“Aan de kleine veeg op je linkerhand zie ik dat je werkt als boekhouder, linkshandig bent, vorige week je vrouw hebt bedrogen, hyacinten mooier vindt dan rozen en dat je de Labrador van de buren een stuk varkensvlees hebt gevoerd waar iets te veel zout op zat.” Zo kennen we Sherlock Holmes: de opmerkzame, berekenende en meedogenloos logische detective die weet wie je bent zonder dat je een woord hebt gezegd.
De beroemde speurneus van Sir Arthur Conan Doyle is inmiddels zo vaak opnieuw uitgevonden dat ieder wel zijn favoriet heeft. Mi chien is dat de gemoderniseerde BBC-Sherlock met Benedict Cumberbatch in de hoofdrol. Of de Amerikaanse ‘Elementary’. Of mi chien ben je old-school en ken je de jaren ’80-versie met Jeremy Brett als Holmes, of zelfs de Basil Rathbone-films uit de jaren ’40.
Welke versie je ook kent, de videogame-interpretatie zal even wennen zijn. Sherlock is, zeker in The Devil’s Daughter, haast onherkenbaar. Hij is warm, heeft gevoel voor humor en… heeft een pleegdochter. Volgens de makers was deze verandering van het personage noodzakelijk om het voor spelers leuk te houden. Als hij namelijk te koud en berekenend zou blijven, zou de speler zich niet meer met hem kunnen identificeren. En het doel van deze nieuwe Sherlock-game is juist dat spelers er echt hún verhaal in kunnen beleven.
In zekere zin is het jammer dat de game over Sherlock Holmes gaat, omdat het karakter van het personage zo weinig te maken heeft met de bron. Voor echte Holmes-fans zou dit een onoverkomelijk probleem kunnen zijn. En dan was het beter geweest als het spel over een andere, zelfverzonnen Victoriaanse speurneus zou gaan, waar de makers veel meer vrijheden mee kunnen nemen. Maar ja, de naam Sherlock verkoopt vast beter.
Besli ingen
De game verschilt niet wezenlijk met de zeven eerdere delen. Je stapt in de schoenen van de beroemde detective (en in die van een aantal bijfiguren) en lost een aantal misdaden op. Dit doe je door allerlei locaties te verkennen waar je aanwijzingen vindt en puzzels oplost. Wat intere ant is, is dat je elke zaak ook verkeerd op kan lo en. Met andere woorden: het kan zo maar zijn dat je de verkeerde verdachte laat arresteren. Het verhaal loopt dan wel door, maar gaandeweg kom je er achter dat je wellicht een fout hebt gemaakt. En op basis van die vergi ingen behandelen de overige personages je ook weer anders.
Dit systeem klinkt heel aanlokkelijk omdat het je het gevoel geeft dat je inderdaad zelf het spel speelt, maar met de vaardigheden van Holmes. Dat laatste is wel slim aangepakt. De ‘echte’ Sherlock kan in één oogopslag iemand analyseren en op basis van kleinigheden een heel profiel opstellen. In deze spellenreeks bevriest de tijd zodat je rustig iemand kunt bekijken en zoeken naar aanwijzingen. Ook hierbij kun je vergi ingen maken die niet meteen duidelijk zijn. Het is dus voor een deel aan jou om de juiste connecties te maken. Dit zijn veelbelovende verfijningen, maar de nieuwe Sherlock-game valt ook in de valkuilen van eerdere delen.
Tijdens onze hands-on se ie spelen we het begin van het spel. We worden benaderd door een jongetje wiens vader verdwenen is. Meteen mogen we gebruik maken van Sherlock’s observatievermogen, waarna we een kamer onderzoeken in de hoop aanwijzingen te vinden waar pa zich nu bevindt. En hier gaat het mis. Al snel hebben we alle aanwijzingen gezien en weten we dat de vader van het jongetje het laatst is gezien in de lokale kroeg. Die is vlak op de hoek, maar als we daar naar binnen willen zegt Sherock: “Ik heb nu geen dorst.”
Onlogisch
Wat volgt is het nogmaals doorzoeken van de kamer, in de hoop eindelijk te vinden wat we mi en. En uiteindelijk blijkt de ontbrekende puzzel wel heel raar: we hadden de achterkant van het briefje met het adres van de kroeg moeten onderzoeken, waarna Sherlock het meeneemt. Er staat echter niets op de achterkant. Het is enkel de trigger voor de game om het verhaal verder te laten gaan. Dit is het soort typische point-en-click probleem wat een aardige adventure snel in een frustrerende google-zoektocht kan veranderen.
Een ander aspect dat we mogen proberen is een achtervolging. We moeten nu een straatjochie besturen die ongezien een man moet volgen. Regelmatig kijkt deze kerel om zich heen en wij moeten dan achter een kist of muurtje zitten. Een soort ‘Anne-Maria-Koekoek’ dus, met een paar toevoegingen. Zo klimmen we over de dakgoot en vinden we een paar sluiproutes om de mi ie te volbrengen. Het doet allemaal wel wat denken aan de achtervolgingsmi ies in A a in’s Creed, maar dan zonder het feerunnen, en veel strakker geregi eerd.
Sherlock Holmes and the Devil’s Daughter lijkt nog niet heel erg baanbrekend. Het doet wel een beetje denken aan een van de oudere Telltale games (zoals Back To The Future) maar dan uiteraard met de beroemde Britse speurneus. Het idee van ‘spelen zoals jij wilt’, inclusief de mogelijkheid om verkeerde verdachten te arresteren, is intere ant, maar we kunnen pas iets zinnigs zeggen over de effectiviteit hiervan als we de volledige game spelen.
Sherlock Holmes: The Devil’s Daughter verschijnt op 10 juni voor pc, Xbox One en PlayStation 4.