Disintegration is bijzonder, maar nog niet genoeg

Disintegration begon ooit als een redelijk standaard rts, maar dat vonden Lehto en zijn team niet bijzonder genoeg. De camera die normaal gesproken boven je manschappen zweeft, werd daarom omgevormd tot een gewapend vliegtuigje dat je zelf kunt besturen. Spelers sturen dus niet alleen hun leger aan met wat simpele commando’s, maar moeten ondertussen ook vliegen en schieten in deze Gravcycles.

Het vergt even wat oefenpotjes voordat je dat in de vingers hebt. Je Gravcycle heeft grote bewegingsvrijheid en kan hoog de lucht in vliegen om daarna weer snel te dalen. De fiets is uitgerust met normale geweren, maar je kunt ook wisselen naar een secundair wapen.

Ondertussen loopt er een eenheid van vier computergestuurde soldaten braaf achter je aan. Net als in een rts geef je hen opdrachten mee, in dit geval met de R1-knop. Mik je op de grond, dan lopen ze daarheen, heb je een vijand in het vizier dan concentreren ze daar hun vuurkracht op. En alsof dat nog niet genoeg is, hebben die eenheden ook nog een speciale vaardigheid die je op je vijanden kunt loslaten, zoals een granaat of sonische schokgolf. Met de vierpuntdruktoets omhoog selecteer je die, om met R1 je bevel uit te voeren.

Vingervlugheid

Het is een heel gegoochel met knoppen en tactieken. Vooral voor shooterspelers voelt het nogal onnatuurlijk. De L2-toets wordt namelijk niet gebruikt om in te zoomen, maar om je Gravcycle te laten dalen (met L1 stijg je weer op). R2 is wel schieten, maar de zoomfunctie is naar R3 verhuisd. Daarnaast is het best lastig om je eigen hachje te redden en inkomend vuur met je boost te ontwijken, maar tegelijk ook je manschappen in de gaten te houden.

Na een paar rondes hebben we het echter in de vingers en wordt duidelijk dat Disintegration met deze opzet iets unieks heeft gevonden. De game is langzamer dan een normale shooter, maar veel sneller dan een rts. Je hebt daardoor wel de tijd om tactieken uit te denken, maar kunt ook genieten van solide schietactie. Wie even wat tijd investeert, merkt dat het niet zo ingewikkeld is als het lijkt. En juist de vereiste om je aandacht bij meerdere aspecten tegelijk te houden, geeft de gameplay een diepere laag.

Standaard speltypen

Het is dan ook jammer dat die bijzondere vondsten zitten verstopt in een verder onopvallende game. We speelden natuurlijk een vroege versie, dus er kan nog van alles veranderen, maar vooralsnog is er geen greintje spanning te ontdekken. Dat begint al bij de speltypen, waarvan we er twee hebben kunnen spelen.

In beide gevallen streden twee teams van vijf spelers tegen elkaar. Samenwerken is dus een must. In Retrieval is het doel om je manschappen op een van de twee payloads in een map af te sturen en die vervolgens op een centraal punt af te leveren. Als verdedigend team is het natuurlijk juist de bedoeling om dat te voorkomen. Het speltype Zone Control draait om het veroveren van drie gebieden op de map, om die vervolgens zo lang mogelijk vast te houden. De volledige game heeft straks nog het derde speltype Collector, waarbij je kills moet maken en die je moet bevestigen door een token van de ontplofte Gravcycle op te pakken. Inderdaad: al deze speltypen zijn enorm standaard en zijn door vele andere games vaak beter uitgevoerd.

Daarnaast zijn ook de twee maps waar we op streden onopvallend te noemen. Een verwoeste stad en een soort vuilnisbelt zijn nou niet het soort creativiteit waar we op gehoopt hadden. Zeker omdat het verhaal waar Lehto ons in een interview over verteldejuist zo tot de verbeelding sprak. In een wereld waarin de mensheid op het punt van uitsterven staat door een virus, hebben de meesten hun hersenen in een robot verplaatst totdat er een geneesmiddel is gevonden. Sommigen hebben echter geen zin meer om straks hun mechanische lichaam vaarwel te zeggen en willen eigenlijk nooit meer mens worden. Het is nog veel te vroeg voor een definitief oordeel, maar van die opzet zagen we in de bèta nog niks terug. Het is te hopen dat dit achtergrondverhaal ook buiten de singleplayercampagne merkbaar is.

Een leger aan legers

De verschillende legers waar je uit kunt kiezen, zijn echter een stuk creatiever. We konden met zeven van de uiteindelijk negen eenheden aan de slag, en ze hebben allemaal echt hun eigen stijl. Er zijn bijvoorbeeld een soort clown-bendeleden, een groepje ridders of Mad Max-achtige overlevers. De keuze is niet alleen cosmetisch: elke eenheid heeft zijn eigen statistieken en speciale vaardigheid. Bovendien verandert ook het wapentuig van de Gravcycle, van machinegeweren tot een soort atoomstoot met een lange herlaadtijd.

Spijtig genoeg vallen de persoonlijke tintjes van die eenheden niet zo op tijdens de gevechten zelf. Je vliegt meestal te ver weg om echt een goede blik op je manschappen te werpen en bovendien ben je veel te druk bezig met je eigen geweren. Kenmerkende geluiden en kreten zouden al helpen, maar zijn nu nog afwezig. Maar dan nog ontbreekt er een visuele flair waardoor je binding voelt met bepaalde personages, zoals bijvoorbeeld in Overwatch.

Over technische problemen gaan we nu nog niet klagen, want deze technische bèta is bedoeld om dit soort foutjes op te sporen en weg te poetsen. En eerlijk gezegd speelde de game al vrij soepel, afgezien van wat framedrops. Wel maken we ons zorgen of Disintegration wel genoeg een eigen smoelwerk heeft om op te vallen tussen al die andere multiplayergames. De game heeft een bijzonder haakje, maar heeft nog een aardige weg te gaan om echt te schitteren.

Deze bèta is getest op een PlayStation 4 Pro. Disintegration heeft op dit moment nog geen releasedatum, maar verschijnt op PlayStation 4, Xbox One en pc.