Als we onze eerste stappen in Sorp…. AHHHH, MY EYES!!!! Dit moet een foutje zijn, kan niet anders. Hebben we per ongeluk het origineel gedownload in plaats van Might & Magic X: Legacy? Prima, een ode aan vergeten tijden. Maar om dan ook graphics uit vergeten tijden te gebruiken is dan weer het andere uiterste. Uit de verhaalvertelling maken we echter op dat we wel degelijk in de wereld zitten die Ubisoft pas na Might & Magic IX creëerde, dus is dit toch echt het juiste deel. Een snelle blik op de vrijgegeven (gameplay)trailers leert dat die nog best een alleraardigst grafisch plaatje voorschotelen.
Terug naar de tekentafel
Goed, onze code is een vroege versie, dat weten we. Normaal betekent dit dat we kleine bugs en lange laadtijden nog even niet meenemen in een voorlopig oordeel, omdat deze nog lang niet geoptimaliseerd zijn. Maar een dergelijk verschil in graphics tu en wat we spelen (zelfs in een vroege versie) en wat ons via trailers beloofd wordt hebben we nog nooit gezien. Mi chien is dat straks bij release allemaal verholpen. Laten we het zo zeggen: dat hopen we. Want voor de echte fan is dit op papier in ieder geval smullen geblazen.
Nadat Ubisoft deze franchise een aantal jaren terug in handen kreeg, is het terug naar de tekentafel gegaan. Al het goeie is behouden, al het overbodige eruit gedonderd. Het Might & Magic-universum werd voorzien van een nieuwe wereld, met nieuwe lore en een compleet nieuwe geschiedenis. Voortaan zouden bovendien alle uitgaves en spin-offs zich moeten houden aan de strikte regels van een eenduidig en scherp opgetekend stijlboek. En zo geschiedde, met veel succes, bewezen games als Might & Magic: Heroes VI, Might & Magic: Clash of Heroes en kaartspel Dual of Champions de afgelopen jaren al. Rondom de serie waar het allemaal ooit mee begon (Might & Magic de first-person rpg) bleef het echter stil. Tot nu toe dan.
Geen conce ies
Might & Magic X: Legacy doet qua gameplay precies wat Ubisoft ons beloofde. Geen conce ies, gewoon een opvolger die in lijn ligt met wat de vorige negen delen deden, alsof de wereld in de tu entijd stilgestaan heeft. De wereld bestaat uit een grid waar je overheen loopt en waarbij elke stap een beurt is. Dat lopen gebeurt vanuit first-person-perspectief en je kunt alleen vooruit, achteruit, naar links of naar rechts. Wie een draai wil maken, moet daarvoor een aparte knop indrukken. En op deze manier (die elke gamer van de oude school herkenbaar in de oren zal klinken) beweeg jij je al dan niet zelfgemaakte party van vier door kerkers, dorpen en over de wereldmap.
Qua vechten blijft alles ook trouw aan hoe het ooit was. Je drukt om de beurt op de actieknop van je personages, waarmee je aanvalt, verdedigt of één van de voor de serie bekende spells uitvoert. Levensbalkjes all over the place, net als stukken buit, potions en zakjes goud. De statische dorpelingen (loop een huis binnen en je ziet een afbeelding en onderin wat tekstuele keuzes) hebben wat geruchten voor je en mi chien een mi ie, terwijl de winkeltjes wapens repareren, verkopen of onderzoeken wat die mysterieuze buit nou precies voor statistieken heeft.
Voor de oudjes
Het mag duidelijk zijn, spelers die laat in de jaren ’90 geboren zijn en niet een uitgesproken voorkeur voor retro hebben, kunnen de eventuele hoop dat Might & Magic X: Legacy hun game van het jaar wordt per direct laten varen. Er is dan ook niets in deze game te vinden dat afgestemd is om hen te vermaken, ondanks de aanlokkelijk klinkende opzet van een groots, diep, strategisch rollenspel in een open wereld. Ubisoft verwedt al zijn geld op een enkel paard en dat is de nostalgie van de gamer die lang vervlogen dagen heel bewust heeft meegemaakt. En als die graphics straks inderdaad geen i ue blijken te zijn, dan zou die keuze nog best een succesvol kunnen uitpakken. Niet als het op verkoopaantallen uitkomt, maar als het draait om scoren bij de niche doelgroep waar deze game voor gemaakt is.
Want bij ondergetekende kriebelde het, toen een van de eerste aanvaringen met een reuzespin in de grotten onder het dorp uitliep op een compleet fiasco. Geen antidote meegenomen en niet even de cure poison-magie gekocht bij de plaatselijke magieboer. Savegame herladen en goed voorbereid op zoek naar wraak, wordt duidelijk dat zelfs dan die uit de kluiten gewa en spinnenkoningin behoorlijk wat tegenstand biedt. Met wie vallen we aan? Met wie verdedigen we? Welke beurt gebruiken we voor het innemen van een mana potion en zouden we het nog één beurt redden met onze Warrior om aan te vallen in plaats van te genezen? Het zijn keuzes als deze die we lang niet gehad hebben in games. En het zijn keuzes die we met alle liefde van de wereld, gevoed door die vereiste portie nostalgie, maar al te graag weer moeten maken.
Bescheiden ambities
Ubisoft mikt uiteindelijk bijzonder bescheiden. Het enige wat deze titel kan gaan winnen, is het hart van een select groepje gamers dat anno 2013 een minieme minderheid vormt. Die gamers mogen hun borst nat maken, want als de eerste uurtjes iets beloven, dan is het een strategisch, diepgaand rollenspel gebouwd op gameplay van jaren terug. En iedereen die niet in dat selecte groepje zit, vergeet deze titel maar snel. Er is hier niets te vinden dat jou gaat plezieren en je gaat waarschijnlijk ook niet snappen waarom die oudere generatie hier straks mi chien wel helemaal los op gaat. Ubisoft zou het niet anders willen zien.