Het kan alle kanten op gaan met deze game. De afgelopen jaren is er namelijk veel gezegd en geschreven over Heavy Rain. Het zou de game kunnen zijn die de gamesindustrie een nieuwe, volwa en reputatie geeft, maar we zouden net zo goed met een saaie mengelmoes van verschillende quick-time events te maken kunnen hebben. Alles wat werd beloofd en beschreven laten we nu ver achter ons, want je kunt toch pas oordelen als je zelf thuis met de game op de bank zit. Geen afleiding om je heen, een locatie die vertrouwd en warm aanvoelt, licht uit, televisie aan en opzuigen maar die ervaring!
Geen regen maar zonneschijn
Het begint rustgevend en flitsend tegelijk: een scène in een slaapkamer, 's ochtends terwijl het zonnetje naar binnen schijnt en de vogels fluiten. Flitsend omdat je diverse shots tegelijk op het beeldscherm ziet, een beetje zoals in de televisieserie 24. Gedurende de rest van de game wordt er nog meer gebruik gemaakt van dergelijke intere ante composities, ook tijdens de gameplay.
De man die op bed ligt wordt wakker. Het is Ethan, één van de vier hoofdrolspelers in Heavy Rain. Hé, dat is grappig, je moet zelf de rechter analoge stick omhoog duwen om hem omhoog te laten komen. De rechter analoge stick gebruik je in Heavy Rain om interactie te hebben met verschillende objecten in je omgeving. Op elke locatie zijn er verschillende dingen om op te pakken, aan te zetten of om op te zitten, en die worden aangegeven met een icoontje. Dat icoontje geeft aan wat voor beweging je moet maken met de analoge stick. Soms naar links of naar rechts, soms eerst links en dan een beweging naar boven.
Leren scheren
Maar zo statisch als hierboven beschreven wordt is Heavy Rain ook weer niet: je bent namelijk redelijk vrij om in de omgevingen rond te lopen. Dit werkt wel anders dan je bent gewend, want je moet altijd de R2-knop inhouden als je met de linker analoge stick je personage wil voortbewegen. Het went echter snel en het is dus niet zo dat je op rails zit in de game. Een hele opluchting.
Wanneer Ethan opstaat, ga je even naar het toilet, waarna je onder de douche springt. Je moet echt overal bewegingen voor maken met de rechter analoge stick, in sommige gevallen ook de actieknoppen of soms zelfs met de controller schudden: deuren openen, je uit- en aankleden, jezelf afdrogen… zelfs het tanden poetsen en scheren moet je na het douchen zelf doen. Grappig is dat je sommige bewegingen met wat beleid moet doen. Als je het pookje tijdens het scheren te snel omhoog duwt, zal Ethan zichzelf snijden.
Als je eenmaal klaar bent, ga je naar beneden waar je heel asociaal uit een pak sinas drinkt, even wat televisie kijkt en wacht tot je vrouw en kids thuiskomen voor de lunch. Wanneer ze eenmaal thuis zijn, help je je vrouw met het dragen van de boodschappen, ga je wat in de tuin spelen met je kinderen en dek je de tafel (voorzichtig zet je de borden neer, ze zijn immers van je schoonmoeder!). Allemaal leuk en aardig, maar na een half uurtje begint ons het gevoel te bekruipen dat we hier te maken hebben met My First Adult Life™. Als we het kommer en kwel van het familieleven willen ervaren, dan hoeven we alleen maar vanachter onze console vandaan te komen. Komt er nog wat leven in de brouwerij?
Ja, er komt wat leven in de brouwerij. Gelukkig blijkt dit gedeelte in het spel een soort tutorial waar je op een veilige manier leert om te gaan met de abstracte besturing. Al snel vormen zich namelijk donkere wolken boven de plot van Heavy Rain. Ethan's kind wordt – mede door zijn toedoen – overreden door een auto. Na zijn overlijden groeien Ethan en zijn vrouw uit elkaar en tot overmaat van ramp kan Ethan ook niet een goede band met zijn overgebleven kind onderhouden. Dan slaat het noodlot toe – zijn enige kind verdwijnt plotseling, net wanneer een mysterieuze kindermoordenaar, de 'Origami Killer', regelmatig toeslaat.
