Ashes of Ariandel is de naam van de eerste van twee uitbreidingen voor Dark Souls 3. Het heeft de lastige taak om de immer hongerige fans van de Souls-franchise te bevredigen. Een lastige taak omdat de verwachtingen uiterst hooggespannen zijn: alle eerdere Souls-uitbreidingen werden immers onthaald als zijnde beter dan hun respectievelijke hoofdgames. Dark Souls-uitbreiding Artorias of the Aby zette de toon met z’n overweldigende eindbaasgevechten en toegewijde PvP-arena, en de drie extra hoofdstukken voor Dark Souls 2 (de Lost Crowns) deden met hun doolhofachtige lay-outs en prachtige vista’s alle kritiek omtrent het leveldesign in één klap vergeten. Om nog maar te zwijgen over Bloodborne-uitbreiding The Old Hunters, dat zowel qua moeilijkheidsgraad als epiek al het voorgaande wist te overtreffen. Ja, Laurence The First Vicar geeft ons nog steeds nachtmerries.
Ashes of Ariandel moet dus niet alleen een goede uitbreiding zijn, maar ook op haast traditionele wijze een overtreffende trap van alles wat we in Dark Souls 3 al hebben gezien. Een opgave van jewelste; die game is namelijk niet zo maar onthaald als één van de beste van het jaar. Hoe voeg je in hemelsnaam nog iets noemenswaardigs toe aan een avontuur dat ons locaties gaf als het oogstrelende Archdragon Peak, en gevechten zoals die tegen de Namele King?
Nou, onder andere door oud en nieuw te combineren, aldus ontwikkelaar From Software. Ashes of Ariandel zet namelijk heel erg in op het multiplayeraspect van Dark Souls 3, door, net als Artorias of the Aby , een arena toe te voegen die exclusief is voor de PvP. Deze locatie, ‘Immortal Competition’ genaamd, moet het pleintje na Pontiff Sulyvhan gaan vervangen als de ultieme plek om zogenaamde ‘Fight Clubs’ te organiseren met vreemden of bekenden.
Koudebestendig
De meeste spelers zullen echter voornamelijk geïntere eerd zijn in de nieuwe singleplayer-content die Ashes of Ariandel biedt, en de build die wij daarvan op het hoofdkantoor van Bandai Namco in Tokyo gespeeld hebben, stelde allesbehalve teleur. Het gebied dat we voorgeschoteld kregen (The Painted World of Ariandel, een duidelijke knipoog naar een locatie uit de eerste Dark Souls) bestaat uit een groot, besneeuwd bos waar uiterst koudebestendige ridders in groepen op de speler wachten. Wat niet voor verra ende praktijken zorgt, tot het duidelijk wordt dat de dunnere bomen om de speler heen vijandelijke, magische wezens blijken te zijn. Wezens die jouw gevechten met de sneeuwridders aanzienlijk lastiger kunnen maken door schadelijke vuuraanvallen of vertragende ij tralen jouw kant op te schieten.
De Dark Souls-franchise heeft al eerder besneeuwde gebieden gezien, maar niet op zo’n sfeervolle manier als hier. De balans tu en prachtig en verdorven is hier perfect aanwezig, mede dankzij de paranoia die je de meester maakt, omdat je zelfs de bomen niet kunt vertrouwen. Wel is dit overduidelijk een gebied waarbij de uitdaging voornamelijk zit in hoe je vanuit meerdere kanten tegelijk aangevallen en ‘gegankt’ kunt worden, iets waar Dark Souls 2 door veel fans voor bekritiseerd werd. Wie goed is ingespeeld op 1-op-1 confrontaties, maar weinig ervaring heeft met crowd control, zal aanzienlijk veel moeite hebben met het eerste gebied van The Painted World of Ariandel.
Overtreffende trap
In tegenstelling tot in Dark Souls 2 voelt het bevechten van groepen vijanden hier niet als gegankt worden; vijanden vallen je namelijk daadwerkelijk aan als een samenwerkende groep in plaats van als lo e vijanden die niet doorhebben dat ze in de meerderheid zijn. De nieuwe vijandelijke wolven zijn hier een mooi voorbeeld van: de roedel rent in z’n geheel jouw kant op, maar zal je vervolgens eerst omringen om te zorgen dat je niet gemakkelijk weg kunt rennen, alvorens de wolven je om beurten aanvallen.
