Dragon Ball Z Kakarot bewijst dat het tijd wordt voor iets anders

Met Dragon Ball Z Kakarot poogt ontwikkelaar CyberConnect2, bekend van Azura’s Wrath en de Naruto Ultimate Ninja Storm-games, af te stappen van het vechtgamegenre. Kakarot is namelijk een actie-rpg in een semi-open wereld, waarin Goku en zijn vrienden daadwerkelijk moeten trainen om mee te groeien met buitenaardse bedreigingen. Dat heeft een aantal voordelen, zoals het niet hoeven te balanceren van alle speelbare personages zoals in een fighter. Uit onze speelsessie tijdens Gamescom 2019 blijkt echter dat het qua gameplay eigenlijk weinig uitmaakt.

Het hele verhaal?

Het verhaal van Dragon Ball Z is al tot in den treure herhaald in videogames, maar Kakarot doet het nog eens dunnetjes over. De game behandelt bijna alle saga’s, tot en met de Cell Games Saga, en wellicht nog meer. Er valt wat te zeggen voor Bandai Namco’s enthousiasme om het verhaal nogmaals te vertellen met de huidige techniek. De haarscherpe cartooneske stijl van de game gaat namelijk gepaard met betere animaties en gezichtsuitdrukkingen, die heerlijk vertrouwde scenario’s uit de anime beter en authentieker weergeven dan ooit. Kijk één trailer en je begrijpt hoe de combinatie van deze grafische stijl met talloze lichteffecten Dragon Ball-fans enthousiast maakt voor de game.

Fanservice staat duidelijk hoog in het vaandel, met onder andere remixen van Shunsuke Kikuchi’s legendarische soundtrack en verschillende open Dragon Ball-gebieden aan de voeten van spelers. Daarin vlieg je rond als Goku, Gohan, Trunks, Piccolo of Vegeta, op zoek naar voedsel – hoe kan het ook anders – en zijmissies. Deze zijmissies zijn ‘originele verhalen’ met bekende figuren als Bulma en onbekenden die je hulp hard nodig hebben. In de praktijk lijken ze echter weinig omhanden te hebben, zoals een missie om een marktkoopman van zijn stenen af te helpen. We vlogen tweemaal rechtstreeks naar een ander personage om ze te ruilen, en dat was het. Wellicht kozen we de verkeerde missie in de tijd die we hadden, maar het gebrek aan verhaal en voice acting maakte het niet aantrekkelijk om de omgeving te verkennen.

We hebben een dubbel gevoel bij de implementatie van verschillende open werelden, want ergens is het prachtig om rond te lopen in de geliefde anime. Het is een mooi vooruitzicht dat we vrij kunnen rondvliegen en allerlei iconische locaties als Capsule Corp en Master Roshi’s Eiland kunnen opzoeken, maar de grasvlaktes die we tijdens de demo verkenden voelden vrij leeg. Binnen een mum van tijd bereikt Goku de overkant dankzij zijn hilarisch snelle sprint en vliegcapaciteiten en los van de zijmissies en een overdaad aan spraakwolkjes is er weinig te ontdekken. Toegegeven: het feit dat je een staart kunt ombinden om zo gigantische vissen te vangen, is een leuke minigame. Ook is de mogelijkheid om een auto te besturen na de fantastische aflevering waarin Goku en Piccolo rijlessen nemen zeker het vermelden waard, maar we moeten afwachten in hoeverre de opzet van de game uit de verf komt.

Verschillende personages

In de wereld ontmoet je vijanden, waarna je naadloos overgaat tot een gevecht. Vergelijkbaar met games als Dragon Ball Xenoverse beweeg je driedimensionaal en beschikken personages over simpele mêlee- en ki-aanvallen en speciale moves als de Kamehameha en Meteor Smash. Ook is het mogelijk een support-personage in te stellen en tegenstanders bijvoorbeeld tijdelijk te verblinden met Krillins Solar Flare. Hoeveel schade je aanricht hangt af van het level van je personage en z’n specialiteiten. Zo heeft Piccolo een hoge defense en is de kleine Gohan sneller effectiever van dichtbij. Als gevolg hiervan moeten gevechten met andere personages dan Goku anders aanvoelen. Daarbij zorgt voedsel dat je vindt – en allemaal in één keer opeet bij Chi-Chi thuis – voor extra statistische bonussen.

In de praktijk valt het onderscheid tussen personages echter niet meer op dan in voorgaande driedimensionale Dragon Ball-games, evenals het algemene gevoel van vechten. Schadecijfers en andere statistieken veranderen weinig aan de hectisch snelle gameplay waarin het vooral neerkomt op ontwijken en op knoppen rammen, in de hoop dat de camera meewerkt. Dankzij uitbundige effecten is dit nog steeds een spektakel om te aanschouwen, maar vooralsnog komt er weinig tactiek aan te pas. Eindbazen als Cell en Raditz hebben vaste patronen om rekening mee te houden, maar al met al blijft het vooral een 3D-weergave van spectaculaire Dragon Ball-momenten. We vermoeden dan ook dat de gameplay snel repetitief wordt.

Tijd voor iets nieuws

Wellicht is het dus tijd om de lijn van Dragon Ball FighterZ voort te zetten en driedimensionale Dragon Ball-games even te laten voor wat ze zijn. Kakarot lijkt vooral fanservice en prachtige plaatjes te bieden, maar dat is een eigenschap die vrijwel alle games in de franchise bezitten. Dat is geen probleem, maar we zien graag iets anders van de franchise. Een nieuwe The Legacy of Goku, om maar iets te noemen.

Dragon Ball Z: Kakarot verschijnt volgend jaar voor Playstation 4, Xbox One en pc.