In de game speel je als Amaterasu, een zonnegod die zijn aardse vorm van een wolf aangenomen heeft. Je bent op een mi ie om de kleur weer terug te brengen in een deel van de wereld. Deze wordt namelijk onttrokken door bovennatuurlijke monsters in omringende gebieden. In deze wereld is kleur het levensbloed van het land, dus je begrijpt de urgentie. Centraal in deze game staat het geloof van de mensen in jou als een god. Dit geloof wakker je niet alleen aan door kleur terug te brengen in de wereld, maar ook door mensen met allerlei kleinere opdrachten te helpen. De game kent hierdoor een redelijk open structuur, die mi chien nog wel het meeste te vergelijken is met Zelda.
De zo geroemde grafische stijl van deze game werd dubbel en dwars bevestigd tijdens onze kennismaking met de game op de E3. Stilistisch gezien is deze game zeer mooi. Men probeert het gevoel van een plaatjesboek over te brengen, met papieren oppervlaktes en gekalligrafeerde tekeningen, en daar is men wat ons betreft zeker in geslaagd. De game is een genot om naar te kijken in beweging. De zeer vloeiende animaties dragen hier ook zeker aan bij. Deze komen ook goed uit de verf tijdens de gevechten die je zult leveren. De gevechten voelen heel erg intuïtief aan, je weet eigenlijk meteen wat je elke keer moet doen. Tijdens de gevechten heb je als god de beschikking over een enorm penseel waarmee je vijanden doorstreept. Op zo’n moment pauzeert de game tijdelijk, zodat je de trekkende beweging van het penseel met de analoge stick kunt uitvoeren. Dit is soms nogal moeilijk, mi chien zelfs wel te moeilijk. Toch zal het ook een vorm van gewenning zijn.
Bijzonder fraai aan de game is het tempo. Je wordt nooit gedwongen om haast te maken met je mi ies. Het wordt zelfs gestimuleerd om af en toe gewoon even uit te rusten en te genieten van de mooie omgevingen. Het is duidelijk dat deze game in grote mate steunt op diens grafische stijl, aangezien deze heel erg veel bijdraagt aan de sfeer en de beleving. Toch betekent dit niet dat de rest van de game niets voorstelt. Dankzij de redelijk open structuur van de game, voelt alles erg levendig aan en heb je echt het gevoel dat je overal kunt gaan en staan. De game kent naast de intuïtieve en originele gevechten, ook de nodige platform-elementen. Dit maakt het geheel wat afwi elender en diepgaander. We hebben helaas niet heel erg lang met de game kunnen spelen, maar het algehele gevoel qua controls en gameplay was zeker positief.
Al met al kunnen we stellen dat Okami zeker één van de meest intere ante titels voor de PS2 van dit jaar zal worden. Er bestaat veel potentie om uit te groeien tot één van de betere games van de afgelopen generatie. Je bent alleen al door de grafische stijl en setting gegarandeerd van een unieke ervaring die je niet snel zult vergeten. Gelukkig lijken de controls en algehele gameplay ook gewoon erg goed in elkaar te steken. Eigenlijk was de bediening van het penseel het enige probleem wat we op hebben kunnen merken tijdens onze speelse ie. We kunnen nu al niet meer wachten op de release ergens rond het einde van dit jaar en hopen echt dat een artistieke game als dit goed weet te verkopen.