In actiegames zijn het meestal twee kampen die tegen elkaar strijden. Het komt maar zelden voor dat er sprake is van een heuse driestrijd. Nog minder vaak is het ook dusdanig uitwerkt dat het werkelijk iets toevoegt. Rebellion doet met Aliens versus Predator in ieder geval een poging. Ervaring op dit vlak hebben ze al. Ze hebben een aantal jaar geleden al eens een Aliens vs. Predator-game gemaakt, die vooral qua multiplayer wist te verra en.

Inmiddels zijn we negen jaar verder en is gekozen voor een vergelijkbare opzet. Het is wel nog maar even afwachten of de multiplayer wederom zo goed uitpakt. Tijdens onze speelse ie was nog niemand te vinden om tegen te spelen, dus zat er niet veel anders op dan met de verhaalmodus aan de slag te gaan. Vrij uitzonderlijk is dat je deze met alle drie de facties kunt spelen. Ze kennen namelijk elk een eigen campagne. Dit betekent dat je een kant moet kiezen als je het spel voor het eerst opstart. En als je dan toch de keuze krijgt, dan ga je gelijk voor de bruutste van de drie ra en: de Predator.

Als Predator heb je de beschikking over bovennatuurlijke krachten. Je kunt onzichtbaar worden, belachelijk snel rennen en speciale visions gebruiken. Ook hebben je handen nog het meeste weg van belachelijk grote hakme en, waarmee je moeiteloos ledematen afhakt. De perfecte moordmachine dus. Je kunt dan ook erg bruut te werk gaan, en dit doe je ook. De mi ies zijn namelijk zo gestructureerd, dat je van de ene in de andere actievolle pa age terechtkomt.

In een van de eerste mi ies spring je bijvoorbeeld rond in een jungleachtige omgeving. Voor je het weet zie je een handjevol mensen staan, die een minibasis verdedigen. Natuurlijk kun je als een dolleman op het groepje afstormen, maar er zijn ook slimmere manieren om deze situatie aan te pakken. Bijvoorbeeld door onzichtbaar te worden en vervolgens een mensenstem na te bootsen. Zo leid je een persoon van de groep naar een bepaalde plek en kun je hem daar te grazen nemen, zonder dat z'n maten het in de gaten hebben. Door je klauwen en wapentuig is het doden ook in een mum van tijd gedaan. Spijtig genoeg zijn de aanvalsmogelijkheden niet erg uitgebreid, waardoor je hier niet echt mee kunt spelen. Vooral de finishing moves zijn wat beperkt. Al gauw val je dan ook terug op één bepaalde aanval, zeker als blijkt dat deze ook nog een stuk effectiever is.

Toch ben je als mens zeker niet kansloos, al ben je fysiek gezien veel minder sterk. Dit zie je ook gelijk terug in het spel. Je hebt weliswaar een geweer, maar via je walkietalkie krijg je om de haverklap te horen dat je alle niet-menselijke wezens het beste kunt vermijden. Op je radar worden bovendien bewegingen aangegeven, maar als ze uiteindelijk toch onverwacht op je pad kom, zul je toch de confrontatie moeten aangaan. Je begeeft je namelijk vrij vaak in donkere, vrij kleine omgevingen en kunt dan maar kant of twee op.

Mede hierdoor kent de campagne van de mensen wat horrorelementen. Je loopt regelmatig alleen door de omgevingen, op zoek naar objecten en personages. Ook al heb je een zaklamp, over het algemeen zie je ontzettend weinig. Tijdens je zoektocht wordt er op je radar soms een levend wezen aangegeven, maar gebeurt er helemaal niets. Verdwijnt het stipje op je radar, dan ben je natuurlijk minder op je hoede en ga je weer verder met zoeken. Juist op dit soort momenten duiken de aliens uit het niets op. Gebeurt dit, dan zit er niet veel anders op dan in de verdediging te gaan en je geweer op 'm leeg te knallen. Op dit soort momenten speelt de game als een doorsnee schietspel. Qua afwerking is het zeker niet je-van-het, maar het zorgt in ieder geval voor wat afwi eling. En een vies, beklemmend gevoel. 

Als je wat minder menslievend bent, dan jaag je hen natuurlijk als alien zelf de stuipen op het lijf. Uniek aan dit ras is dat je op het plafond kunt lopen, om zo vijanden ongezien te bespringen. Dit is ontzettend effectief, vooral in de wat kleinere omgevingen. Dat je kunt sluipen, zorgt er bovendien voor dat Aliens vs. Predator een behoorlijk scala aan spelelementen bevat. Als een bepaalde speelstijl je niet ligt, is dat dan ook geen enorm probleem; er zijn genoeg alternatieven.

Het is overigens niet zo dat je het enkel van je sluipvaardigheden moet hebben. Ook als het op pure kracht aankomt, ben je zeker niet kansloos. De aanvallen zijn minstens zo bruut als die van de Predator. Je hebt bijvoorbeeld een enorme staart, waarmee je je tegenstanders lelijk kunt prikken. Ook heb je enorme klauwen en een mond in een mond en ook met deze ledematen kun je huishouden. Helaas zijn ook de aanvalsmogelijkheden van de aliens wat beperkt. Zeker de eindbewegingen hadden wat diverser gemogen.

Het is natuurlijk leuk en aardig dat je zowel als de aliens, predators als mensen kunt spelen, maar de hamvraag is of het ook een mooi geheel vormt. De previewversie weet op dit vlak maar deels te overtuigen. Juist doordat ontwikkelaar Rebellion gekozen heeft om de verhaalmodus op te splitsen in afzonderlijke campagnes en de drie ra en niet heel vaak tegelijkertijd met elkaar strijden, voelt het nog wat als los zand, terwijl juist hier de kracht van de game zou moeten liggen. Ook laat de game inhoudelijk zo hier en daar wat steekjes vallen. Laten we dus hopen dat de uiteindelijke afwerking goed is en de multiplayer wederom weet te verra en. Zo zou de kans in ieder geval een stuk kleiner zijn dat Aliens vs. Predator ondersneeuwt in het komende voorjaarsgeweld.