Toch werd er één ding duidelijk toen we in de studio van Rockstar een mi ie te zien kregen: de ontwikkelaar doet alles net even anders. Dat heeft niet alleen te maken met een revolutionair stukje techniek genaamd Motionscan, maar ook met de unieke gameplay en de sfeer.
In L.A. Noire kruip je in de huid van Cole Phelps, een gedecoreerde oorlogsveteraan. Na de oorlog besluit Cole om in dienst te treden bij de LAPD. Hij begint als simpele wijkagent, maar klimt dankzij zijn uitzonderlijke onderzoeksvaardigheden en zijn Silver Star-onderscheiding al snel op tot de hogere rangen bij de politie. Dit alles uiteraard met jouw hulp, want om een betere agent te worden, zul je diverse cases tot een goed einde moeten brengen. En het oplo en van deze cases is precies waar L.A. Noire om draait.
Whodunnit in GTA-stijl
De game lijkt echter allesbehalve op een traditionele detective of adventure waarin je dialoog na dialoog voert met verdachten en je als gek door het scherm klikt, op zoek naar bewijs. Hoewel, je voert zeker dialogen en verzamelt ook voldoende bewijsmateriaal, maar het jasje waarin dit alles is gegoten, past meer bij een free roaming-game. In het Los Angeles van eind jaren veertig ben je in principe vrij bent om te gaan en te staan waar je wilt.
Veel tijd om rond te kijken hebben we jammer genoeg niet, want al vrij snel roept de plicht. In Fallen Idol, de case die Rockstar demonstreerde, zijn namelijk twee vrouwen in een auto van een talud afgereden en tegen een reclamebord aangebotst. De vrouwen blijven wonder boven wonder ongedeerd. Aangezien Cole op dat moment werkzaam is bij de afdeling Verkeer, mag hij samen met zijn partner de zaak onderzoeken. Eenmaal aangekomen bij het plaats delict, blijkt al vrij snel dat het hier niet om een gewoon verkeersongeluk gaat. Het gaspedaal van de wagen blijkt gesaboteerd en ook het gescheurde onderbroekje van een van de twee inzittenden doet vermoeden dat er meer aan de hand is.
Overigens hebben de makers middels een handigheidje ervoor gezorgd dat het zoeken naar bewijs niet je volledige tijd in beslag neemt. In een open spelwereld kun je lang zoeken als je niet weet waar je moet kijken. Zijn er belangrijke zaken in je omgeving, dan speelt het spel een specifiek muziekje af, net zolang tot je de hint hebt gevonden. Een subtiele, doch erg effectieve manier om je niet volledig aan je lot over te laten. Heb je het bewijsmateriaal gevonden, dan kun je deze middels de analoge stick van alle kanten bekijken. Op een gegeven moment vind je vanzelf de sweetspot van het object, waardoor de camera wat verder inzoomt en je meer over de zaak te weten komt.
Revolutionaire techniek
Heb je bewijsmateriaal gevonden, dan is het de hoogste tijd om een bezoekje te brengen aan de twee vrouwen en ze te confronteren met je bevindingen. Dit is het onderdeel dat L.A. Noire zo uniek maakt. Tijdens zo’n ondervraging draait het namelijk niet alleen om het stellen van de juiste vragen, maar nog meer om het interpreteren van de gezichtsuitdrukking van de ondervraagde. Door het eerder genoemde Motionscan is het de makers gelukt om het gezicht van een acteur één op één te vertalen naar de game. Hierdoor krijgen de personages levensechte en ontzettend gedetailleerde gezichtsuitdrukkingen.
Het is dus zaak om vooral op het gezicht van de vrouwen te letten. Cole krijgt bij iedere ondervraging de mogelijkheid om drie dingen te doen: de persoon te beschuldigen, te geloven of te twijfelen aan zijn woorden. Een persoon die vaak wegkijkt of zenuwachtige trekjes vertoont met zijn mond zal eerder liegen dan de waarheid spreken. Heb je echter een persoon tegenover je die je constant strak aankijkt, dan is de kans dat hij de waarheid spreekt veel groter. Staar je alleen niet blind op lichaamstaal, want doorgewinterde gangsters zijn het bijvoorbeeld gewend om de waarheid te verdraaien en een pokerface op te zetten.
Het is zo bijzonder dat de vraaggesprekken ondanks het oog voor nuance je niet uit het spel halen, maar je er juist in betrekken. De redelijk korte en gerichte dialogen zorgen ervoor dat de snelheid erin blijft, terwijl je aandacht er door de motionscan continu bijblijft . Sterker nog, zelfs als toeschouwer let je al snel op kleine details. En hoewel het principe eenvoudig onder de knie te krijgen is, lijkt het ook uitdagend en uitgebreid genoeg om voldoende diepgang te bieden.
De weg naar Rome
Bovendien beloofden de makers dat er ook ruimte voor fouten is. Een simpel voorbeeld werd direct gegeven in de case van de twee vrouwen. De dame met de gescheurde onderbroek is namelijk ter observatie meegenomen naar het ziekenhuis. Wanneer je daar bent aangekomen, kan je eerst haar behandeld arts spreken, zodat je direct te weten komt dat het meisje verdoofd is door een drug én er bewijs is van misbruik. Spreek je de dokter niet, dan biedt de medische kaart aan haar bed uitkomst. Doe je geen van beiden, dan zal je ondervraging met het meisje veel moeizamer verlopen, met als gevolg dat je belangrijke informatie pas later in je onderzoek vindt of zelfs zaken, zoals het flesje met de drug, niet herkent als bewijs. Toch kun je de zaak dan alsnog oplo en. Uiteindelijk leiden vele wegen naar Rome, al zal de een uiteraard wat langer zijn dan de ander.
Het zal je niet verbazen dat wij erg enthousiast zijn over L.A. Noire, zelfs al hebben we eigenlijk nog nauwelijks iets gezien van de open spelwereld. Alleen de ondervragingen al doen ons vermoeden dat de game voor een fri e wind gaat zorgen. Het enige waar we echt van balen is het feit dat we nog tot volgend jaar lente moeten wachten om zelf in de huid van Cole te kruipen.