Na het geheel onverwachte succes van Katamari Damancy in Japan en de VS kunnen wij hier ook gaan genieten van het nogal vreemde kunstwerkje van Namco. Dat in de vorm van We Love Katamari.

Het verhaal achter dit vervolg is op zijn zachts gezegd nogal simpel. Het gaat er namelijk om dat na het succesvolle 1ste deel fans vanuit de hele wereld staan te springen veer een vervolg. En dat jij als “the prince of all cosmos” gehoor moet geven aan de verzoekjes van de fans. Dit komt er bijna altijd op neer dat je een katamari moet rollen in zeer uiteenlopende locaties. Zo moet je de ene keer zorgen voor een zo groot mogelijke bal binnen de afgesproken tijd. De andere keer moet je bijv alle onweerswolken uit de lucht halen zodat een schoolreisje zonder problemen door kan gaan. Ze hebben dus geprobeerd om het intere ant en afwi elend te houden. En dat hebben ze goed gedaan.

De basis van het spel is de Katamari. Een “magisch” balletje waaraan alles wonderbaarlijk aan blijft plakken. Van vlooien in het tapijt tot koeien in de wei, tot complete huizen. Daarbij is het zo dat je je katamari moet opbouwen. Je begint met kleine voorwerpen zoals paperclips en batterijen. Naar mate dat je meer en meer voorwerpen oppakt, groeit je katamari en kan je weer iets grotere voorwerpen meenemen.

De besturing is ook leuk verzonnen. Je moet met beide analoge sticks sturen. Zie het als een soort van tank waarbij links en rechts afzonderlijk bestuurt dienen te worden. Het zal in het begin even wennen zijn maar na enkele minuten rol je er vrolijk op los. En vrolijk dat is het spel wel.

De grapics zijn, laat ik het zo maar zeggen, apart. Maar verwacht vooral geen grafische hoogstandjes. Vierkante models gaan samen met saaie textures, maar als je aan het spelen bent maakt het niks uit. Je bent zo gefocust op het maken van de katamari dat je überhaupt weinig meekrijgt van je omgeving. Naar mate je Katamari groeit, zoomt de camera langzaam uit en krijg je steeds meer overzicht over de spelwereld. Waar je eerst nog moest uit kijken voor mensen omdat ze nog veel te groot waren om op te rollen, zie je ze langzaam kleiner worden tot het kleine stipjes zijn die je zonder slag of stoot opneemt in je katamari.

En dan het geluid. Ik kan je zeggen, dat is dik in orde. Geheel in stijl van de rest van het spel is ook het geluid net alsof je een ADHD'er redbull voert. De rare Japanse songs vliegen je om de oren en laten alles er nog blijer erop worden dat het al was.

De replay van WLK is oké. Na het uitspelen van de game kun je nog gaan voor een enkele bonus, maar ook daarna blijft het leuk om te spelen. En door de co-op mode is deze game ook zeer geschikt voor feestjes