Een van die buitenbeentjes waar geen uitgever bij in de buurt wilde komen is Wasteland 2. Nu valt je waarschijnlijk meteen het nummertje ‘2’ op. Je denkt vast: ha, dit is een vervolg ergens op! Ja, dat klopt. Het is een vervolg op Fallout 2. Dezelfde oplettende lezer denkt nu: huh, maar er was toch al een Fallout 3? Inderdaad, en hoe geweldig die post-apocalyptische first person-RPG ook is, het is voor de puristen (de échte Fallout-fans dus) geen Fallout spel.

Fallout uit 1997 is namelijk een rollenspel met een isometrisch perspectief, een ‘party’ van personages en een turn-based gevechtsysteem. Het is een kla iek Westers rollenspel met heel veel spelersvrijheid. Fallout is het spirituele vervolg op een nog veel oudere game, Wasteland. Nu wil het geval dat Wasteland door dezelfde ontwerper is bedacht als Fallout, namelijk Brian Fargo.

Thuiscomputer

Wasteland komt in 1988 uit op de Commodore 64. Hoewel dat in die tijd een hele leuke personal computer is (we gebruiken dan nog de term ‘thuiscomputer’ om apparaten met toetsenbord van ‘spelcomputers’ te onderscheiden), heeft de Commodore enorme beperkingen. Wasteland ziet eruit als een primitieve voorloper op Dragon Quest, inclusief ‘menu-gevechten’ tegen pixel-art-tegenstanders. Wat de game echter uniek maakt is de setting. In plaats van wéér het zoveelste magische koninkrijk, speelt Wasteland zich af in ‘onze’ wereld, maar dan na een allesvernietigende atoomoorlog. De game is daarmee de eerste post-apocalyptische videogame.

Hoewel Fargo’s volgende rollenspel geen Wasteland heet, weten RPG-fans dat Fallout in feite de spirituele opvolger is van die Commodore 64-game. Een soortgelijke (maar niet identieke!) post-apocalyptische wereld, vrijheid en vooral veel zwarte humor maken van de game een instant kla ieker. In plaats van pixel art bestaan de personages uit geanimeerde 3D-filmpjes. En gevechten vinden plaats in de spelwereld, door over te schakelen op een turn-based-systeem. Personages en hun tegenstanders hebben actiepunten die ze kunnen gebruiken om te bewegen, te vechten of andere handelingen te verrichten. Een beurt is pas om als al die actiepunten op zijn.

Er komt nog een vervolg, het nog iets betere Fallout 2. Daarna wordt het stil rond de reeks. Pas vele jaren later, als Bethesda de rechten van de franchise in handen heeft, komt er een game met de titel Fallout 3 op de markt. Maar daar heeft Fargo niets meer mee te maken. Bethesda besluit ook om de eigen 3D-engine te gebruiken, zodat Fallout voor het eerst in first-person-perspectief gespeeld kan worden. De eerste indruk van de fans: dit is Oblivion met pistolen. Gelukkig is die eerste indruk niet helemaal juist (maar wel een beetje) en treft Fallout 3 de juiste toon qua setting. Toch is de zwarte humor niet zo sterk als het origineel en zijn de gevechten (ondanks de mogelijkheid om te pauzeren en te richten) een zwak aftreksel van de visie van Fargo.

Dat kaartspel

Fargo zelf zit niet stil en wil weer terug naar de wereld die hij geschapen heeft. Maar de rechten van Fallout zijn onbereikbaar en de naam Wasteland is bizar genoeg in handen van Konami, die de licentie gebuikt voor zijn Yu-Gi-Oh-spellen. Wat? Ja, wij snappen het ook niet, maar Fargo moet onderhandelen met Konami om de naam die hij zelf ooit bedacht.

Dat lukt, en zo gaat een van de meest succesvolle Kickstarters ooit, Wasteland 2, in productie. Wasteland 2 is in naam het vervolg op (duh) Wasteland uit 1988, maar eigenlijk is het stiekem ook de Fallout 3 waarop sommige fans zaten te wachten, met hetzelfde cameraperspectief en een nagenoeg identiek gevecht ysteem als Fallout 1 en 2.

De bèta van Wasteland 2 is inmiddels speelbaar voor hen die vertrouwen hadden in Fargo en zijn droom om post-apocalyptische rollenspelen weer terug te brengen naar de ijzersterke basis. Wat ons brengt naar het nu,, waarin wij, Fallout-fans van het eerste uur, kunnen zien of wat we wilden ook werkelijk is wat we, ehh, wilden.

