelen.

De eveneens dynamische campagne is ook onder handen genomen en lijkt je dit keer wat meer aan de hand mee te nemen. In Silent Hunter III en IV werd je wat meer aan je lot overgelaten, terwijl je nu iets specifiekere opdrachten mee krijgt. We hadden echter niet genoeg tijd om de campagne erg lang te spelen en kunnen dus geen oordeel vellen of dit ook het geval is als je wat verder gevorderd bent in de game.

De specifiekere mi ies en een soort van verhaallijn lijken te zijn toegevoegd voor de onervaren Silent Hunter-spelers. Ook in de nieuwe besturing en weergave van je display wordt duidelijk dat de game rekening houdt met nieuwkomers. Alles wordt veel eenvoudiger weergegeven dan voorheen en dankzij een beginnermodus kan zelfs een landrot met watervrees nog een torpedo afvoeren op een slagschip. Voor nieuwe spelers is het dus prettig om te weten dat de makers ook met hen rekening houden en de game behoorlijk toegankelijk hebben gemaakt. Al met al lijkt Silent Hunter  5 in vele opzichten een verbetering ten aanzien van de eerdere delen. Of dat ook daadwerkelijk zo is, kunnen we jullie met zekerheid vertellen als we wat meer uurtjes op de Atlantische Oceaan hebben rondgedobberd.