In elke andere serie zou de fanbase direct op z’n achterste poten gaan staan. Sowieso lijkt innovatie al jaren de heilige graal van PR in gaming. Zeg dat je nieuwe dingen gaat doen en het publiek gooit sneller geld naar je toe dan je kunt oprapen. Gooi een game in de winkels die amper vernieuwt en gamers weten niet hoe snel ze virtueel moeten stampvoeten op fora met krachttermen als uitmelkerij en geldklopperij. Maar voor deze serie is het zo erg nog niet. Deel 4, 5 en 6 hadden elk zo hun positieve punten, maar doorgevoerde veranderingen pakten nooit goed genoeg uit om het legendarische derde deel te doen vergeten. Ergens in de balans tu en rpg-elementen, het aantal resources, de maps en de spelregels bleek iets verdomd goed gegaan te zijn. En precies dat gaat Limbic Entertaint nu dus proberen te kopiëren.
De Shadow Council
Nog een reden dat de fans rustig blijven (buiten het feit dat ze niet bepaald met miljoenen zijn, natuurlijk): de invloed die de ontwikkelaar geeft aan Heroes’ trouwe achterban. Liefhebbers mochten de afgelopen maanden op verschillende dingen stemmen, zoals welke ra en er in de game zouden zitten en de inhoud van de collector’s edition. Daarnaast maken ze gebruik van wat zij zelf de Shadow Council noemen, een vorm van input van fans die bij het ontwikkelingstraject betrokken worden en adviezen en tips mogen geven over de dingen die wel en niet werken. Tijdens onze eerste hands-on lijken die tips allemaal onder één noemer te vallen: we willen Heroes of Might and Magic 3 terug.
Wie bekend is met deze serie weet wat dat betekent. Elke mi ie speelt zich af op een andere kaart. Die kaart ligt bezaaid met resources, vijanden, artefacten, kastelen, verscheidene gebouwtjes die elk voor een bonus zorgen en – meestal – nog een handvol steden die al dan niet in jouw bezit zijn. Je beweegt je over die kaart met minimaal één held, die ervaringspunten kan verdienen en inzetten voor nieuwe skills. Elke beurt kan jouw held een beperkt aantal stappen zetten en aan het einde van de beurt gaat er een dag voorbij. Aan het einde van de week worden in de steden weer units aangevuld, mits je de gebouwen hebt gebouwd die bij specifieke units horen. Gaat jouw held een gevecht aan, dan kom je terecht in een apart gevecht cherm met een raster waarin jouw units tegenover die van de vijand komen te staan.
De magie van…
Dat simpel opgezette concept zorgt dus al een decennium lang voor het ideale ‘nog één beurt dan’-gevoel, wat niet zelden resulteert in gamers die de zon op zien komen terwijl ze eigenlijk om acht uur ‘s avonds even een uurtje wilden spelen. Sterker nog, zelfs de mindere laatste delen hadden genoeg aan dat basisconcept om de tijd onbewust voorbij te laten vliegen zoals maar weinig games dat kunnen. Maar toch wrong er iets. In het ene deel was het een gebrek aan genoeg resources, in het andere deel waren de rollenspel-elementen te veel teruggeschroefd en in het laatste deel ‘vergat’ de ontwikkelaar zelfs even hoe graag fans hun stad tot leven zien komen in een apart scherm waar steeds meer gebouwen tevoorschijn komen. Dat geliefde stad cherm vervangen met een saai menu schoot begrijpelijkerwijs in het verkeerde keelgat.
Maar Might & Magic Heroes VII probeert dus al die valkuilen te ontwijken. In de twee mi ies die we speelden zagen we in ieder geval alvast een terugkeer van veel verschillende resources, we liepen tegen meer artefacten en skills aan dan we de afgelopen jaren gewend zijn en de map ligt ook meer bezaaid met kleine snuisterijen en standbeeldjes of ruïnes die onze held tijdelijk een bonus geven. Het gevoel klopt. En het klopt ook dat we ons even meer in dat legendarische derde deel voelden dan voorheen. De map meer volgooien met al die kleine hebbedingetjes en afleidingen heeft geen grote impact op de gameplay, maar wel op het gevoel dat deze magische wereld overal iets te bieden heeft. Mi chien is het wel precies de simpele aanpa ingen die deze serie nodig had, al is dat in dit stadium met slechts twee speelbare mi ies nog veel te vroeg om te zeggen.
Inhoud boven presentatie
De laatste hoopgevende factor die we tegen het lijf liepen bleek de verhaalvertelling. Nou herschreef Ubisoft dit universum al een aantal jaar geleden, toen het de franchise definitief overkocht. Het resultaat was een nieuwe geschiedenis, nieuwe rollen en een overtuigend stijlboek dat voor consistentie moest zorgen – iets dat vervolgens ook succesvol gebeurde. Maar naast de fantastische puzzel spin-off Clash of Heroes is er wat ons betreft niet genoeg mee gedaan. Ook dat lijkt wat beter te gaan in Might and Magic Heroes VII. De pratende portretten van personages zijn foeilelijk en het stemmenwerk (hopelijk placeholders, maar we vrezen het ergste) is redelijk ondermaats. Net als de tu enfilmpjes overigens die normaliter zulke hoge ogen gooien.
Maar onder die matige presentatie zit wel een verhaal dat duidelijker te volgen is en dat de relaties tu en de Orcs, mensen en ‘mindere ra en’ intere ant weet te schetsen. Dat gebeurt niet alleen tu en het spelen door, maar ook in kleine conversaties die plaatsvinden terwijl je over de map heen loopt. Als we dan moeten kiezen, dan weten we het wel: we verkiezen deze inhoud boven een mooie presentatie. Al zien we natuurlijk het liefste dat het allebei top is.
Sympathiek verbond
Ze geven het zelf toe bij zowel Limbic Entertainment als Ubisoft: deze game gaat waarschijnlijk geen hordes nieuwe fans aantrekken. En ze weten zelf ook wel dat deze game niet in de top 20 best verkochte games van 2015 gaat belanden. Dus wat doe je dan, de boel proberen om te gooien, in de hoop dat je opeens goud in handen hebt? Of gewoon blij zijn met de fans die je hebt en maken wat je denkt dat zij graag willen hebben, als een soort sympathiek verbond tu en fan en ontwikkelaar? Het moge duidelijk zijn waar in Might & Magic: Heroes VII voor gekozen is. Buitenstaanders zullen mi chien wat neerbuigend neerkijken op een strategische titel die speelt als iets uit de jaren ’90, voor trouwe fans kan Limbic Entertainment in ieder geval niet meer stuk. En dat is precies waar ze op hoopten.