Iedere verslaving begint bij de eerste keer dat je ermee te maken krijgt. Rayman: Origins introduceert zich met een filmpje. Ok, je snapt er helemaal niks van - ieder personage vertrekt alleen zijn gezicht of brabbelt onverstaanbaar, maar het trekt wel de aandacht. Het vormt daarbij de introductie van de speelbare personages in de game: Rayman zelf, de dikke blauwe Globox en twee Tweensies. De luilakken maken met hun gesnurk een ritmisch kabaal dat een oud omaatje het bloed onder de nagels vandaan haalt. Zij slaat terug door een leger vijanden op het viertal af te sturen. De rest is geschiedenis... maar eigenlijk vooral heel raar.
Leren gebruiken
Toch wil je zelf eens ervaren wat er nu de aantrekkingskracht van is. Rayman: Origins begint rustig door je eerst alleen nog de springmechaniek onder de knie te helpen krijgen. Je rent door een kleur- en bosrijke omgeving en hoeft je verder nog niet druk te maken over het verslaan van vijanden. Pas wanneer je een weelderige dame achtervolgt en uit de kooi waarmee ze zeult bevrijdt, leer je de fijne kneepjes van het klappen uitdelen. Zo gaat het ook met de andere vaardigheden, die eens in de zoveel tijd (en meestal precies op het moment dat je ze nodig hebt) worden aangereikt. Het zweven keert terug en later leer je ook nog om onder water te zwemmen.
Geregeld gebruiken
Het wordt pas echt leuk/gevaarlijk (streep door wat niet op je huidige ontkenningsfase van toepa ing is) wanneer je het met vrienden doet. Platformen en coöp gaan hand in hand in Rayman: Origins. Je loopt niet constant tegen elkaar aan zoals in New Super Mario Bros. Wii, wat het tempo er aardig inhoudt, maar kunt elkaar wel dwarszitten door je vuistjes te laten wapperen. Het is heerlijk om zowel een vriend als vijand met dezelfde klap de afgrond in te slaan en vervolgens te doen alsof je je medespeler compleet over het hoofd hebt gezien. Maar ook wanneer je wel samenwerkt, is er genoeg plezier aan de game te beleven. Ergens loop je als laatste speler natuurlijk achter de feiten aan, maar wanneer de ander een fout maakt en jij deze nog net kunt rechtzetten, merk je dat samenspelen toch echt een nuttige toevoeging is.
Overmatig gebruiken
Alleen of met anderen, vroeg of laat bereik je het punt dat je ineens weer bezig bent zonder dat je er erg in hebt. Rayman: Origins levert de ultieme fix een heerlijke flow die je levels al racend laat doorlopen. Met de sprintknop ingedrukt en een goede beheersing van het concept timing, hoef je eigenlijk nooit stil te staan. Je springt over vijanden heen alsof het hordes zijn of beukt ze als boksballen uit de weg. Een groot deel van die flow komt op naam van het leveldesign, dat naast allerlei tekentierlantijntjes ook vol zit met handige slingers, trampolines en andere hulpmiddelen om je richting de finish te torpederen. Zo ren je van level naar level en kijk je eigenlijk nooit meer achterom.
Verslaving
Maar dat is niet genoeg. Het is nooit genoeg. Gelukkig zijn er in de verschillende levels gouden munten te verzamelen, die bijna altijd verborgen liggen of alleen via een alternatieve, gevaarlijkere route bereikt kunnen worden. Deze munten worden aan het einde van een level aan je collectie toegevoegd en als je er genoeg van hebt, kun je op bepaalde punten de weg naar extra levels vrijmaken. Ook kun je nog in ieder level proberen de maximale score te halen, wat je ook weer extra’s geeft.
Het lastige van een verslaving, en ook van Rayman: Origins, is dat het zo makkelijk is. Het gaat bijna vanzelf en er is eigenlijk niemand die daar echt een stokje voor steekt. Desondanks, of juist daardoor, kun je er maar moeilijk mee stoppen. De uitdaging moet je alleen wel zelf zoeken, door bijvoorbeeld zoveel mogelijk te doen of er een speedrun van te maken. Is dat heel erg? Niet echt, we halen er onze neus voor op en snuiven vrolijk nog wat meer van het betoverende Rayman: Origins op.
Overdosis
Shit, nu zijn we pas echt hard aan het trippen. Wordt die dikke Globox nu gedragen door een mug die tien keer zo klein is in omvang? En is de begeleidende muziek serieus vervangen door muggengezoem, dat gek genoeg ook nog best aanstekelijk klinkt? En waarom vliegen we door lava, net was het nog een ijswereld? Jezus, waar komt dat draakje met kokshoed en kookpot ineens vandaan? Onze bek is inmiddels zo uitgedroogd dat het lijkt alsof we in een woestijnlevel zitten. Oh wacht, dat zitten we ook. En we balanceren over koordjes waar op de rustige maat van de muziek elektrische stroomstoten doorheen worden gestuurd. Moet kunnen, als het maar relaxed gebeurt. Geen bad trip voor ons hopelijk, want Rayman: Origins is behoorlijk gestoord. Maar wel op een prettige manier gelukkig.