Uber Entertainment, bekend van Steam-hit Monday Night Combat, doet er voor die twee miljoen dollar wel een schepje bovenop. Dacht je dat Total Annihilation en Supreme Commander al enorm waren, dan vind je Planetary Annihilation reusachtig. De titel is namelijk niet zonder reden gekozen. De game laat je letterlijk oorlog voeren op galactische schaal, dus tu en planeten, asteroïden en andere hemellichamen. En het wordt nog gekker. Planetary Annihilation laat je diezelfde hemellichamen gebruiken als wapen. Bam, een meteoriet op je ogen!
Maar voor we zelf een paar raketmotoren op een brok steen mogen bouwen, moeten we toch echt nog even wachten. De makers beloofden eerder een releasedatum ergens in de zomer van dit jaar, maar vooralsnog zitten we nog altijd in de alphafase. Wie 82,99 dollar neertelt (dat is inderdaad een hele hoop geld voor een alphaversie) mag aan de slag met slechts de optie om met een paar spelers online enkele free-for-all-potjes te spelen. Dat klinkt mi chien wat magertjes, maar buiten het feit dat je straks direct de volledige versie mag spelen, zie je al duidelijk wat de potentie van de game is.
Planetary Annihilation is namelijk in veel opzichten een hommage aan Total Annihilation, met de kanttekening dat de game, zodra hij natuurlijk af is, genoeg inhoud heeft om op eigen benen te staan. Je herkent direct de Armored Command Unit, evenals de overbekende Metal en Energy Collectors. De herkenbare stijl uit Total Annihilation als basis te zijn gebruikt, maar dan wel met meer kleur en een abstracte vormgeving. Je leest het goed, de harde, koude metalen vormen zijn verdwenen en in plaats daarvan zien we een wat meer organisch kleurenpalet met vormen die wat meer aan de verbeelding overlaten. Eenheden zijn niet langer tot in detail vormgegeven, evenals de omgeving.
Ongekende grootte
Het komt de game echter ten goede. Nergens mi en we de metalen ondergrond of de tanks die zo uit één blok metaal leken gesmeed. De nieuwe stijl past eigenlijk prima bij de nieuwe insteek. Het trekt de game meer naar het gevoel van schaal toe en bovendien blijven de gigantische veldslagen best overzichtelijk. Behalve als je gaat uitzoomen tot ver buiten de dampkring. En hoewel we nog geen enkel gevecht mogen uitvoeren op deze schaal, geeft een blik op de onmetelijke ruimte je een idee van wat de potentie van Planetary Annihilation is.
Stel je toch eens voor dat we straks van planeet naar planeet vliegen om elkaar naar het leven te staan. Geweldige veldslagen die worden uitgevochten om bosrijke planeten en dorre manen. Heb je even geen zin in een schermutseling, bouw wat fabrieken op een asteroïde, zet koers naar een rustig stukje heelal met behulp van wat raketmotoren en begin aan het smeden van een imperium. Ben je eenmaal klaar, stuur dan je brok steen terug naar een dichtbevolkte planeet en drop je legers achter de verdedigingslinie. Lukt je verra ingsaanval niet, dan kun je altijd nog de hele asteroïde op de planeet laten donderden.
Bovenstaande klinkt ons als muziek in de oren, maar is mi chien nog niet eens het meest indrukwekkende staaltje techniek. De makers beloven potjes van veertig spelers die het tegen elkaar uit moeten vechten. Veertig spelers die een heel heelal bevolken en allemaal hun eigen ding doen. Immense grondgevechten die zomaar vanuit het niets kunnen beginnen. Spelers die zonder pardon van alle kanten bestookt. Allianties die op planetair niveau worden gesmeed en manen die letterlijk Death Stars worden. Het kan allemaal in Planetary Annihilation, alleen nu nog even niet.
