Je begint in World Tour met het maken van je eigen karakter. Deze modus gaat in theorie vrij diep: je kan alles van neuslengte tot kaakbreedte aanpa en en je kan zelfs de animaties van je karakter bepalen. In de praktijk echter heb ik gemerkt dat hoe ik mijn karakter ook vorm gaf, hij of zij er in feite altijd ongeveer hetzelfde uitzag. Je hebt nauwelijks tot geen mogelijkheid om het personage ook maar een beetje op een realistisch persoon te laten lijken, iets wat wel kan bij concurrent Rock Band. Wat dan wel weer een toffe toevoeging is in mijn ogen is het feit dat je de instrumenten tot in de fijnste details kan aanpa en, terwijl je in Rock Band slechts de kleur kon aanpa en en opschriften kon toevoegen.
Als je vervolgens klaar bent met het aanmaken van je karakter is het tijd om te beginnen met spelen. In World Tour kan je kiezen tu en vijf verschillende carrières, één voor elk instrument en eentje voor twee of meer spelers. Het hebben van vijf verschillende carrières is natuurlijk de meest simpele oplo ing, maar ik had liever gehad dat World Tour het had aangepakt zoals in Rock Band 2, waarbij je één band maakt waarin je zoal alleen als met anderen kan spelen. Nu speel je namelijk elk nummer minstens vijf keer, één keer in iedere carrière. Dit kan erg vervelend zijn, aangezien sommige nummers werkelijk een pain zijn om te spelen en om te luisteren. Daarnaast hou ik ook niet van de opbouw van de carrièremodi, ik had liever gewoon gehad dat de nummer op moeilijkheidsgraad geordend waren met de score ernaast, in plaats dat je telkens gigs afgaat bestaande uit een aantal songs.
Als je naar het bespelen van de instrumenten in de game gaat kijken, merk je dat er bijster weinig verandering is aangebracht in de hoofdformule. Het gitaarspelen werkt precies hetzelfde als in voorgaande Guitar Hero games. Godzijdank is de game wel een stuk simpeler om te spelen dan Guitar Hero III, maar wordt het nooit zo simpel als in Guitar Hero: Aerosmith. Neversoft lijkt met World Tour eindelijk de perfecte moeilijkheidsgraad gevonden te hebben waardoor het spel voor zowat iedereen leuk wordt om te spelen op gitaar. Een kleine toevoeging aan het gitaarspelen in World Tour zijn de zogenaamde tapstukjes. Deze stukjes vind je vooral in lastige solo's en zorgt ervoor dat je deze stukjes kan tappen. Ikzelf speel de game op de gitaar van Guitar Hero II en merkte dat deze stukjes bijzonder vervelend werken. In feite zijn het gewone Hammer-ons, maar dan hoef je niet nogmaals aan te slaan als je mist. Tevens hoor ik het nauwelijks als ik op deze stukjes mis. Het gevolg was dat ik soms uit het niets afging, zonder dat ik ook maar enig idee had hoe dat kwam.
Voor basgitaar heeft Neversoft ook iets slims bedacht, namelijk de open noot. Dit zijn noten die aangeslagen moeten worden zonder een knop op de gitaarhals in te drukken. In het begin kan dit mi chien wat apart aanvoelen, maar al met al is dit mi chien wel de meest intere ante vernieuwing die in World Tour te vinden valt. De toevoeging van de open noot zorgt er namelijk voor dat de basgitaar niet meer het kleinere broertje van de leadgitaar is, zoals dat in voorgaande Guitar Hero games het geval was. De drumgameplay is, net zoals de basgitaar, ook vrij geslaagd. De game komt in het volledige pakket geleverd met een drumstel met vijf pads, maar de game is ook prima te spelen met een Rock Band drumstel, de chart wordt dan namelijk aangepast op het gemis van één pad. De enige echte aanpa ing van de gameplay voor drums is dat je overal je Star Power kan activeren door op het gele en blauwe pad tegelijk te slaan. Hier moet in het begin erg aan gewend worden, en zal dan ook zeker in het begin tot het mi en van noten leiden, maar uiteindelijk gaat het redelijk gladjes.
