Met een soortgelijke gedachte gingen we de presentatieruimte voor Battlefield: Bad Company binnen. Wat we daar uiteindelijk aantroffen was één grote verra ing die al onze vooroordelen over deze nieuwe iteratie uitwiste. Eén van de centrale personen van het ontwikkelteam (naar ons idee een Vlaming, maar hij moest alles in het Engels vertellen –red.) stak allereerst een verhaal af over het concept achter Bad Company. Alleen al  dat verhaal deed onze oren spitsen, want het klonk nou niet meteen als een Battlefield-game.

Om te beginnen richt men zich met Bad Company in de eerste plaats op de singleplayer. Dit is verre van een toegewijde online-shooter. Nu was dit gegeven bij sommigen van jullie mi chien al bekend. Waar nog niet zoveel over bekend was, is de invulling van die singleplayer. Het draait hier namelijk niet om een aaneenschakeling van droge mi ies die je met een groepje no-name soldaten tot uitvoer brengt. Nee, men heeft serieus werk gemaakt van het script en het scenario waarin de singleplayer plaatsvindt.

Zo speel je niet, zoals in de meeste andere shooters, een heroïsche supersoldaat die nazi's neermaait tijdens de Tweede Wereldoorlog, of een bikkelharde ruimtemarinier die bloeddorstige aliens over de kling jaagt. Nee, in deze game speel je als een lid van B-Company aka Bad Company tijdens een fictieve oorlog in Europa. Deze compagnie is het zat om steeds maar de orders van het Geallieerde leger te volgen, tegen weinig beloning. In plaats daarvan besluit B-Company om achter het grote goud van een huurlingenleger aan te gaan en hun eigen oorlog uit te vechten tegen drie fronten.

Inmiddels is de ingame introductie gestart, en zoals al aangegeven werd door onze presentator, is de toon van de game uitermate cynisch. De game straalt attitude en zwarte humor uit, alleen al door de cynische, bijna film-noir achtige toon waarop de hoofdrolspeler zijn verhaal doet en de bijpa ende jazzmuziek die het geheel begeleid. In de demonstratie die wij te zien kregen, bevindt een deel van B-Company zich op de grens tu en twee landen en er wordt onderling een plan overlegd om de goudvoorraad van het huurlingenleger te kunnen bereiken. Dit alles ingame vanuit het welbekende eerstepersoons perspectief.

Vergelijkbaar met Brothers in Arms, heeft ieder lid van B-Company een eigen naam, persoonlijkheid, specifieke vaardigheden en in het geval van deze game ook een eigen motivatie om achter het goud aan te gaan. Bovendien heb je, in tegenstelling tot Brothers in Arms, vrijwel alleen maar met anti-helden te maken die niets te verliezen hebben en puur uit zijn op persoonlijk gewin. In de demonstratie bestond het team uit Sweetwater, tolk en voorzichtig van aard, Haggard, een boom van een Schot die zich onoverwinnelijk voelt en gek is van explosieven, en Sarge, een bikkelharde, ervaren ex-kolonel die in feite de leider van dit team is en jou regelmatig op de vingers kijkt. Ieder lid heeft zo zijn eigen zinnetjes en gedragingen, die voor je ogen afgespeeld worden. Dit geeft de game al meteen een erg levendige en persoonlijke uitstraling.

In deze demonstratie moest een bepaald doel op de zeer uitgestrekte kaart bereikt worden. In dit opzicht is de game echt Battlefield. Je kunt in principe gaan en staan waar je wilt en zo iedere mi ie op geheel eigen wijze benaderen. De vrijheid en typische sandbox-gameplay waar de serie groot mee geworden is, blijft dus ook in deze singleplayer intact. Eveneens terugkerend, zijn voer- en vliegtuigen die je kunt bemannen. In het scenario van Bad Company zul je deze vooral moeten stelen van de vijand. Dit zelfde geldt ook voor wapens, ammunitie en gadgets. Al deze spullen worden van de ene naar de andere mi ie overgeheveld, zodat je echt een gevoel van progre ie hebt.

