Hoewel de multiplayer al sinds A a in’s Creed: Brotherhood onderdeel uitmaakt van de serie, heeft de modus ons eerlijk gezegd nooit aangesproken. Het voelde als de zoveelste geforceerde poging om bij een sologame de vertaalslag naar het spelen tegen anderen te maken. Wellicht dat we er daarom nooit zo veel aandacht aan besteedden. Gezien Ubisoft ons onlangs met het mes op de keel dwong de multiplayermodus van A a in’s Creed III te spelen, moesten we nu wel. En verrek, het is best wel leuk!
Domination
Ons enthousiasme is geheel te danken aan één nieuwe modus, Domination. De naam van dit speltype herken je wellicht, want Domination is ook een veelgespeelde modus uit de Call of Duty: Modern Warfare- en Black Ops-reeks. Het is niet verra end dat deze modi in beide games inhoudelijk erg dicht bij elkaar liggen. In een kleine map liggen drie ronde zones. Twee teams van ieder vier spelers kiezen aan het begin van de game een uiterlijk en strijden om drie gebieden. Wie aan het einde van de tijdlimiet de meeste gebieden het langste heeft bezet, wint het potje.
Maar die strijd ga je niet aan terwijl je rondsprint, tegenstanders lukraak doodschiet en links en rechts hun nekken breekt. Integendeel zelfs. Overal om je heen lopen mensen die worden bestuurd door de kunstmatige intelligentie. Geheel in de stijl van A a in’s Creed dienen spelers op te gaan in deze bevolkte omgeving. Dat is de enige verantwoorde manier om een zone over te nemen; als je precies zo handelt zoals de AI dat doet, is het voor tegenstanders onmogelijk jou te onderscheiden van de rest.
Verdedigen en aanvallen
Het verdedigen lijkt simpel: wees constant op je hoede, want zodra een vijand jouw cirkel binnenwandelt, geeft het spel aan dat dit punt wordt aangevallen. Als jij ook in deze cirkel staat, is het zo gemakkelijk de aanvaller aan te kunnen wijzen en te doden. Tenminste, dat zou je zeggen. In de praktijk is dit lastiger, want ook de AI handelt op rare wijze. Meer dan eens vielen wij de kunstmatige intelligentie aan omdat een voorbijganger opeens begon te rennen, om daarna door een tegenstander die ons geheel ontgaan was uit het niets van kant te worden gemaakt. Er zijn wat trucjes om te testen wie AI is en wie echt, bijvoorbeeld door muntjes te laten vallen waar de kunstmatige intelligentie onmiddellijk op afduikt. Maar goed, daarmee geef je wel weg dat jij een speler van vlees en bloed bent.
Zo wi el je als verdediger constant tu en het handelen als mens en het handelen als AI, want wanneer sla je toe en wanneer wacht je geduldig af tot je enige zekerheid hebt? Voor de aanvaller is dat in mindere mate een afweging, die hoeft enkel de cirkel over te nemen. Hij of zij heeft te maken met andere tactische keuzes. Wanneer je in een vijandelijke cirkel staat, kun je, in tegenstelling tot de verdedigers, namelijk niet doden, maar enkel je tegenstander kort uitschakelen. Een juiste timing is daarom cruciaal. Sla een verdediger neer net voordat je een zone overneemt en wacht tot de cirkel wit kleurt - pas dan ben je aan het verdedigen, waarna je de tegenstander die nog uitgeschakeld op de grond zit, nu simpel kunt omleggen.
Als je niet weet wat de bedoeling is of aan deze tactiek lak hebt, word je in de modus gelijk door de concurrentie voor lul gezet. Als tegenstanders je gemakkelijk kunnen spotten, ben je geen partij en word je op de meest vernederende manieren de keel doorgesneden. Communicatie met je teamgenoten en het behouden van de rust, dat is de sleutel tot een simpele overwinning. Als twee teams die twee principes hoog in het vaandel hebben staan, ontaardt Domination in een listig kat-en-mui pelletje waarbij je het je niet kunt veroorloven om even je aandacht te verliezen.
Minder leuk
Naast Domination testen we ook Wolfpack, de eerste coöpmodus in A a in’s Creed III. We begrijpen wel waarom, want Wolfpack is simpelweg saai. Het is de zoveelste variant op de bekende Horde- en Firefight-modi, waarbij het in dit geval zaak is computerbestuurde vijanden binnen een bepaalde tijd om te leggen. Iedere medespeler heeft één doelwit. Door die vijanden snel, gelijktijdig of in stijl om te leggen, verdien je punten waarmee je ‘sequences’ behaalt. Hoe hoger de sequence (ergo ‘wave’ of ‘horde’) die je behaalt, hoe pittiger de uitdaging wordt. Deze opzet voelt helaas te vertrouwd, en mede daarom hadden we de modus na tien minuten al wel gezien. Been there, done that. En daarbij ontbreekt de spanning die de Domination-modus rijk is in Wolfpack volledig.
Nee, wij vinden de multiplayer van A a in’s Creed III enkel leuk wanneer we tegen anderen spelen. Of ja, om dat even te nuanceren: wanneer we anderen vernederen en op slinkse wijze te slim af zijn. Het kunnen toedienen van een gevoel van onmacht, is naast het laten slagen van een goede tactiek de allergrootste drijfveer om te blijven spelen. Het doet ons een beetje denken aan de Spy vs. Mercs-modus uit oude Splinter Cell: Pandora Tomorrow. Daarin kon je onvermoedende spelers plots vastgrijpen en ze in hun oor fluisteren dat je bijvoorbeeld hun dode lichaam gaat verminken nadat je hun nek hebt omgekrakt. Geweldig digitaal leedvermaak.
Domination ontbreekt het daar nog een beetje aan, al heeft dat er natuurlijk ook mee te maken dat je die modus constant op je hoede moet zijn en je met het uitrekken van de vernedering enkel jezelf in gevaar brengt. Het is veel tactischer, dat maakt het ook veel uitdagender.