Luigi’s Mansion 2 doet één ding onmiddellijk goed: het zet vanaf het begin een fantastische sfeer neer. Het is eng, zonder ooit horror te worden en grappig zonder heel zonnig te worden. Er is kortom een enorme fijne balans, waarmee Luigi’s Mansion 2 zowel kinderen als ouderen gelijk tot de verbeelding spreekt. Voor een spel dat zich afficheert met spoken en spookhuizen, is zoiets enorm belangrijk. Een constante spanning is wat een dergelijk spel maakt of breekt. Luigi’s Mansion 2 doet dat enorm goed, niet alleen door de sfeer, maar ook door de gameplay.
Eeuwige sukkel
Als de mooi ontworpen spookhuizen je niet de nodige spanning bezorgen, dan zetten de puzzels het interne stre -metertje wel op springen. Hoewel de Nintendo 3DS-game zeker niet onmogelijk is, biedt het spel wel genoeg uitdaging. Er is daadwerkelijk nagedacht over intere ante en creatieve puzzels. Een tapijt via de zuigkracht van de stofzuiger half oprollen om een switch te vinden of juist met de blaaskracht van de stofzuiger ventilators laten draaien om weer een stap verder te komen. Allemaal past het perfect binnen het thema en is het nooit onlogisch weggewerkt in het spel. Het zorgt ervoor dat kamers er echt als kamers uitzien en niet als vooropgezette vallen, die toevallig in het spookhuis zijn neergezet.
Ontwikkelaar Next Level Games heeft daarnaast ook op andere vlakken een zeer goede indruk achtergelaten na deze nieuwe speelse ie. De flauwe, maar heerlijke humor die veel Nintendo-games bevatten, is weer volop aanwezig. Natuurlijk leent Luigi, als eeuwige sukkel, zich uitstekend voor enkele goede grappen en mooie vermaningen van Profe or E. Gadd, die overigens communiceert met de slungel via een mobiel apparaat. Het zijn zulke elementen die voor wat ontspanning zorgen na een se ie geesten opzuigen en hersens kraken.
Grafisch goed
Luigi’s Mansion 2 oogt verder mooi op de Nintendo 3DS. Het driedimensionale effect komt uitstekend uit de verf en geeft een enorm gevoel van diepte. Verder doet het spel grafisch goed zijn werk. Je zult wellicht niet weggeblazen worden, maar alles staat grafisch in dienst van het meest belangrijke element: de sfeer. Voor een groot deel is dit ook te danken aan de heerlijke naargeestige muziek die het spel bevat.
Gameplay-technisch is er verder ook weinig op dit vervolg aan te merken. Het spel bestuurt soepel, het omhoog kijken met de gyroscopische bediening levert weinig problemen op en de camera doet goed zijn werk. Nu biedt het spel ook geen doldrieste actie en wordt het tempo maar af en toe opgeschroeft. Op die momenten dat er dan ‘gevochten’ moet worden met spoken, is Luigi goed te besturen.
Luigi’s Mansion 2 gaat ten opzichte van het eerste deel geen revolutionaire stappen maken. Het is meer van hetzelfde, plus enkele nieuwigheden. Maar eigenlijk is dat niet echt een probleem. Als spelconcept staat het sterk en differentieert het zich enorm goed van de spellen van broer Mario. Daarom is het zelfs voor mensen die Luigi’s Mansion al een keer speelden weer een genot om met dit tweede deel aan de slag te gaan. Natuurlijk is het afwachten hoe het volledige spel zich ontpopt, maar wat in ieder geval zeker lijkt is dat de stofzuiger straks met een glimlach uit de kast kan worden gehaald. Zowel om geesten te vangen als het stof van je Nintendo 3DS af te halen.