Met een terreinwagen die aan de kant van de weg stond, werd het heuvelachtige landschap doorkruist totdat een pittoresk dorpje genaderd werd. Dit dorpje was in handen van de vijand, en helaas voor B-Company moest men door dit dorpje heen om aan de andere kant middels een brug de rivier over te steken. Gelukkigerwijs had men eerder van de Ru en een gadget gestolen waarmee een bombardement op te roepen is. Vanaf een nabijgelegen heuvel werd de opdracht gegeven om de wachttoren aan de rand van het dorp tot puin te schieten. Wat volgde was een werkelijk prachtige explosie waarbij de gehele bovenkant van de toren er in kleine stukjes beton van af geblazen werd. Een enorme en zeer indrukwekkende vlam met een eveneens indrukwekkende dikke rookpluim erboven, was alles wat er van de toren over bleef.

Nou denk je mi chien dat dit fraaie spektakel gescript was. Niets is echter minder waar. Deze game draait namelijk op de Frostbite engine, een motor die tot zeer indrukwekkende dingen in staat is. Dat werd na het  bombardement al snel getoond. Natuurlijk had de explosie de soldaten in het dorpje alert gemaakt en rond de toegangspoort waren inmiddels heel wat bewakers verzameld. Naast de poort stond een leuk stenen huisje. De speler nam zijn raketlanceerder in de aanslag, vuurde op de buitenmuur…en een gat was geslagen. Toegang tot het huis was verleend en nu konden de soldaten vanuit een gedekte positie beschoten worden.

Die illusie wordt helaas snel uit de wereld geholpen toen de vijand de dekking wegschoot met eigen explosieven. Wat volgde was een intens vuur- en explosiegevecht in het dorpje tu en B-Company en de bezetters. Kraters werden geslagen, muurtjes werden opgeblazen, buitenmuren van huizen stortten in, bomen vielen om, werkelijk alles kon kapot. Dit is de ware kracht van Frostbite, met de nodige explosieve kracht je eigen weg door een gebied banen. Het ingame resultaat is uitermate indrukwekkend met zeer overtuigende explosies, brokstukken die realistisch alle kanten opvliegen en fraaie rookeffecten. Het enige wat niet kapot geschoten kon worden, waren de binnenmuren van gebouwen, en dat was puur om gameplaytechnische redenen gedaan.

De vijandige soldaten boden in de demonstratie nog niet heel erg veel tegenstand. De AI is duidelijk nog niet af en regelmatig stonden leden van B-Company en de soldaten van het huurlingenleger elkaar domweg aan te staren. Over dit aspect is dus helaas nog geen oordeel te vellen. Als compensatie hiervoor deed de speler nog een schepje bovenop het destructieve spektakel door een compleet woud met een zwaar kaliber machinegeweer systematisch aan flarden te schieten. Ook werd een Ru chische Hind-D gevechtshelikopter boven het bos neergehaald. Het neerstortende wrak nam heel wat bomen met zich mee. Wij konden niets anders dan met verbazing toekijken hoe de complete omgeving tot nasmeulend slagveld gereduceerd werd. Het leuke is dat al je destructie ook na een respawn gewoon bewaard blijft.

Met alleen al de destructieve opties die de Frostbite-engine je biedt, weet Bad Company veel indruk te maken. Ook de leuke wijze waarop de singleplayer uitgewerkt lijkt te worden, verdient een pluim. Helemaal wanneer je bedenkt dat de roots van Battlefield in de multiplayer liggen. De grafische kant van de engine was duidelijk nog niet af. Vooral qua texturing, belichting en algehele afwerking moet er nog heel wat gebeuren. Toch wist de game nu al veel sfeer uit te ademen. Niet alleen de physics en explosies waren indrukwekkend, ook de animaties van de wapens oogden goed. Vooral de reload-animaties zijn zeer uitgebreid en doen nog het meest denken aan Killzone. Qua geluid lijkt de game zelfs al helemaal af te zijn, met goede muziek, overtuigende stemmen en vooral uiterst realistische geluidseffecten die je helemaal in de actie zuigen. Kortom, we kijken zowaar met smart uit naar een nieuwe Battlefield!