Nee, het werd ons niet nou bepaald makkelijk gemaakt om zowel Raven's Cry als Sacrilegium serieus te nemen. Die laatste game is het nieuwe project van Two Worlds-ontwikkelaar Reality Pump, die even een pauze neemt van de fantasy-RPG en een gooi doet naar het survival-horrorgenre. Doordat andere ooit enge series hier tegenwoordig met een flinke boog omheen lopen, ligt het doel wagenwijd open voor Reality Pump om flink te scoren bij gamers die weer eens willen schrikken. Maar dan moet je niet mijlenver naast mikken.
Het kan uiteraard de vroege versie zijn die veel van Sacrilegiums problemen verklaart, maar de ervaring leert dat een alpha build al een hoop werk laat zien dat niet één-twee-drie meer aangepast gaat of kan worden. Neem bijvoorbeeld het clichématige verhaal: de twintiger Alex krijgt via een brief te horen dat een van haar familieleden, van wie ze nog nooit gehoord heeft, is overleden. Ze reist daarom met twee vrienden (want dat doe je op zo'n moment) af naar Oost-Europa om uit te zoeken wat voor gruwelijk horrorplot hier achter schuilt. Bij het eerste voorteken dat er iets niet pluis is, splitst ze zich af om hulp te gaan zoeken.
Praktisch zonder kleren loopt Alex vervolgens over het erf van een verlaten landhuis, om te kijken of er iemand is die haar kan helpen. Niemand, zo blijkt. De omgeving staat plotseling vol met nare, gemuteerde mannen die het op haar gemunt hebben. Gelukkig kan ze er heel stil langs lopen en vervolgens al het kabaal van de wereld maken door zich in een container te verstoppen. Fjew, dat liep met een si er af.
Niets maar dan ook niets van Sacrilegium zag er eng uit. De Topware-vertegenwoordiger beloofde dat je heel zuinig met je munitie om moet gaan, maar pompte alle tegenstanders die hij zag rijkelijk vol met lood. Waarschijnlijk omdat niets indiceerde dat je de tegenstanders daadwerkelijk geraakt had; ze komen als meesterloze marionetten op je afgelopen en hun sterfanimatie is zo mogelijk nog houteriger. Sowieso lijken ze maar weinig besef te hebben van je aanwezigheid, dus waar de spanning dan vandaan moet komen? Het is ons een mysterie. Mi chien van de vrouw in haar ondergoed, als bij zo'n aanzicht je het angstzweet uitbreekt.
Raven's Cry
De tweede Topware-game oogde ook niet bijster fantastisch. Raven's Cry wil het cliché van de frivole piraat, dat sinds Pirates of the Caribbean in onze gedachten is verankerd, zoveel mogelijk vermijden. Andere dooddoeners zijn dan weer geen probleem blijkbaar; hoofdpersoon Christopher Raven heeft een haak als hand. Dat levert wel een goedgevonden twist aan de gevechten op. Raven kan zijn geweren niet zelf herladen, waardoor het in principe wegwerpwapens zijn in plaats van een echt betrouwbare aanvalstactiek. Hij is daardoor voornamelijk aangewezen op zijn zwaard, met af en toe een kogel als equivalent van de moderne granaat.
Het is leuk dat het zwaartepunt op de zwaardgevechten komt te liggen, maar dan moet dit niet ontzettend matig uitgewerkt zijn. Je prikt maar wat raak, zonder enige impact, tot je een gechoreografeerde finishing move inzet. Hierbij mis je echter finaal de nek van je tegenstander, zogenaamd “omdat de Motion Capturing nog ontbreekt”. Juist, en waar komen al die andere uitgebreide animaties in de game dan vandaan? Toegegeven, die zagen er ook niet bijzonder mooi uit, maar het maakt het excuus er niet geloofwaardiger op.
Raven's Cry moet het, wegens het ogenschijnlijk ontbreken van leuke combat, vooral van zijn verhaal en setting hebben. Raven zint op wraak nadat zijn ouders worden vermoord door een oude rot in het vak. Hij schroomt niet om geweld in te zetten tijdens zijn zoektocht naar deze piraat, waardoor je als speler best wat nare dingen mag doen. Of niet, als je het liever iets braver houdt. De keuzes in Raven's Cry zijn eens niet zwart-wit, in deze game is het eerder zwart en behoorlijk donker grijs. Het siert de ontwikkelaars dat ze gtotaal geen moralistisch vingertje ophouden, maar alleen daarmee ga je het niet helaas niet redden. Er moet nog veel meer gebeuren aan Raven's Cry wil het spel niet roemloos ten onder gaan.