Dat is redelijk frappant, want Pascal was nog voorzichtig positief over de game. Mi chien ligt dat aan het feit dat ondergetekende vrij onbezonnen aan de speelse ie begon. De verwarring overheerste, wat natuurlijk niet ideaal is als je de potentie van een spel probeert in te schatten. Toch is het raar dat de verwarring tijdens het spelen nergens plaatsmaakte voor iets anders. Fuse vergat te imponeren. Dat is allerminst een ideaal perspectief voor een licentie die zich nog bewijzen moet.
Karig verhaal
Fuse is een coöperatieve shooter zoals vele andere. Het spel kent twee modi, eentje met een combinatie van lo e mi ies en een modus waarin je de verhaallijn doorloopt. Deze zijn zowel in je eentje als coöperatief met maximaal drie anderen te spelen. Het verhaal en de setting zijn geïnspireerd door films als Ghost Protocol en District 9, maar het verhaal van Fuse lijkt zich daar met vrij grote zekerheid niet mee te kunnen meten. Wij konden een kleine geeuw bij de karige uitleg van het verhaal zelfs niet onderdrukken.
We gingen er daarom vanuit dat het verhaal , dat draait om een buitenaards goedje dat wapens buitengewoon krachtig maakt, een marginale rol speelt. Het verhaal klinkt immers knullig, de vier personages hadden in de verhaalmi ie die wij speelden nauwelijks een dialoog en ook de uitleg over de mi ie vooraf liet veel te wensen over. Tot onze grote verbazing staat het verhaal volgens de ontwikkelaar echter centraal. Tja…dat geeft te denken.
Samenwerking
Het spel lijkt naar onze bescheiden mening vooral te draaien om de personages, en dan niet om hun karakters of de avonturen die ze beleven, maar om hun unieke vaardigheden. Ieder personage heeft één Fuse-wapen. Zo laat de sluipschutter vernietigende schoten op zijn tegenstanders los die hij op afstand laat ontploffen, kan de commando een kogelwerend schild plaatsen en staat Fuse de behendige vrouwelijke teamgenoot toe om tijdelijk onzichtbaar worden.
De personages vullen elkaar goed aan, al is dat ook het gevolg van de veilige gameplay. De wapens lopen los van hun speciale krachten nauwelijks tot niet uiteen, waardoor de actie in chaotische situaties al snel ontaardt in een wilde schiettent met simpele wapens. Ook de feel van de guns is nog verre van ideaal. Van de kracht of terugslag van de wapens is nauwelijks iets te merken, wat je niet het gevoel geeft dat je kogels veel impact hebben.
Fuse is leuker als je genoeg op krachten bent om je unieke vaardigheden te gebruiken, al kwam de game in ons geval ook dan niet uit de verf. Wij hebben de game meerdere malen met hetzelfde groepje Nederlanders gespeeld, maar gingen keer op keer dood, ongeacht de tactiek die we hanteerden. Zoals we eerder al aankaartten had dat ook te maken met de heersende verwarring. We moesten op eigen houtje ontdekken hoe we onze Fuse-krachten het beste konden combineren en wat dus de sleutel tot succes was. Wanneer we onszelf verschansten en door middel van samenwerking probeerden te overleven, legden we het keer op keer af. We deden waarschijnlijk een hoop fout, maar anderzijds was een logische oplo ing niet voorhanden.
Uppie
Mi chien is dat niet het geval als je de game in je eentje speelt en de kunstmatige intelligentie de controle neemt over de andere drie personages. Het is dan mogelijk om op ieder willekeurig moment naar een van de andere personages te schakelen dankzij het (we konden bij het horen van de naam een kleine lach niet onderdrukken) L.E.A.P-systeem. Het is ons alleen een beetje onduidelijk waarom je Fuse in je eentje zou willen spelen. Zelfs volgens de ontwikkelaar is het uiteindelijk een coöp-shooter pur sang.
Fuse is niet alleen op dat front een game met twee gezichten, want tijdens de speelse ie blijken verschillende speerpunten van de game in de praktijk allerminst indrukwekkend. De guns mi en zowel in feel als karakter pit (en dat in een Insomniac-game!), de omgevingen zijn lelijk, de opzet van de mi ies is weinig ingenieus (variërend van ‘bescherm dit stuk grond’ tot ‘schakel deze golf aan bad guys uit’) en het nut van samenwerken komt niet altijd even goed uit de verf, terwijl de game behoorlijk moeilijk is.
Toch schrijven we Fuse nog niet af. Net als andere coöpspellen toont Fuse pas zijn ware gezicht als je er op je gemak in duikt, je de tijd hebt om vertrouwd te raken met de vaardigheden en ‘m speelt met mensen die je goed kent. Gezien Fuse nog geen concrete releasedatum heeft (waarschijnlijk midden 2013), heeft de game bovendien de tijd ons vertrouwen in de game te herstellen. Zeker met een ontwikkelaar van het kaliber Insomniac Games aan het roer is dat nog mogelijk. Dat neemt niet weg dat van ons enthousiasme maar weinig over is.