Medal of Honor VR plaatst je midden in de strijd

De eerste stappen in de tutorial van Medal of Honor VR laten al zien dat we met iets bijzonders te maken hebben. Ja, natuurlijk is de schaal weer overdonderend. Een vliegtuig dat vlak naast ons trainingsterrein geparkeerd staat, is op zich al indrukwekkend. Net zoals de vele details in de omgeving. De tutorial geeft ons de kans om met enkele van de wapens te oefenen. Ze voelen ‘zwaar’ in vr, wat een knappe illusie is gezien het feit dat we echt alleen twee standaard Touch-controllers vasthouden.

Schieten vraagt oefening, net als het herladen. Niet alleen moet je nieuwe magazijnen in je wapen schuiven, maar het vuurwapen ook doorladen voor je weer kan schieten. Granaten blijken ook een eigen gebruiksaanwijzing te hebben. Ja, je kan er één met je rechterhand van je koppel halen en met je linker de pin eruit trekken. Maar als je de granaat dicht bij je mond houdt, ‘trek’ je de pin er met je tanden uit.

Na de oefenronde is het tijd om een missie te ondernemen. Onze opdracht is het binnendringen van een Gestapo-hoofdkwartier, om daar in de kluis een lijst met verzetsnamen te verbranden. De nazi’s binnen vinden het uiteraard geen goed idee dat we zomaar binnenwandelen, intolerant als ze zijn.

Lopen

Bij het betreden van het hoofdkwartier vallen de vele, vele details in de omgeving op. Heel veel voorwerpen in de omgeving kunnen we oppakken en zelfs als wapen gebruiken. Niet dat we daar de kans voor krijgen wanneer we onmiddellijk dekking moeten zoeken en de kogels ons om de oren vliegen. De besturing bestaat uit traditionele voortbeweging, dus geen teleportatie. Met de stick bewegen we door de ruimte, en behalve dat is het ook een goed idee om fysiek gebruik te maken van de ruimte. Al snel staan we met de rug tegen een muur en leunen we om de hoek van de deurpost om de vijand te beschieten.

Dat valt nog niet mee, want de wapens gebruiken vraagt de nodige oefening. Er is geen (of in elk geval weinig merkbare) hulp bij het richten, maar de precisie van de besturing is goed genoeg om toch succesvol een aantal kogels door de koppen van het nazituig te jagen. Hier speelt dat virtuele gewicht van de wapens ook een belangrijke rol in. Er zit een soort vertraging in de beweging, net zoals we dat zagen in Robo Recall. Hierdoor is het ook met een sluipschuttersgeweer mogelijk om via de scope accuraat te mikken.

Tsjik sjik

Dat sluipschuttersgeweer is in de gangen en kamers van het Gestapo-gebouw natuurlijk niet bijzonder handig. Beter is het jachtgeweer dat we gaandeweg oppakken. Met een enorm bevredigende knal schieten we een soldaat vol in het gezicht. Boem, headshot! Herladen valt vervolgens niet mee. Het duurt even voordat we doorhebben hoe we de kolf los moeten laten en met de linkerhand het wapen op en neer moeten schudden, waarna we het tsjik sjik horen van het doorladen van de patronen.

Er zijn meerdere routes mogelijk door het gebouw. Wij belanden in de keuken, waar we nog proberen om een steelpan naar een soldaat te gooien. We missen helaas. Een granaat doet beter werk. Boem, dag nazi, je krijgt de groeten van Churchill!

Ondertussen zwelt de muziek aan, wat de ervaring nog filmischer en meeslepender maakt. Het geluidsontwerp is excellent. Wapens, stemmen, voetstappen, omvallende voorwerpen, stuiterende granaten: het is alsof we in een dure actiefilm lopen. Dat lopen gaat overigens beter dan we hadden verwacht. Op geen enkel moment voelt het ongemakkelijk of misselijkmakend. Dat kan te maken hebben met het feit dat we al best sterke vr-benen hebben, maar het is ook te danken aan een aantal subtiele hulpmiddelen. Zo verduistert de rand van ons blikveld wanneer we lopen een beetje, wat een bekend trucje is om simziekte te voorkomen.

Tempo

Ook opvallend is het hoge tempo waarin dit alles zich afspeelt. Wie bang is dat een vr-shooter trager of minder spectaculair aanvoelt dan bijvoorbeeld Call of Duty op een plat scherm, kunnen we geruststellen. Dit is door en door een actiegame, maar eentje die vele malen fysieker en intenser is.

Uiteindelijk bereiken we de kluis. Deze is uiteraard dicht (nazi’s hebben zoals bekend de neiging om hun compromitterende documenten achter slot en grendel te bewaren) en dus moeten we wat dynamiet plaatsen. Met een aansteker ontsteken we de lont en krijgen we de hint in beeld dat we afstand moeten nemen. Ja, zover waren we al. We rennen de kamer uit, horen de knal en komen terug om met dezelfde aansteker de lijst te verbranden.

De missie eindigt en de headset gaat af. En hoewel het natuurlijk maar een klein onderdeel was van een game die nog volop in productie is, moge duidelijk zijn dat dit een vr-game is van een ander niveau. Hier is tijd, geld en liefde in gestoken. Het is een echte, volwaardige first person shooter van het soort waar gamers sinds de introductie van consumenten-vr om vragen. Dit is geen schattige indiegame met gestileerde graphics. Dit speelt, voelt en ziet er uit als een écht grote titel.

Althans, de demo. Het is te hopen dat dit voorproefje een goede weergave is van de uiteindelijk game (die volgens ontwikkelaar Respawn ”vele malen groter is geworden dan de tien uur die ze in eerste instantie van plan waren”).

Medal of Honor leek bij de laatste game in 2012 vastgeroest in het verleden. Deze vr-game laat zien dat deze Tweede Wereldoorlog-reeks absoluut toekomst heeft.

Medal of Honor verschijnt in 2020 voor pc met Oculus Rift.