Natte ogen
Niet per se een plot dat getuigt van een creatieve geest, maar geloof ons: het wordt allemaal uitermate knap en realistisch in beeld gebracht. Dit heeft verschillende oorzaken: een sterk geschreven script – dat op sommige momenten echt de mond echt een beetje droog en de ogen een beetje nat zou kunnen krijgen – en geweldig ingesproken stemmen.
Gedurende het spel kruip je om en om in de huid van vier verschillende personages. Het zou na verloop van tijd wellicht een beetje teveel van het goede worden om alleen met Ethan te spelen. Je kunt niet anders dan medelijden voor de arme sul opbrengen en andere personages weten de boel soms een andere sfeer mee te geven. Zo zijn er privé-Detective Shelby, een oudere man vol met charisma, en FBI-agent Norman Jayden, de eigenaar van een speciale bril die virtual reality niet alleen mogelijk maakt, maar hem ook nog eens helpt bij zijn speurwerk. Hij kan er namelijk diverse aanwijzingen mee vinden die met het blote oog nauwelijks waarneembaar zijn. Het vierde personage is journalist Madison Paige, een jongedame die meer dan alleen haar persoonlijkheid blootgeeft in Heavy Rain.
Uncanny Valley
Het kernwoord van Heavy Rain is spannend. De game doet denken aan donkere thrillers als Se7en, waar niets is wat het lijkt en de sfeer enorm drukkend aanvoelt. Dat komt niet in de laatste plaats door de spannende muziek en goed gekozen camerastandpunten. Meestal kun je uit twee verschillende standpunten kiezen en die afwi elen, zodat je een beetje de regi eur speelt. Ook de graphics helpen mee, want de details in de omgevingen – van politiebureaus tot supermarkten en van goedkope huizen tot troosteloze straten – en de details in de gezichten van mensen zijn ongelooflijk mooi. Zo mooi, dat de mensen soms net iets té echt lijken, waardoor de animaties die ze maken net niet natuurlijk genoeg aanvoelen. Dit wordt ook wel beschreven door de term uncanny valley, wanneer we mensen zien die nét niet op echt mensen lijken. Dit gevoel zal je echter maar af en toe bekruipen. Het spreekt boekdelen dat het in de meeste gevallen allemaal compleet natuurlijk overkomt. Petje af hoor.
Dan rest ons nog de vraag: hoeveel invloed oefen je uit op het verhaal? Niet veel, maar laat dat nou niet een grote teleurstelling zijn. In Heavy Rain kun je mi chien weinig invloed uitoefenen op het eindresultaat, maar de weg ernaartoe kun je vaak zelf invullen. Zo kom je wel eens in gevechten met andere personages, waar je heel snel verschillende knoppen in moet drukken. Dat lukt niet altijd, en zo kan het voorkomen dat de ene speler heelhuids uit een gevecht komt, terwijl een andere speler met een mank personage verder moet. Of wat dacht je van een overval in een supermarkt, waar je kunt proberen de overvaller van achteren te besluipen. Je kunt iets uit de rekken pakken om hem mee aan te vallen, maar druk je te snel op de knop dan laat je het gepakte object per ongeluk uit je handen vallen. Je begrijpt wel dat de rest van de scene heel anders zal verlopen dan als je in stilte achter de overvaller was gekomen.
Waar we in het begin dus niet bepaald overtuigd waren van de leven imulator die Heavy Rain leek te zijn, daar werden we alleen maar enthousiaster vanaf het moment dat er spanning in het verhaal werd geïnjecteerd. En dan waren er ook nog eens scènes die ons – zoals beloofd door de ontwikkelaar – daadwerkelijk een ongemakkelijk of zelfs triest gevoel gaven. Een huilende ex-vrouw die in paniek is omdat ze mi chien haar tweede kind verliest en jou daar de schuld van geeft, een hoertje die alle kanten van de kamer te zien krijgt dankzij een agre ieve klant. Dit, gecombineerd met de ultrarealistische graphics, geeft Heavy Rain de nodige zwaarte mee. We zullen heel het spel moeten spelen om te kunnen oordelen of de excentrieke besturing echt leuk blijft, maar vooralsnog begonnen we daar alleen maar enthousiaster over te raken.