Dan komen we bij zang en dit is het punt waarop Neversoft de plank helemaal heeft misgeslagen. De ontwikkelstudio onder leiding van Brian Bright is duidelijk onervaren in het toevoegen van zang in een game. Waar Rock Band werkte met een metertje om aan te geven hoe goed je het doet op een zin, heeft World Tour niets. De enige zekerheid die je bij World Tour hebt over of het goed gaat is je combo. Echter blijft je combo ook intact als je een zin niet op zijn best doet, maar wel nog redelijk. Hierdoor kan het voorkomen dat je door het hele nummer je combo houdt, maar uiteindelijk eindigt met 85 procent. Sterker nog: er zit in het hele spel maar één nummer wat perfect gedaan kan worden op zang. Tevens werkt het vergaren van Star Power heel vreemd bij World Tour en werkt het activeren (slaan op de microfoon) niet altijd even lekker. Ten slotte heeft zang ook nog bepaalde Freestyle stukjes waar je mag doen wat je wilt, deze stukjes zijn ronduit suf en ik vul ze meestal ook op door op mijn valst Berend Botje te zingen.
Als je vervolgens ervaren bent in één van de instrumenten kan je in een band spelen met een stel vrienden. Echter is het heel sterk aan te raden dat die vrienden precies weten wat voor moeilijkheidsgraad ze aankunnen. World Tour is namelijk niet heel erg geschikt voor feestjes, dankzij het feit dat je niet de optie hebt om mensen te redden als ze afgaan. Als één iemand eruit ligt, heeft meteen de hele band gefaald. Tevens is het frustrerend dat de Star Power die je verzameld in één grote pot gaat, in plaats van dat het zoals bij Rock Band per persoon verzameld wordt. Zo wordt het activeren van Star Power meer een onderlinge strijd over wie er meer recht op heeft.
Iets wat redelijk belangrijk is bij een muziekgame is de tracklist. Ik moet persoonlijk toegeven dat de tracklist me over het algemeen een beetje tegenvalt. Ja, er zijn in de lijst enkele ware kla iekers terug te vinden zoals Hotel California van The Eagles, Do It Again van Steely Dan, Hot For Teacher van Van Halen en twee Jimi Hendrix tracks, maar er zijn ook een heleboel onbekendere nummers en ronduit slechte nummers in de lijst terug te vinden. Heel leuk bijvoorbeeld dat Neversoft wat Europese tracks toevoegt aan het spel, maar neem dan tenminste goede nummers. Men wil geen songs als Monsoon of Good God, maar eerder nummers van de Scorpions of Golden Earring. Tevens zitten er naar mijn smaak wel erg veel indiebands in de game. Een paar daarvan zijn verra end goed (ik noem een The Answer of Silversun Pickups), maar bij het grootste gedeelte van de songs wil ik het liefst gewoon het geluid van de televisie uitzetten. En tenslotte, welke bal gehakt heeft in godsnaam besloten om drie Tool nummers toe te voegen aan de game? Die drie nummers zijn mi chien wel de saaiste nummers in het hele spel.
De grote troef van Guitar Hero: World Tour was natuurlijk de Music Studio. Deze valt dan ook zeker niet tegen. Het is redelijk leuk om je eigen tracks in elkaar te zetten en als je er veel tijd in stopt kan je een heel mooi resultaat krijgen. Er zijn genoeg mogelijkheden om je sound aan te pa en en als je online kijkt kan je al een heleboel toffe nummers downloaden. Echter is het niet zo dat je het maken van je eigen songs zo onder de knie hebt. Er komt enorm veel bij kijken wil je ook maar een enigszins goed klinkend nummer maken en zelfs dan komt de geluidskwaliteit niet boven de standaard ringtone uit. De Music Studio is voor een eerste poging redelijk geslaagd, maar ik mag hopen dat in het volgende grote deel de Music Studio echt perfect is en vocals ondersteunt, want het toevoegen van zang is toch echt een must.
Ten slotte is er nog de presentatie van World Tour die uitgelicht moet worden. Deze valt ietwat tegen. World Tour mist de kleine details die Rock Band net dat beetje gaver maken, zoals feitjes over de band waarvan je een nummer gaat spelen in de laadschermen en een meezingend publiek. Tevens is in World Tour de indeling van het scherm met grote stappen naar achteren gegaan ten opzicht van Guitar Hero III. Alle info staat over het hele scherm verspreid en het is lastig om even snel te kijken of hoeveel punten je hebt zonder dat je een noot mist. Daarbij ziet de game er grafisch ook zwaar achtergesteld uit. Oké, nou hebben muziekgames er nooit extreem mooi uitgezien, maar World Tour vind ik nog maar net boven Guitar Hero III uitstijgen grafisch. De karakters in dit deel hebben totaal geen emotie in hun gezichten en de animaties zien er, op eentje na, houterig en nep uit. Tevens is het net alsof de bands in World Tour optreden op een begrafenis, aangezien de karakters over het algemeen braaf op hun plaats blijven staan, in tegenstelling tot Rock Band waarin de karakters over het hele podium springen en de zanger af en toe een stage dive uitvoert.