We snappen Konami wel hoor; een Metal Gear Solid zonder Solid Snake is op zijn minst een beetje raar; zo’n naam schept nu eenmaal verwachtingen. Wat we niet begrijpen, zijn de zorgen van fans dat het verhaal mi chien niet binnen Metal Gear past. Wie Platinum een beetje kent, van Bayonetta en Vanquish bijvoorbeeld, weet dat de ontwikkelaar zich niet schroomt om compleet over the top te gaan. Het levert in e entie serieuze verhalen op, die natuurlijk nooit zo bedoeld zijn. Daarvoor zijn ze te absurd.
Is dat niet een perfecte match voor Metal Gear? We zullen de laatsten zijn die beweren dat Metal Gear Solid geen tof verhaal heeft, maar een beetje relativeringsvermogen is ook op zijn plek. Kojima heeft over de jaren een hoop geflipte dingen bedacht en ook doodleuk in de game gestopt. De algemene toon mag dan serieus zijn, de charme komt van dit soort grappen en grollen. Vertrouw ons maar, dat gaat PlatinumGames echt niet verstieren.
Een betere ontwikkelaar had Metal Gear Rising: Revengeance niet kunnen wensen. Als het spel enkele jaren geleden al als Platinum-game was aangekondigd, had het ons waarschijnlijk niet verbaasd. Toen zagen we enkel nog een demo waarin Raiden op meloenen inhakte; inmiddels mag hij ook op mensen oefenen. Eén ding is al die tijd hetzelfde gebleven; Raiden kan met zijn zwaard nog steeds objecten en tegenstanders in duizend zorgvuldig uitgekiende stukken snijden.
Puur goud
MGR: Revengeance heeft daarmee goud in handen, namelijk gameplay die nooit verveelt. Op ieder moment kun je de tijd vertragen om Raidens zwaard te pakken en eens goed huis te houden. Je hoeft hiervoor enkel de analoge stick in de tegenovergestelde richting van waar je wilt slaan te houden, om vervolgens zo hard mogelijk de goede richting op te sturen. Dit kun je enorm snel achter elkaar doen, maar toch vrij precies, waardoor van vijanden slechts een prachtig gesorteerd hoopje overblijft. Gaat dat echt niet vervelen? Nee, wij denken oprecht van niet. De variatie kun je zelf toevoegen door tegenstanders bijvoorbeeld van boven verticaal doormidden te snijden, of al vliegend een voet in hun gezicht te planten.
Natuurlijk moet Metal Gear Rising wel meer om het lijf hebben om echt leuk te blijven. Daarvan hebben we helaas nog te weinig gezien. Van de graphics hoeft de game het in ieder geval niet te hebben, die zijn vrij matig. Bayonetta was ook niet moeders mooiste, maar Vanquish zag er behoorlijk strak uit. Het is een tikkeltje dubieus dat Platinum onder zijn zelf gezette standaard duikt, maar veel zal het niet deren. Het is wel jammer dat alles niet even wat scherper is, het zou het toekomstbeeld dat de game schetst geloofwaardiger maken.
