De hoofdmodus van Distance, gemaakt door het kleine Refract Studios uit Seattle, is een uitstekende, maar ronduit bizarre inleiding van de gelaagde gameplay. De Adventure-modus laat je niet rustig aan verkennen wat er zoal mogelijk is, maar gooit op compleet onverwachte momenten compleet onverklaarbare gameplay-elementen op je dak. Dat doet het dusdanig dat ’t bij vlagen haast voelt alsof je voor de gek wordt gehouden.
We hielden geen notities bij van de kreten die we uitsloegen naarmate onze eerste speelse ie vorderde, maar het ging ongeveer zo:
“Oh, ik kan boosten? Wat grappig.”
“Wacht, ik kan springen en wallriden? Beter.”
“Lol, ik kan vliegen? Serieus? Ehh.”
“Waarom word ik opgezogen door een gigantische bol en waarom rijd ik opeens ondersteboven? Waarom is alles groen?”
Laat het los. Een voor een laat de Adventure-modus je de talrijke aspecten van Distance verkennen. Een voor een werken ze perfect. En een voor een leer je ze naar je hand zetten om zo snel mogelijk door een level te kunnen racen. Zodoende kom je erachter dat dit spirituele vervolg op Nitronic Rush veel meer is dan enkel een fri e wind door een vastgeroest genre.
Survivallen én racen
De poging van Refract Studios om Distance in een eigen hokje te stoppen (de studio spreekt van een ‘survival-racing-game’), voelt een beetje geforceerd. Maar er valt tegelijkertijd iets voor te zeggen. Hell, halverwege de baan kan het zomaar verkeren dat je een vortex (?) wordt ingezogen, je ondersteboven rijdt en het portaal weer verlaat, waarna een trits lazerstralen je bolide plots doormidden snijdt.
Gelukkig kun je ook met de helft van je wagen het volgende checkpoint halen. Je auto wordt na het behalen van een checkpoint niet alleen gerepareerd, ook je boost-meter wordt geleegd
Die boost is key in Distance. Dankzij de boost zet je strakke tijden neer, maar loopt de boost-meter vol, dan ontploft je wagenvliegtuig. In theorie is het alsnog mogelijk om een level lang de boost-knop of –toets ingedrukt te houden, want na ieder checkpoint wordt de boost-meter geleegd. Maar goed, probeer maar eens een ideale lijn te rijden als cirkelzagen en lasers in overdaad aanwezig zijn.
Online komt het voor dat je zomaar van de baan wordt gebeukt door je opponenten. Natuurlijk, door je vleugels uit te slaan sta je spoedig weer met vier wielen op het wegdek, maar de schade voor je tijdrit is natuurlijk niet te overzien.
In de stijl van Trackmania Turbo wordt Distance gedreven door die online community. Het is een community die op Steam al razend enthousiast is. De track editor is niet ons favoriete segment van de game, maar is uiteraard wel de imposante motor achter het concept. Distance verrast als gevolg keer op keer met bizarre tracks, de een nog moeilijker dan de ander.
Boost voor je zelfvertrouwen
Vliegen, racen, boosten en ontwijken: te veel handelingen volgen elkaar in Distance vaak te snel op. Soms gaat Distance zo snel dat het eigenlijk niet meer echt mogelijk is om te zien wat je hoort te doen.
Lukt wat je doet dan alsnog, dan krijg je de beste boost van allemaal. Geen snelheids-boost, maar eentje voor je zelfvertrouwen. Distance plaatst je bij vlagen in de zone. Distance kan je het gevoel geven dat jij de aller-, allerbeste in de lobby bent. Vaak ben je gewoon degene met het meeste geluk, maar goed, de bevrediging is er niet minder om.
Distance is geweldig en moet ‘ergens in 2016’ uitkomen, ook op de PlayStation 4. De ontwikkelaar flirt op Steam met support voor de Oculus Rift DK2, we sluiten toekomstige ondersteuning voor PlayStation VR niet uit.
Distance ontbreekt nog in veel lijstjes. Ook in ons lijstje. Wij gokken dat Distance dankzij zijn kwaliteiten uit de schaduw zal stappen om zich een digitale weg naar je pc, Mac of spelcomputer te banen. Of vliegen. Whatever.
Distance komt ergens dit jaar uit voor pc, Mac, Linux en PlayStation 4.