Waarschuwing!

We worden bij het opstarten gewaarschuwd door de ontwikkelaars dat de game nog verre van compleet is. Een recente patch heeft zelfs save-games van de vorige versie onbruikbaar gemaakt. We lezen ook over lage framerates en vele, vele bugs. Eigenlijk haten we het spelen van beta’s, en wel precies om dergelijke bugs. Een spel dat zelfs je vooruitgang van de ene op de andere dag kan wi en is niet bepaald uitnodigend.

Gelukkig duikt de framerate op onze Alienware-gamelaptop nooit ver onder de 30. We kunnen zonder problemen onze eerste personages samenstellen. Nou ja, zonder problemen… We komen er een paar uur later pas achter dat een deel van de te kiezen vaardigheden onder slecht aangegeven tabjes zijn verborgen, wat verklaart dat onze heldhaftige post-apocalyptische Ranger ‘Harry Hell’ niet in staat is om wonden te verbinden of andere basale acties uit te voeren. We mi en dan ook de duimendikke handleiding die ons (geheel in de sfeer van het spel geschreven) wegwijs maakt in de wereld van Fallout.

You call him Doctor Jones, doll

Onze party van Rangers krijgt een eerste opdracht en we mogen de wildernis in. In alles schreeuwt het spel de eerste Fallout. De stijl, de besturing (klik waar je heen wilt) en vooral het reizen over de wereldkaart; het neemt ons direct mee naar toen. Als we een bepaald gebied verlaten, krijgen we zelfs een kaart te zien waarop een lijn aangeeft hoe onze groep reist. Een beetje zoals je dat ziet in de Indiana Jones-films. De afstand die we kunnen reizen is afhankelijk van de hoeveelheid water die we bij ons hebben. Gelukkig kunnen we die hoeveelheid bijtanken als we oases ontdekken. Heerlijk old skool.

Onze eerste mi ie brengt ons bij een zendmast, waar we de dood van een mede-Ranger moeten onderzoeken. Natuurlijk worden we opgewacht door bandieten die zo uit een Mad Max-film zijn weggelopen. Het spel schakelt over naar ‘gevechtmodus’, en inderdaad: Wasteland 2 biedt exact de Fallout-achtige turn-based–gevechten die sommige gamers zo begeren. Niet alleen blijkt onze positie belangrijk om de bandieten te kunnen raken, maar we moeten zelfs rekening houden met onze teamgenoten. Als ze in de weg staan van het schot, nemen zij de kogel in ontvangst.

Niet makkelijk

Die eerste schermutseling duurt zeker tien minuten. Twee van onze Rangers gaan neer. Met de hakken over de sloot weten we de overwinning te behalen. Nee, Wasteland 2 is zeker niet makkelijk. Het is diep, tactisch, turn-based en spannend. Exact zoals getrainde gamers dat van oude pc-games gewend zijn. We merken dan ook op dat het spel vaak teruggrijpt op elementen van de aloude point-and-click-adventures.

We kunnen veel objecten onderzoeken door er met de rechtermuisknop op te klikken. De resultaten zien we op een soort ouderwetse print-out in de rechteronderhoek van het scherm. Ook de details in het landschap, de wind, de muziek en de geluidseffecten raken alle de toon van het originele Fallout. Knap genoeg zijn ze tegelijkertijd verweven met de voordelen van moderne techiek. De wereld is volledig driedimensionaal, wat het spel een erg solide en eigentijds gevoel heeft.

It’s a bug-hunt!

Toch lopen we ook tegen bugs aan. Geluid dat soms wegvalt. Een crash. Een commando dat niet wordt opgevolgd. Het zijn de tekenen die we verwachten van een vroege versie. Dat maakt het tegelijkertijd ontzettend onaantrekkelijk om door te spelen. Want hoewel de game duidelijk goed op weg is, is het nog lang niet in een plezierig speelbare staat.

We kunnen Wasteland 2 daarom nog niet aanraden, tenzij je bereid bent om je voortgang op te offeren en mee te helpen met het zoeken naar bugs. Wat dat betreft is Wasteland 2 niet alleen een terugkeer naar ouderwets RPG-spellen, maar ook een les dat een bèta iets anders is dan een demo. Wasteland 2 is niet af. Het is als een boek waar de helft van de hoofdstukken ontbreekt en de andere helft moeilijk leesbaar is. Dat de eerste paragrafen veelbelovend zijn neemt niet weg dat geduld toch echt de beste keuze is.