Toch heeft de vocale minderheid eens gewonnen, en ergens was het ook wel zo eerlijk. Een nieuwe MadWorld met zijn waanzinnige soundtrack en uitzinnige grafische uiterlijk zit er niet in. En hetzelfde kunnen we ook van Vanquish zeggen dat een soepele game-ervaring met het neerzetten van topscores op een nieuwe manier met elkaar verbond. Nee, het is de heks geworden die tuig uit de hemel met haar van haar gemaakte outfit een pak rammel en billenkoek verkoopt.
Niet nodig
Ergens is het vervolg bijna overbodig nu ook de eerste Bayonetta-game bij het tweede deel gevoegd gaat worden. De ervaring, van wat wij konden spelen, is vooral een voortzetting van wat het eerste deel al deed. Het is een rasechte hack 'n slash-game waarin met een paar knoppen tal van dodelijke slag- en schopcombinaties te maken zijn.
Met de twee pistolen die Bayonetta bezit zijn bijvoorbeeld vijanden op afstand te houden, waarna je ze met een hoge trap met hoge hakken omhoog zwiept, gevolgd door een paar rake klappen en een fatale trap terug naar aarde. Bayonetta 2 speelt net zo vloeiend, zo niet vloeiender dan de eerste game.
Daarnaast lijkt ook de tonaliteit van de eerste game moeiteloos te worden opgepakt bij het tweede deel. Er wordt weer vol overgave gezwetst over tu enwerelden, de hemel en hel. Bayonetta is weer de overgeseksualiseerde bibliothecare e – dit keer met nog beter pa end kapsel – die met knipogen vijanden begroet, heupwiegend rond paradeert in een nauwsluitende outfit en de mythos waarmee ze te maken krijgt vooral belachelijk maakt. “Kijk mij hier nou eens staan”, lijkt ze te zeggen met een metablik. We kennen het nog van het origineel.
Visueel goed
Visueel doet Bayonetta 2 ook goed mee, al zijn we door de PlayStation 4- en Xbox One-games ondertu en al zo verwend dat we het moeilijk vinden om de waarde van de Wii U-beelden echt goed in te kunnen schatten. Het viel vooral op dat de game ontzettend soepel draait en goed reageert op de input van de speler, iets dat we niet konden zeggen van de PlayStation 3-versie van deel één indertijd.
Over de grens
Het puberale karakter van de game is ook in stand gebleven en mi chien zelfs nog wel wat verder opgevoerd. Bayonetta loopt er naakter dan ooit bij en het letterlijk billenkoek geven van een paardachtig wezen als finale afstraffing is een typische uiting van hoe Bayonetta in elkaar zit. Het zoekt de grens op van het acceptabele en stapt daar soms ook schaamteloos overheen omdat de foute grap boven goede smaak verkozen wordt. Het is wat de vocale achterban verwacht van Bayonetta en wat het ook dubbel en dwars gaat krijgen.
En daarmee weten we van Bayonetta 2 eigenlijk al zeker dat het ook een cultkla ieker gaat worden. Een game met intrinsieke kwaliteit, maar ook een compromisloze eigenwijsheid waardoor het nooit de lof zal krijgen die het waarschijnlijk wel weer verdient. Het voelt als een vervolg dat er nooit zou horen te komen, maar alleen omdat het origineel al zo uniek was.