Project Snowblind kan, in een notendop, nog het best worden omschreven als Medal of Honor in een futuristisch, Deus Ex-achtig universum. Daar waar Deus Ex meer voor een subtiele aanpak kiest waarbij bloedvergieten vaak niet eens noodzakelijk zijn, is het in Snowblind één en al actie dat de klok slaat. De invloed van Deus Ex vinden we vooral terug in de omgevingen, de wapens en de biomods, qua gameplay zijn de overeenkomsten ver te zoeken. Eidos heeft er dus zeker verstandig aan gedaan om Snowblind te distantiëren van Deus Ex, want in zijn eigen recht lijkt Snowblind werkelijk een dijk van een titel te gaan worden.
We kregen van Eidos een betaversie van Snowblind aangeleverd waarmee we alvast vijf uitgebreide levels uit konden proberen. Drie van deze levels speelden zich af in buitenlocaties, waaronder het prachtige tempelcomplex dat ook op de screenshots te bewonderen is. De sfeer in de buitenlocaties is goed vergelijkbaar met spellen als Call of Duty en Medal of Honor. Je hebt het gevoel dat de strijd overal om je heen gaande is, overal zie je explosies, manschappen vechten aan je zijde en tanks stormen met veel geweld door muren en gebouwen heen. De vijand lijkt haast overal aanwezig en net wanneer je denkt dat de kust veilig is, komt er een helikopter die een nieuwe lading aflevert.
Met al dit geweld om je heen zit er niets anders op dan je hoofd koel te houden en te vertrouwen op je wapenarsenaal. Dit wapenarsenaal is erg uitgebreid en enorm veelzijdig, waardoor je elke situatie op meerdere manieren aan kunt pakken. Zo zeul je onder andere een raketwerper, snipergeweer, lasergeweer, een pistool en een flinke lading verschillende granaten en gadgets met je mee. Een van de leukste vondsten is een granaat die, wanneer deze tot stilstand komt, een holografisch schild uitklapt waar je achter kunt schuilen. Ook de Spidermines uit Deus Ex zijn in Snowblind van de partij en zijn erg handig om grote groepen vijanden uit te moorden terwijl je zelf even uitpuft achter een muurtje. De meeste wapens hebben trouwens zowel een primaire als secundaire vuurmode, die beiden meestal van dezelfde ammunitie gebruik maken. Zo was er een wapen waarvan de primaire vuurmode dicht aanleunde bij een plasmagun zoals we die onder andere uit Doom kennen, maar met de secundaire mode een zwerm elektronische wespen los laat die al dwarrelend op zoek gaan naar de vijand.
Niet alleen bieden de wapens behoorlijk wat keuzevrijheid, ook kent de omgeving vele wegen die naar Rome leiden. De vrijheid is mi chien niet zo groot als in de eerste Deus Ex, maar weet veelal wel die van Invisible War te overtreffen. De meeste grotere locaties zijn van meerdere kanten te bereiken en door terug te lopen en via een andere ingang terug te komen, kun je de tegenstanders leuk in de maling nemen. Wanneer je op een bepaalde route iets te veel weerstand te verduren hebt, is het meestal verstandig om te zoeken naar een alternatieve weg naar je doel. Zeker voor een spel dat zich zo duidelijk richt op het consolepubliek is deze mate van vrijheid best een verademing.