Stel je jezelf eens voor dat je helemaal alleen rondloopt, op een plek waarbij elke schaduw of geluid ervoor zorgt dat je nekharen recht overeind gaan staan. Waarna je met trillende, zwetende handen je zaklantaarn schijnt richting de plek waar het zachte gefluisterde gejammer vandaan kwam. Je kijkt met je bijna dicht geknepen ogen naar de plek en gelukkig, er is niks onheilspellends te zien. Je hartslag verlaagt zich weer; je bent veilig. Althans, dat denk je, want zodra je de eerstvolgende schuifdeur open doet, sta je in het gezicht te kijken van man wiens ogen en mond zijn dicht genaaid en wie niet meer tot de levenden behoort. Welkom in de wereld van Project Zero 2.Al snel wordt duidelijk dat er iets niet in de haak is. Een schijnbaar verlaten dorp, waar zijn de inwoners dan gebleven? Het antwoord hierop komt al snel aanzetten in de vorm van vele verdoemde, gekwelde geesten, die jou maar al te graag te grazen willen nemen. Of juist niet? Het lijkt er soms op dat ze het niet allemaal zo slecht met je voorhebben. De gehele review kun je hier lezen.