Het getuigt van indrukwekkende kunstmatige intelligentie die we nog niet eerder in de franchise hebben aangetroffen, wat zich uiteraard ook vertaalt naar spannendere gevechten. Simpelweg achter een schild schuilen en op de juiste momenten de tegenaanval inzetten is niet meer voldoende; je moet nu daadwerkelijk reageren en anticiperen en al vechtend je tactiek aanpa en. Dat Dark Souls echter bekend staat om z’n immer onverwachte overtreffende trap, wordt vervolgens duidelijk wanneer je de roedel bijna uitgemoord hebt en een gigantische opperwolf van een heuvel springt om zich ook met jouw zaakjes te bemoeien. Wat de eerste keer onvermijdelijk voor een ‘You Died’ zorgt.
Wellicht fijner dan deze nieuwe vijanden en de verbeterde kunstmatige intelligentie is de manier waarop het leveldesign blijft verra en. De Souls-franchise bevat enkele momenten waarop de speler de omgeving kan gebruiken om confrontaties te overwinnen (zoals vijanden in de vallen lokken van Sen’s Fortre ), maar fans hebben terecht opgemerkt dat die momenten op maar enkele handen te tellen zijn.
Blijkbaar heeft From Software naar die kritiek geluisterd, want deze besneeuwde Painted World verrast je meerdere keren met de interactiviteit van z’n design. Zo besloten we de tweede keer dat we die reusachtige wolf tegenkwamen maar om te vluchten, wat in een achtervolging met een verra ende ontknoping resulteerde: toen we langs een klif renden, gleed de wolf uit en tuimelde hij van de klif af de verdoemenis in. Even later begaf de grond het onder onze voeten, waardoor we onverwachts in een nieuw gebied vielen. Dit zijn slechts twee van meerdere voorbeelden van hoe de wereld van deze uitbreiding al een stuk levendiger aanvoelt dan die van de hoofdgame.
Als sneeuw voor de zon
Het eerste baasgevecht van deze Painted World is er eentje die weer laat zien hoe goed Hidetaka Miyazaki is in zowel het refereren naar z’n eigen werk als in organisch doch subversief gamedesign. In een prachtige arena bezaaid met ijsbloemen neem je het op tegen een vrouwelijke krijger die de beschermer is van een heilige roedel wolven. De eerdere confrontaties tegen soortgelijke roedels hebben je al enigszins geleerd hoe te moeten spelen tegen een dreiging als deze, maar de aanwezigheid van de krijger (die met haar magische schild bijzonder goed is in het reflecteren van je aanvallen) zorgt voor een nieuwe laag spanning, tactiek en intensiteit van de gameplay. Pas wanneer je na een paar pogingen het gevecht door denkt te hebben en de helft van haar levensbalk vernietigd hebt, trekt Miyazaki daadwerkelijk het kleed onder je voeten vandaan door een gigantische wolf aan het gevecht toe te voegen; één die thematisch uiteraard erg doet denken aan de geliefde Sif uit de eerste Dark Souls.
Het is deze tweede fase die het gevecht daadwerkelijk doet ontstijgen tot een Souls-waardig baasgevecht; één die de speler weer zo’n heerlijk “dat gaat me nooit lukken”-gevoel geeft. Het is een gevecht die onze laatste twijfels over de kwaliteit van de dlc deed smelten als sneeuw voor de zon, vooral gezien het feit dat het slechts de allereerste was en het op geniale wijze wist in te spelen op alles wat we in het gebied daarvoor hadden meegemaakt.
De uitbreiding lijkt dus precies te worden wat we ervan hopen: nog meer Dark Souls 3, inclusief nieuwe gebieden, onvergetelijke bazen, toffe magische spreuken en een verbetering van de PvP. Het enige waar we oprecht teleurgesteld over zijn is dat deze eerste van twee dlc-packs een herinnering is aan het feit dat het einde van deze magische franchise nu meer in zicht is dan ooit.
Dark Souls 3: Ashes of Ariandel is vanaf 25 oktober verkrijgbaar voor pc, PlayStation 4 en Xbox One.
Door Samuel Hubner Casado